Özledim be can…
Öyle titriyor ki içim. Nasıl bir hasret ya rabbim. Gözleri kapalı uçurumun kenarında bekler gibiyim. Ha düştüm ha düşeceğim…
Gözlerim hep aynı noktada kilitlendi, öylece kaldı…
Nefes almak mı? Bak işte o en zor olanı. Boğazıma düğümleniyor kelimeler. Konuşamıyorum be can. Özlüyorum, söyleyemiyorum…
Susmayı da beceremiyorum. Kahrolası hayattan adam gibi defolup gidemiyorum. Adım atamadıkça ölümü özlüyorum…
Çalışırken dahi hep seni düşünüyorum. Hep sana ileti yazmak istiyorum gmailden. Sonra tutuyorum kendimi. Çalış, disiplinli ol diyorum. Bir süre dayanabiliyorum. Sonra gene susturmam gerekiyor içimdeki sana ulaşma isteğini.
Akşam seninle paylaşacağım konuları kafama not ediyorum. Güzel olur diyorum, senin ne tepki vereceğini düşünüyor ve yüzüm gülümsüyor o an. Sen de sanıyorsun ki, yanında değilim. Evet, tamamıyla yanımdasın. Kalbimin içindesin.
Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Sevgi yalan mı, yalan mı bu dünya?
Sıcak bakışlar, cıvıl cıvıl gülüşler,
Dostluklar yalan mı, bu çıkar dünyası mı?
Hey söyleyin dostlar asrın delisi konuşuyor!
Düşüncelerle dans etmek,
Bazen acı verir;
Ağlamak istersin,
Mutluluğun tadını anlamak için.
Ya da tek sığınağın gözyaşların olduğu için.
Bazen bir mutluluk parıltısıdır;
Sevildiğini sandığında,
Bu yanılgı güzel ama kısa bir düş kadar sürer.
Bazen kafan karmakarışık olur.
Tam bir çelişki,
Duygularınla mantığın arasında.
Boşlukta kalırsın.
Aynı çok büyük bir ormanda tutunacak tek bir dal bulamamak gibi.
Güliz Ardilli / Paris / 1997
‘Gerçekten on beş dakikada özlüyor musun?’Bunu bilmiyorum, bebek.
‘Özlediğini mi sanıyorsun yoksa?’ Bilmiyorum. Birşey diyemem. Ben sana göre ruhsuzum.
‘Bu ilişkide, ben mi tuhafım yoksa sen mi? Bilemem.
Öğrenmem de mümkün görünmüyor. Ayrıca gerçeğin ne olduğu da, beni o kadar ilgilendirmiyor. Seçeneklerden gidelim:
a- Gerçekten on beş dakikada özlüyorsun:Olabilir. Anlamıyorum ama izliyorum sakince. Belki seni sen yapan özelliklerden. İrdelemedim.
b- Özlediğini sanıyorsun: Diyelim bu seçenek doğru. Benim için ne değişir? Hiç. Dinginlikle izliyorum seni, seni ve tavırlarını. Çünkü benim iç tavrım böyle. İçten gelen haleti ruhiye bu.
Yeni bir kitap çıkmış piyasaya adı da “Düşün ve Zengin Ol” imiş. Yeni diyorum çünkü ben kitabı az önce mim nehri sayesinde farkettim. Ne zaman basılmıştır bilmiyorum. Bilmek de istemiyorum aslında. Kim yazmıştır onu da bilmiyorum. Yazıyı tam yollayacakken baktım ve öğrendim Napoleon Hill diye birisiymiş kitabın yazarı. Hatta aynı adamın şöyle kitapları da varmış:
Neyse konumuzdan uzaklaşmayalım. Ben asıl diyeceğime geleyim efendim. Bu adamlar ne diyorlar? Düşünerek zengin olun gibi şeyler diyorlar. Peki nasıl olacak çok para düşününce çok mu param olacak? Ya da sadece düşündüğüm için bana Mehmet Emin Karamehmet, Sakıp Sabancı, Rahmi Koç servetlerini mi verecekler? Anlamıyorum, nasıl olacak?
Siteler arası zap yaparken çok ilginç yazılara denk geldim.Biraz araştırınca daha da çok şaşırdım doğrusu.Bir sitede daha önce haberim olmayan ve sadece bilim kurgu filmlerinde olduğunu düşündüğüm icatların aslında gerçekte yapıldığını öğrendim.
Örneğin Örümcek Adam filmindeki Dr. Octopus’un omurgasına yerleştirdiği mekanik kollar.Evet, o da icat edilmiş.
HULC isimli bu kolar,bir çeşit hidrolik sistem,kullanıcısına 90kg’a kadar ağırlığı rahatça kaldırabilme yetisi kazandırabiliyormuş.Her türlü hareket yetkisi kazandırıp yapmak istediğiniz hareketi de hissedebilmesi ayrı bir güzellik.
Benim coşkulanmalarımı fazla bulmuş olmalı ki, ‘Sen küçüksün. Gün gelip her şeye kafayı takmaya değmeyeceğini anlayacaksın. Es geçeceksin. Yaşam başka türlü yaşanmaz.’ dedi.
Gayet sevdiğim biriydi, bu lafına sinir oldum, onun beni anlamadığını düşünmüştüm. ‘Sağ ol’ dedim sadece.
Zaman geçti. Zaman kutsallardan biridir. Anlatır insana. Eğriyi yanlışı zaman, sessizce benimsetir. Öyle ki, nasıl olduğunu anlamazsın.
Belirsiz süreli yayın aralıklarla devam ediyordu. İçimden bir nehir sessiz fısıltılarıyla daima konuşmuştu beni yalnız bırakmamak için. Yıllar sonra anlayacağım ilk gerçek bu fısıltıların beni birçok şeyden korumasıydı.
Etrafında küçük periler ip atlarken kimse onları görmez. Bazen sen de görmezsin. Öyle bir an gelir ki, küçük karar anlarıdır: işte o zaman kendi başına karar veriyorsun sanırsın, değildir. Bu dünyaya ve bunca şeye nasıl katlanırdım bilemem. Katlanamazdım. Çoktan çekip giderdim.
Sesleri duymayan ne çok insan var. İç sezilerini dinlemeyen ne çok konuşma. Öylesine konuşmalar. Yorulmalar. Yorulur gibi sevişmeler. Katıksız, yok yere belaya bulaşılmış; daha dünden razı olunmuş aşklar, ne çok riya… Oysa işte ben buyum sözcükleriyle başlanan oyunlar… Her yerde.
Riyanın olmadığı bir şey ver bana. Onun gördüğü rüya beni yerden yere savurdu, kulaklarım cümleleri duyarken… ‘Benim için ikinci kez ölür müsün?’ Sözleşmesini görmüş rüyasında. Böyleleri de var. Hem ne gördüğünün farkında değil ama görüyor. Belli ki o adam onun kaderi ve belli ki yüzde doksan birlikteler bu enkarnede. Ve belli ki o sevgilisinin hayatını kurtarmak için kendini feda edecek bu yaşamda. Belli ki, bunu daha önce de yapmış. Diğeri bunun farkında hem de çok iyi. O da (diğeri) spiritüel. Çok etkilenmiş. Neden onu böylesine istediğini anlamış hemen. Anlamasın mı, çok açık. Çok etkileyici. Ben ağlamamak için tuttum kendimi o an.
Kimin, ‘kimin rehberi’ olacağı belli olmaz. Seninle telefonda konuşurken bir ses duydum meleğimden bölmeyeyim dedim, sonra düşündüm duyduklarım üzerine.
Hani sen dolmuşta gelirken beni bana anlatmıştın ya, hatırladın mı; o an acayip şeyler söylediğini hatırlıyor musun? Fark ettim o an konuşanın sen olmadığını ama sustum dinledim. Kimin ne zaman rehberlik edeceği de belli olmaz. İçindeki ışık engin senin, çok engin.
Erdemlisin. Erdemli olmaya çalışmakla da olmayacak bir şey erdem, içte olmalı. Doğuştan gelir.
