İnsanın kafası karışık olduğunda ne yapsa içinden çıkamaz gibi gelir ona.Aklında yapmak istediği pek çok şey vardır,ama hangi şeyi seçeceğine karar veremez,kıvranır durur.Düşünür sürekli resimmi yapsam,tiyatro kursunamı yazılsam,takı tasarımına mı ağırlık versem,kitap mı yazsam ama düşünmekten hiçbirini uygulamaya koyamaz malesef.Aslında bir tanesine karar verip başlayabilse ,en azından bir adım atabilse bir şeyler yapmaya başlamış olacaktır.İçinde bulunduğum durum şu an aynen böyle.Uzun zamandan beri buraya bile yazı yazmıyorum.Neden ?kafam karman çorman ve bu yüzden hiç bir işi yapamıyorum.Küçüklüğümden beri bir işe odaklanma konusunda sıkıntılarım oldu hep.Karşıma bir sürü şık çıktı ama ben gittim hep en kötü şıkkı seçtim.O yüzden geçmişimle sürekli kavga halindeyim.Peki geçmişimle kavga halimde olmak bana ne kazandırdı ?tabiki koskocaman bir hiççç.Geçmişteki keşkelerimin bana hiç bir faydası olamayacağını yeni yeni anlıyorum.Hep böyle yapmıyor muyuz ?Geçmişe takılıp bugünü yaşayamıyoruz,halbuki asıl yaşamamız gereken zaman dilimi şu an ,yani şimdiki zaman ,yani bugün ,bu saat,bu yıl.Keşkelere takıldıkça geleceğe dair endişelerimizde çığ gibi büyür.Endişeleniriz çünkü yıllar geçiyordur.Ya aynı hataları yaparsak diye endişeleniriz bu sefer.Halbuki şu zamanı gerektiği gibi yaşayabilsek,geçmişe takılmadan ,doğru kararlar vererek gelecek için endişelenmemize gerek kalmaz.Fakat bunun için çocukluktan itibaren kararlarımızın şekillenmesi gerekir.Bunun için ebebeynlere çok fazla rol düşüyor.Eğer çocuğunuzun yeteneklerini ve sevdikleri şeyleri tespit edip yönlendirebilirseniz ileride bu gibi kaoslar yaşamaz.Benim zamanımda rehber öğretmenler yoktu.Kimse yol göstermedi ,bunda benimde suçum var ama genede kimse karşısına alıp ne istediğimi sormadı ki.En basitinden lisede edebiyat yeteneğim ve sosyal derslerim çok iyiyken ben gittim fen bölümünü seçtim.Neden ailem doktor yada mühendis olmamı istiyordu.Ben ne istiyordum o zamanlar,bu bölümlerden çok daha farklı alanlar. Yani malesef bu kadar bilinçsiz olmuşum.Hep hayran olmuşumdur hayallerini ne pahasına olursa olsun gerçekleştirenlere.Karşılarında engel tanımazlar ,azimle amaçlarına ulaşırlar.Ama ben ulaşamadım .hep içimde kaldı ideallerim.Engellere teslim olanlardan oldum.Şimdi yapma gücü buldum ama bu seferde yaş engeline takılmaktayım.35 yaş çok mu geç bir şeylere yeniden başlamak için soruyorum?Her şeyi yaşla sınırlayan bir toplum olarak çoğu kişiye göre çok geç.Ama benim nufüs cüzdanı yaşım bu,içimin yaşını neden sormuyorlar.Hayallerimin yangının hala içimde yandığını nasıl görebilir onlar?Bu sefer içimdeki sesi dinlemeye karar verdim.Kimsenin engeline takılmadan ,belki bu sefer başarabilirim.