Bugün otobüste zihinsel özürlü bir çocuk gördüm.17-18 yaşlarında,annesi de vardı yanında.Hayatın ona neleri vermediğinden habersiz etrafa gülümsüyordu.Annesinin gözlerinin içine öyle güzel bakıyordu ki, ben hayatım boyunca anneme bu kadar anlamlı ve uzun uzun bakmadığı farkettim.Ben anneme hiç böylesine sevgi dolu bakmamıştım.O an utandım kendimden.Her vücut ve beyin fonksiyonu çalışan bizler çoğu zaman bence sevgimizi göstermekten kaçınıyoruz ama menfaatimize yarıyacak birşey olduğunda ailelerimizin dibinde bitiveriyoruz.O çocuk ise karşılıksız ve çıkarsızdı annesine karşı.Biz de belki kötü evlatlar değiliz ama o hiç kötü bir evlat değildi..Ben bugün utandım kendimden:(