Bir çok ilk e birlikte imza atıp, resmini yapıkları ve adına ”Rüya Cüceleri” dedikleri tablodaki cüceler gibi, dağıldı hayatları herbir yana..
İkisinin de ortak özellikleri, oldukça güzel denilebilecek, iki ayrı depresif kadının çocukları oluşuydu. İki zor kadın, hayatla olan mücadeleleri asla bitmeyecek olan iki güzel, mutsuz kadın..
XIV. Louis namı diğer Güneş Kral abartıcılığı, saldırganlığı ve savurganlığı ile 72 yıl tahtta kalarak Fransa tarihini en uzun süren saltanatını sürmüştür. Beş yaşında tahta çıkan Ondördüncü Louis l’État c’est moi (devlet benim) diyecek kadar da iktidara düşkündü.
Porselen ve kumaş üretimini destekleyen kral bunları en çok kendisi tüketti, Fransa kralları içerisinde en uzun süre tahtta kalmasının yanı sıra en mutlakiyetçi, en otoriter ve en güçlü hükümdar olarak bilinir. Oluşturdugu görkem, şatafattan solayı Güneş Kral lakabını aldı,kendisinden önceki krallara karşı çıkan güçlü soyluları eğlence alemleriyle, zevke ,sefaya alıştırmasıyla gözlerini boyadı. Kralın fazla banyo yapmayı sevmediği söylenir.Nantes Fermanı’nı iptal etti.
Kanuni Sultan Süleyman , Muhteşem Süleyman ya da Birinci Süleyman 46 yıl sürdüğü saltanat yıllarında Osmanlı İmparatorlugu’nu oldukça parlak günlere getirmiştir. Hürrem Sultan ile evlenerek padişahların evlenmeme gelenegini ortadan kaldıran Sultan Süleyman Zigetvar seferi sırasında ölmüştür.
O gitti bir avuç tuz bırakıp kirpiklerime… Sırtımı yasladığım kayaydı şimdi devriliyorum yokluğunun üstüne. Zindan karası bir dehlizin yalnızlığını reva gördü, koynunda ısıttığı şiirlerimi ayaz bir geceye savurdu kül gibi… Yanık ve yarım bir sigara gibi kalakaldım, ne sönebiliyorum ne yanmamın anlamı var şimdi… O gitti aldırmadan alınmış hallerime, Süngüsü düşmüş bir savaşçı gibi kalakaldım ateşin orta yerinde… Kana susamış bir kurşun saplanıyor bu kez göğsüme… Kaç kez ölünür ki öldükten sonra?
Kefenime kan damlıyor vedalarından. Tırnaklarımla kazıyorum mezarımı, tırnaklayarak büyüttüğüm sevdayı gömüyorum içime… Layık mı bu sevda bu cinayete?
http://bianet.org/biamag/kultur/119362-hepimiz-avatariz-hepimiz-pandoraliyiz
Bu sabah kendime bir hikaye yazdım. Hikayemin içinde yer aldım. Yer aldın.
Sabah sırf keyfine kahvaltısı ve çayı hoş olan bir mekana -sessiz sedasız- gittik. Sırf zevkine. Kolumuzun altına aldığımız bir sürü gazetemizi okuduk ayaklarımızı uzatıp sessizce.
Birlikte olmak keyifliydi, her an konuşmak gerekmiyordu. Sabahın –kıskandırırcasına- tadını çıkardık.
Birden tuttun elimden çıktık mekandan. Sormadım, ‘Nereye?’ diye. Tutan sensin elimden ne diye sorayım.
Dışarıda birileri var. Bekliyorlar… Ama en küçük bir belirti vermeden, sanki tek dertleri orada durup öylesine çevrelerine bakınmak, kalabalıktan herhangi biri olmanın keyfine varmakmış gibi…
Gerçekten sadece orada bulunuyor olmaktan, sadece bu karmaşık bütünün bir parçası olmaktan mutlu olan birileri de var dışarıda. Kalabalığın ortasında durup, o kalabalıkta kocaman bir yüreğin atışını hisseden birileri… Bütünün dışında olmayan yani… Dışarıda olanlar gibi; içeridekilerle kendisi arasına ‘onlar ve ben’ ayrımı koymayan…
İnadına Seviyorum
Bu aralar günler geçmek bilmezken
Geriye dönüp baktığında ne çabuk geçmiş zaman dedirtiyor insana
Sürekli şımarık bir çocuk gibi mızmızlanırken
Sensizde yaşanabiliyormuş
Seni düşünemeden yaşanmıyormuş ama
Her gece seni düşünürken,
Sen kalbime biraz daha yaklaşırken
Yüzün gözlerimin önünden yavaş yavaş yitip gidiyor
Yüzünü unutmamak için sık sık resimlerine bakarken
Anlıyorumki giden sen değilsin
Yavaş yavaş biten umutlarım,
Unutturuyor yüzünü bana
Çevremizdeki herşey yaşadığımız gezegenin geçiciliğini göstermekte. (3) Eksenin eğik hali, üzerinde baskı yaratıyor; belli. Tüm kararsızlıklarının acısını sonsuz evrenden çıkaramazsın. Kavurucu sıcaklar ve çetin soğuklar, her şey her şey senin kafanın karışmasına neden olurken.
Mahmuzlarında geç açan yongalarını ödünleniyorsun; kusurlu ruhların bedenlerine, yalnız bedenlerine tırmıklanırken.
Sen ki, ortamların geçiciliğini benliğine kazıyan sen; bulunduğun çocukluk dönemlerini, kendini gerçekleştirmek için kullanmazken; sonunda yere serilmektesin derece derece. Buna da adalet demektesin, ‘Tanrının sevgili kuluyum’ diye.
Sevgilime muhteşem bir tablo yaptım. ‘Bana da bir tablo yap’ demişti ama bunun için değil istediğim için zaten onun haberi olmadan bu laftan önce başlamıştım çizmeye.
Artık hayatında beni istemiyor görünse de ben buna inanmak istemiyorum çünkü ona aşığım sadece bana kızgın ve o da bana aşık. Tüm bu düşüncelerle güya biraz dinleneceğim bir alan arıyorum kendime, gazete okuyorum, kafam dağılacak.
Kendi kendimle karşı karşıya getirdi bu aşk beni. Kendime ‘Ne yapıyorsun? dediğim bir haldeyim. Neden? Açıklayayım: Onun için gururundan daha büyükdeğil bu aşk. Benim içinse aşkım çoktan gururumu aştı.
O bana hiç güzel söz etmezken -şu günlerde etmiyor- ben çevresinde dolanıyorum, benim için değerini anlatıyorum. Peki ben bu muyum?
Eski sevgililerim şu halimi görse bir yerleriyle, en rahat halleriyle, kendilerini çok keyifli hissederek gülerler. Belki onların beni affetmesini de sağlardı, o da ayrı. Epey adiliklerim olmuştu ya, üstelik hiç de vicdam yapmadığım.
