dilemma durumu çok acayiptir dostlarım. 4 yıllık bir ilişkim vardı, Herşeyimi bilirdi her yaptığımı, her giydiğimi, her düşündüğümü… Bunlar aslında güzel şeyler ama iş artık baskı kurmaya gelmişse orda bir yerlerde bir kopukluk, bir problem var demektir.4 yıldır çok sevdim ama gerçekten çok sevdim, bu tahammül edilesi zor durum oluşana kadar… Arada mesafeler vardı, kilometreler vardı, hepsine rağmen yürüttük bu ilişkiyi.İlk önce bir güvensizlik sorunu oluştu -haklı olarak- baba aldatmış ve anne-baba boşanmış, bu durumdan etkilenen annenin tüm çevresi dul kadınlarla dolu, dolaylı olarak esas kızımıza da yansımış bu güvensizlik. Bu durum karşısındakine karşı bir üstünlük kurma çabasına dönüşmeye başladı daha sonralarda, ne kadar can sıkıcı bir durum siz tahmin edin. Yaklaşık 1 hafta ne arayıp ne sordum, kendimce kafamı dinlemek istedim, artık herşeyin hesabını vermek istemedim.Sonra o çıktı karşıma, başka biri, belki de durumumun azizliğine uğrayarak aşık oldum ona. 4 yıllık ilişkimi komple bitirip onunla konuşmaya başladım. 7/24 mesajlaşmalar, sabahlara kadar konuşmalar vs… Vicdanım sızlamıyor değil, sızlıyor ama elden bişey de gelmiyor. Şimdi esas kızımız yanıyor ben ne yaptım diye, ama artık ben bir kere soğumuşum, elimden ne gelir.Şu an yeni konuşmaya başladığım bayanında amacını anlayamadım, bir öyle, bir böyle.. Ben yaklaştıkça o kaçıyor, o yaklaştıkça ben kaçıyorum.Mutlu muyum? Bilmiyorum…Sadece artık mutlu olmak istediğimi biliyorum.Bayanlar, siz siz olun sıkmayın erkek arkadaşlarınızı, onlar sizi seviyor.