“birden bire çıkıverip gel / şaşırsın kalbim sesimden önce”…Ayşegül söylüyor…Ben dinliyorum…Üzülüyorum…Kuzenim susuyor, ben susuyorum…Biliyoruz ikimiz de çünkü…Biliyoruz ki herşeyi unutturur bu gelişler…Biliyoruz ki sevgi özlemle harmanlanınca daha da bir büyür, nefes aldırmaz insana…Gelişlere dair umuttur insanı ayakta tutan…Yine puff olasım var…Yine kaybolası var yüreğimin ve bedenimin…Hayata gülümsüyorum…Evet, gerçekten de hala gülümsüyorum…Azimle.Peki o neden bu kadar sevimsiz?Babam her zaman “mantıklı” davranmamı salık verdi bana…Mantıklı olursan hayat kolaylaşır, dedi bana…Ben beceremiyorum ki…Üzülüyor babam hep bu halime, belli etmemeye çalışarak…”birden bire çıkıverip gel / şaşırsın kalbim sesimden önce / ne güzel olur bilsen ne güzel / çıldırırım ben seni görünce”diyor Ayşegül…çok saçma konuşuyor bazen bu şarkıcılar…salla gitsin…