Yine bir gece vaktiUzandım koltuğa düşündüm geçmişiDaldım sonsuzluğa, anladım muhtacız yalnızlığaYalnız gelmiştik dünyayaNasıl da avaz avaz ağlamıştıkNeydi bu yakarış neden ağlamıştıkDünya idi ağlatan biziAnne karnının huzur içindeki sessizliğindenBilmediğimiz gürültülü bir ortama çıkmıştıkArtık bir cenin değil, insandıkSorumluluk başlamışHayata ağlayarak merhaba demiştikDerken büyüdük, öğrendik gülmeyiKimi zaman unuttuk neden geldiğimiziBöbürlendik, hiddetlendik, isyan ettik.Oysa ne kadar yanlıştı.Şükretmedik, aksine oflar çektik.Her of deyiş birşeyler aldı bizdenYaşamın güzelliğini farkedemedikBen, sen kavgasına girip biz olamadık
Bizlik duygusuydu huzura kavuşturan.Egoist düşüncelerdi ruhumuzu bozanPara, Mal, mülk sevdasına kapıldıkKimde çoksa ona el, etek açtık.Bize hayat vereni unutuverdik.Ama o bizi hiçbir zaman unutmadıHatta devamlı bizi izlemekteBunu bile bile nasıl günah işliyoruzZaten ne kaldı ki eceleİyiliği düşün, kötülüğü men et.Aldığın her nefeste.