Bakırköy Prof.Dr. Mazhar Osman Uzman’ın yaptığı ilginç bir araştırmanın beni nekadar etkilediğinden bahsederek başlamak istiyorum ilk yazıma…

Hayat bazen insanın istediği yönde ilerlemeyebiliyor.Kimimiz kötü bir çocukluk geçirmiş,incitilmiş olabiliriz.Bize öğretilen kimseyi hor görmemek,insanları anlamaya,onların yaralarını sarmaya çalışmak değil miydi? Öyleyse neden etrafımızda eğitimli olsun,cahil olsun insanları kırmaya,eleştirmeye hatta yargılamaya çalışanlar var?Hani sana bana kalan o masum çocukluk nerede..avutuyoruz ya kendimiziaah çocukluk yıllarıvaah çocukluk yıllarıözlem duyuyoruz içten içe değil mi?ozaman nedenneden ben hata yaptığımdabilemediğimdebeni yeriyor,utandırıyorsunuz?büyüklük bu muydu…bırakın ozaman ben çocuk kalayım…Birgün bi kadın gördüm,gözlerinde morluklar vardı,belki dayak yemişti ama gözleri bundan çok daha fazlasını anlatıyordu…”belki birgün bende normal bir kadın olabilir,eşimin elini tutup sokakta yürüyebilirim,ya da çocuk sahibi olabilirim ve bunu isteyerek yapabilirim,çocuğum benden utanmaz,değil mi?”Sonra sigarasını söndürdü ve düşündüklerine kendi bile inanmamışcasına oturduğu kaldırımdan kalktı ve ıslak gözlerini silerek karanlık bir sokağa doğru yol aldı…

Hergün neler yaşanıyor acaba acı dolu odalarında…Nerden gelmişlerdi buraya,sebebi kimdi? Suçluları gözünün önünde canlandırıp onlara nefretlerini kusuyorlardı belkide…Ah nekadar arzu ederlerdi geçmişe dönmeyi,yaşamlarını baştan kurmayı,insanların yüzüne utanmadan bakabilmeyi…Onların geçmişlerinde acı bir hikayesi var ve bizler bunu kabullenemiyoruz,gurur mu bu? Gurur böyle midir?

sessizliğimin sebebini sormayın…yeterince konuşan varben susayım.birgün öldüğümde içimi açınbir sessizlik demetinin içindensözler çıkacakalınmayın…