Nedense kelimelerin içinde “a” ile “e” arasında bir savaş vardır gibi gelir bana. A genelde savaş galibi olur. Şimdi e siz potkal gelecek birilerinin aklına boşverin onu. “E” harfi sanki böyle enerjili, zeki, “A” ise ağır, ağdalı, abla gibi. Şimdi çift tırnak arasına aldım harfleri doğru mu bilmiyorum. Oldum olası soru işaretlerine de uyuzum. Sanki anlaşılmıyor soru sorduğumuzda, dibine işaret ekleyeceğiz. Belki benim kafam basmıyor da aslında çok işe yarar bir şeydir. Noktalama işaretleriyle aram iyi değil. Sanırım bu yaştan sonra da olması zor gibi. Şimdi hefif’ten bahsedecektim, böyle bir giriş yapayım dedim. Dikkatimi çeken mevzu yazılan yazılarla, peşi sıra girilen ahkamların alakasız olması; enteresan vede esrarengiz bir durumda: yazılardan ziyade yazarların ön planda olması. Mesela adamın biri çok uzun yazmış diğeri ahkam yazıyor “çok uzun okuyamadım ama güzel bir yazıya benziyor”; bu ne büyük bir saygısızlık. Ya ben anlamıyorum bu ahkam, okuma işlerinden yada bir terslik var. Şimdi böyle bir yazı yazdım hefif hefif tartışalım. Ben anlamıyorum mümkünse 5 yaşında bir çocuğa anlatır gibi anlatmanızı cümlenizden istirham ediyorum. Birde bilmek isterim bu durumdan muzdarip bir tek ben miyim. Bu arada bana kızabilirsiniz daha dilbilgisi kurallarını bilmeyen bir adam gelmiş yazı yazıyor; olabilir; anlatabildiğim kadarıyla meramımı anlatmaya gayret ediyorum. “E” harfiyle çok eşşeğin olması; “A” harfli aptalların galip olmasını sağlıyor savaşta…