Bunu nasıl yaptık birbirimize.Kardeş diyordun bana; sımsıkı bağlarla yürüyorduk çizdiğimiz yolda omuz omuza…Nasıl olur da bozulurdu dostluğumuz…!Bütün bunların cevabı var bu yazıda.Sana haykırışım var…!Biri girdi hayatıma dostum.Sanki benim ruhumdu.Cennetimdi.Yanında derdimi tasamı unuttuğum tek insandı.Annemdi.Babamdı.Kardeşimdi.Sevgilimdi.Dostumdu…Birbirimize öyle yettik ki; küçük dünyamızda tek biz olalım istedik.Aşktı bu.Beni saran sarmalayandı.İlacımdı.Gözünden sakınandı.Şu renksiz dünyada gökkuşağım, mutlu olduğum tek sığınağımdı.Daha da güzelleştirendi.Her sarılmasında,her öpmesinde; daha da güçlendim.Her geçen gün daha da doydum yaşamaya,ruhum onunla arındı.Ben oldum…Büyüdüm…
Büyümek nedir bilir misin ki?
“Bir seçim yapmaktır ve sonucuna katlanmaktır.”Aşkı seçtim sana karşı…Beni anlarsın sandım.Beni aşkımla kabul edersin zannettim.O içindeki bencil ruhunu bile delip geçemedi benim birisiyle mutlu olmam.AŞk ilk defa işe yaramadı sende…Gerisinden geriye kalan seni kaybetmek oldu.Kavramlar bizde birbirine girdi.Dostluğu ait olmayla karıştırdık.Oysa ben tek birisine ait olmak istedim,dostumunda benimle,aşkımla güzelleşmesini istedim…Bu adiceydi belki ama hep onunla olmak,onu dinlemek ve onunla olmak istedim.İkiye bölünemiyordum.Sense anlayış göstermek yerine suçlamayı seçtin.Sen gittin Dostum!Anılarımızda senle gitti.Paylaştıklarımızı da götürdün.Yerlerimize de başka insanlar koyduk.Sana bu yazı…!Serzenişim sana dostum…!Ben günahımı aşkımın boynuna bağladım; sense bencilliğinle kol kola bu günahı paylaştın.Mutlu olmak istediğim için özür dilerim.Ama yine de; Eğer birgün böyle bir aşkla karşılaşırsan, kendin için yap bunu.Önünde sana engel olan herşeyi kaldır,aşka teslim et kendini…Ve hiç pişman olma.İşte o zaman büyümüş olacaksın.ve işte o zaman bu kalbi kırık eski dostunu anlayacaksın…