bildirgec.org

Zor…
Yalın…
İnsanlarla karışık…
Parmak izleriyle sevişilmiş, satır satır yalnızlık…
Sahibi yok harflerimin.
Piç kelimelerim…
Üzüm mayası sabahlarımın alkolik öpüşleri hala dudaklarımda ıslak.
Mey kızılı ıslaklıklar…
Aralık bırakılmış umutların esintisi…
Sonunda çatlamış bir çift ıslaklık.
Yaz!
Sil!
Değişmiyor!
Uzamış ya da kısalmış yazıların gölgeleri. Ne fark eder?Ben hep aynı yalnızlığı üflüyorum
nikotinime kuyruk sallayan ciğerlerimden.
Her gün zatürre… her gün verem…
Hep bu sıtmalar geçmişimi ele veren.
Uyuşamayan iki ten…
Benden önce…
Benden sonra…

İftar vaktine yaklaştıkça evde bir koşuşturma başlar, top patlamadan sonra hazır olmalıdır.Misafirin bol olduğu sofralardır. Bazen soğuk çorba içmen gerekse bile müthiş bir lezzeti vardır.Hurma ile açmayı tercih ederim, gün boyu hayal ettiğim tatlılar ise sanki hayal ederken yemişim gibi gözüme farklı görünür.Annem hep “karnın açken alışveriş yapma” derdi. Sebebi mucizesi bu olsa gerek. Annem bu işlerden çok iyi anlardı bana da anlatırdı ama ne kadarını tam hazmettiğimi zaman gösterecek. Şimdi annemden çok uzakta tek başına buruk bir sofrada zeytinle açılacak olan bir Ramazan’dayım.Aile her şeymiş, hayatın lezzeti hurma ile açılan oruçta değil de o sofrayı paylaştığın insanlarla berabermiş. Ne geri gelir o günler ne de ben gidebilirim. Hayatın elimden aldığı bir güzelliği daha yitirmeniz üzüntüsü içindeyim.
Sahur için annemin hazırladığı hamur işlerinin kokusu burnumda tütüyor da iştahım kesiliyor, bazen kalkıp bir bardak su içip yatıyorum. Annemi ve o güzel eski Ramazan günlerini anmak ruhumu doyuruyor.

Bir seçimdir yalnızlık,
Aynı zamanda da bir sonuç..
Bir bakmışsın yanlış tercihlerinin sonucunda
Katlanılması gereken bir son olmuş
Senin için yalnızlık..
Veya bir bakmışsın,
Yaşanılması gereken bir süreç olarak
Seçtiğin yalnızlığın sonucunda
Artık yalnız olmadığını görürsün..
Bazen hiçbir şey yapmazsın,
Bazen de sınırlarını zorlayan bir mücadeleye girersin..
Ama sebepte veya sonuçta
Yalnızlıkla hep yüzleşirsin;
Yani kendinle.
O yüzden ilk başta
Yalnızlık,
Hep tercih sebebi olmalı.

Yine bir gece vakti
Uzandım koltuğa düşündüm geçmişi
Daldım sonsuzluğa, anladım muhtacız yalnızlığa
Yalnız gelmiştik dünyaya
Nasıl da avaz avaz ağlamıştık
Neydi bu yakarış neden ağlamıştık
Dünya idi ağlatan bizi
Anne karnının huzur içindeki sessizliğinden
Bilmediğimiz gürültülü bir ortama çıkmıştık
Artık bir cenin değil, insandık
Sorumluluk başlamış
Hayata ağlayarak merhaba demiştik
Derken büyüdük, öğrendik gülmeyi
Kimi zaman unuttuk neden geldiğimizi
Böbürlendik, hiddetlendik, isyan ettik.
Oysa ne kadar yanlıştı.
Şükretmedik, aksine oflar çektik.
Her of deyiş birşeyler aldı bizden
Yaşamın güzelliğini farkedemedik
Ben, sen kavgasına girip biz olamadık
Bizlik duygusuydu huzura kavuşturan.
Egoist düşüncelerdi ruhumuzu bozan
Para, Mal, mülk sevdasına kapıldık
Kimde çoksa ona el, etek açtık.
Bize hayat vereni unutuverdik.
Ama o bizi hiçbir zaman unutmadı
Hatta devamlı bizi izlemekte
Bunu bile bile nasıl günah işliyoruz
Zaten ne kaldı ki ecele
İyiliği düşün, kötülüğü men et.
Aldığın her nefeste.

Bu güne kadar sensiz yaşadım
Bundan sonra da sensiz yaşayabilirim
Cesaretim var, kararımı verdim.
Bende yolculuk başladı
Bağlasan duramam artık
Ben senden gidiyorum
Cesaretim var, kararımı verdim.

Beni sana bırakmayacağım
Senin için ağlamayacağım
Resimlerine de hiç bakmayacağım
Bir anılar başıma bela
Onlara da bir yol bakacağım
Cesaretim var, karar verdim.

El çek benden, ben çektim senden
Çok koştum peşinden
Şimdi ben de yoruldum
Artık bir şey bekleme benden
Çiçeklerim de solsun
Bakmazsan eğer
Cesaretim var, kararımı verdim.

Yine gam yükünün kervanı geldi,
Çekemem bu derdi de yavrum bölek seninle.

Bölmek paylaşmak mıdır? Bölünce paylaşmış oluyor muyuz?
Neleri böleriz yaşamda, sonra neleri paylaşırız.

Yarin yanağından gayrı diyor usta.

Başka bir usta paylaştıkça çoğalır diyor. Bir tarafta paylaştıkça azalan.

Paylaşılan ne.Bölünen nerede.Böldükçe azalır mı? Paylaştıkça çoğalır mı?

Seveni, sevmeyeni bir el atsanız şu işe……

Yalnızsın işte sen de benim gibi
Gözünden yeni düşmüş düş
Gözlerini uyku bürümüş
Direniyorsun uykuya teslim olmamak
Mahşer karanlığında boğulmamak için
Sen de benim gibisin…
Elleri kekik koksun istiyorsun
Avuçlarına yumularak
O kokuya doymak istiyorsun
Yüze sürüp tavaf etmek lazım
Bu kokunun hakkını vermek lazım
Sen de benim gibisin…

Yalnızlık herkesin belli dönemlerde yaşadığı; kimine göre huzurun kaynağı, kimine göre ise mutsuzluğun sebebi olarak nitelendirilen durumdur. Kimimiz bu durumdan şikayet eder, kimimiz de yalnızlığından -her ne kadar şikayet ediyormuş gibi görünsek de- övünerek bahsederiz. Kimileri ise kendi içlerinde çelişirler. Aslında bu; çelişkiden ziyade, insanların ruh hallerine bağlı olarak isteklerinin değişkenlik göstermesidir. Bence çoğu insan, bu tarz derin duygulara sahip isteklerine uyarak kesin konuşmaktan kendilerini alamazlar. Şikâyet etme ve övünmenin ana kaynağı da budur. Benim de herkes gibi yaşadığım yalnızlıkların -yalnızlığı çoğul kullanmak biraz ironik kaçtı ama- şikayetsiz ve övgüsüz tanımını aşağıdaki dizelerde yapmaya çalıştım…

Bir kadının dalgın bakışıydı hüzün, kirpiklerinden damlayan inci taneleriydi belkide.
Yaralı kanatlarını sarmak isteyen, her seferinde yeniden kıran değilmiydi hayat…
ve sevda kanatırdı her geldiğinde kırık kalbini, zincire mi vurmalıydı yorgun yüreğini…
Bütün heybetiyle çökünce üzerine yalnızlık, gecenin en koyusunda dibe vurdu yine düşleri,
bir sigara yaktı, uzaktaki sokak lambasına odaklandı gözleri.
Gecenin siyahına karışan göz yaşıları damlarken teninden,
işte vakit geldi, göz kamaştıran ışığın içinden uzandı sevdiğinin elleri.

Dünyaya da sahip olsan sana kendini özel hissettirecek birisi yoksa hayatında, anlamsızlık denizinde kulaç atıyorsun demektir. Bu düşünce ile yola çıktığımda yaşamımı irdelemeye başladım. Neyim var neyim yok döktüm önüme, anlamlı mı anlamsız mı diye…

Sahip olduğum her şeyin bir anlamı var elbet. Boşlukta mıyım, değilim ancak bunun sebebi hayatımda kendimi özel hissettirecek birinin var olacağına karşı taşıdığım umuttan dolayı… Yoksa yalnızlık, sadece “O”’a mahsus.
Kimileri yalnız olmak kendi tercihim der ve sadece kendini kandırır. Yalnız yaşamayı kimse istemez ama şartlar ya da kendi bencillikleri yüzünden bunu başaramazlar.
Yalnızlık benim tercihim diyenleri incelediğimde ve onları çözmeye çalıştığımda gördüm ki; hayatlarına birisi girene kadar kendilerini böyle savunuyorlar. Ne zaman ki artık onların da hayatında biri var, işte o zaman savundukları “yalnızlık benim tercihim” düşüncesini ilk karalayan onlar oluyor.
Yalnızlık kimsenin tercihi değildir, mecburiyetidir. Vakit ise nakittir, bu bağlamda hayatımızdaki yalnızlığı terk etmenin yollarına bakalım, fikirleri ciddiye alalım…

Sizin yalnız yaşamanızın bahanesi nedir?