Melekler de ağlar mı? Ağlar(mış)…Söz vermiştim oysa ki sana, seni herşeyden koruyacak, omzundaki melek olacağım diye. Bilmeden, kalbinin darmadağın edilip, kırıldığını… Gönüllü yazılmışım, meleğin olmaya…Huzurdu belki aradığın; sevmenin, sevilmenin yanında. Taparcasına sevildin, belki sevdin de… Yaşadın bütün güzelliğiyle, Ama yetmedi, kanatların erimemesine…Küçük tekneleri severdin, senin de olacaktı ya bir tane, Türk bayrağı da dikecektin…Adını bile düşünmüştün…Şimdi bakıyorum, gelsin bir tanesi beni sana getirsin diye, ama unutmuşum melekler uçabilir, yanındayım, ellerini tutuyorum şuan, ama yetmiyor kanatların erimemesine…Beraber gezdiğimiz yerlerdeyim şimdi, özellikle ayaklarının bastığı yerlerden yürüyorum, melekler görür ya herşeyi, sonra duruyorum, burunda bana sarılışın geliyor gözümün önüne…Daha çok eriyor kanatlarım…Ve son kez, belki birdaha göremem diye geliyorum seni uğurladığım yere,hisseder ya melekler… İçinden geçiriyorsun, sen meleksin istediğin an yanıma gelirsin diye, hani melekler ölümsüz ya…Gidiyorsun…Melekler de ağlar mı? Ağlar(mış)…Kanatlarıyla…Melekler de ölür mü? Ölür(müş)Gözyaşlarıyla…Sonradan koyacak biliyorum, teninin sıcaklığı ve ellerinin dokunuşu,Belki bir çocuk gülüşünde arayacağım o masumluğu,Belki de denize baktığımda bakmış gibi olduğum gözlerinde,Ama hepsinde bileceğim ki,Bir sen daha yok yeryüzünde…