İş yerimizde ki kat görevlileri.. Çoğu evli ve ailesini geçindirmekle yükümlü orta yaş ve üzeri insanlar. Hayattan beklentileri bizlerden daha az, tabi ki tatmin sınırları da.. Bugün iki tanesini gördüm. En son bir yöneticinin odasını süpürüyorlardı. Oradan çıkmışlar belli, ellerinde temizlik aletleri, yürüyorlardı ve gülüşüyorlardı. Bu öyle pis bir gülüş değil, birbirlerine bakıp masum masum gülümsemeydi bu aslında. Yüzlerindeki o gülüşte bile mütevaziliklerinin ve çekingenliklerinin izleri vardı. Sanki ‘gülüyoruz ama aman bizi kimse görmesin’ der gibilerdi. Sanki büyük bir işyerinde çalıştıkları için gülmeye bile hakları olmadığını düşünüyorlardı.Onları görünce aklıma bir tek şu geldi. Bizlerden daha mutlular. Memur yada işçi sıfatıyla çalışıp onlardan 2-3-5 kat fazla maaş alan insanlardan bence daha mutlular. Ben ne kadar onlar gibi olmaya çalışsam da etrafımdaki insanlar doyumsuz olduğu için onlar gibi hissedemiyor ve yaşayamıyorum bu hayatı. Dertleri belki bizler kadar çok ama sıcak bir ailenin, mutlu evlatların, az para olsa bile geçinebilmenin, sağlıklı olmanın aslında bir insanı ne kadar mutlu etmesi gerektiğini sanki bizden daha çok kavrayabiliyorlar. Bizler onlara göre daha çok para, kariyer peşindeyiz. Hayatı kaçırıyoruz. Sevdiklerimizi ihmal ediyoruz. Onlardan bir sıcak gülüşü, bir tatlı sözü esirgiyoruz. Çoğu kez saçma sapan gurur bahaneleri üretip ‘seni seviyorum’ bile diyemiyoruz birbirimize. Ne mi oluyor? Onlar, bizim kat görevlileri, çoğunu tanırım, küçüklü büyüklü ailelerinde bizden daha mutlu yaşarlarken, biz daha yolun başında olup kendimize eş seçmekte bile zorlanıyor, çoğu zaman hiçbirşeyi beğenmiyor, kadınsak evde kalıyor, erkeksek 40ımıza gelmiş müzmin bekar olarak etrafa sahte mutluluk efektleri atmaya çalışıyoruz. Evlilik durumlarını bir kenara koyun, ‘hep kariyer, hep para olmazki canım’ diyemeyip biraz da kendi zevklerim diyecek cesareti bile bulamıyoruz. İsteklerimizi gerçekleştirmek için harekete geçmiyoruz, hemde bizim kat görevlilerine göre daha çok imkanımız varken.Onlar bizden daha mutlu görünüyorlar. Ben buna inanadım.
yorumlar
bende çoğu zaman bazı insanlarda aynı hissi taşımışımdır, özellikle bizim buralarda pazara çıktığında köyünden gelip mahsülünü satan bir taraftan da öğlen oldu mu bir köşede domatesi tuzlayıp yiyerek yorgunluk atan teyzeler amcalar ( oldukça yaşlı oluyorlar genellikle ) benim az sonra yiyeceğim öğle yemeğinden daha dingin, huzurlu ve mutluluk verici görünüyor:)
siz öyle sanın 🙂 adamlar ay sonunu nasıl getırce dıye gece gunduz çalışıyor..yani kat görevlileri ile ilgili bu kadar duygusal yazı yazabılecek bir tek darj var derdımde kopanisti inanmazdı :))
Kat görevlilerinin aldıkları maaş kiralarına bile yetmiyordur. Ama benim bildiğim şu ki para insanların arasını açar. Bir yerde yoksulluk varsa birliktelik ve dayanışma vardır. İnsanlar parayı buldukça birliktelikler azalır ve hatta yok olur. Darjeling seninkisi böyle bir şey olsa gerek … sence ?
@necronamber ben bu yazıda gerçekten yürürken önümden geçen belki sadece 2-3 saniye yüzlerini gördüğüm insanların bende yarattığı hissi yazdım. yoksulluk bence de insanalar arasında dayanışmayı arttırıyor. parayı bulmakla belkide alakası yok ama daha çok para daha çok kariyer diyen insanlar hayatı kaçırıyorlar bence ve ellerindekilerin değerini bilmiyorlar. sağlığınızın değerini kalp krizi geçirince anlamamalısınız. ya da sevgilinizin değerini o sizi terk ettiğinde anlamamalısınız. hep kötü son mu yaşanmalı? hani en zeki varlık insandı?
haklı olabilirsiniz para açısından belki ama;genelde böyle insanlarımız daha az kaygılı oluyorlar, borsada para işletmiyorlar, hatta bankada zamanını bekledikleri falan bir para yok, oğlum bu kariyer planını gerçekleştirebilecekmi falan demiyor çoğunlukla,hadi çayı koyalım ocağa kirayı anca denkleştirdim zaten…falan deyip bizler gibi birçok teknoloji kurbanları gibi kafada kurmacalar olmadan daha kolay uykuya dalıyorlar belki kimbilir….
ben yorum yapmıycam..cunku bızım kat görevlisi uyuzun teki..birde gelip abeyyy o gadar temızlık yapıyoz bı sıgara bıle vermıyon dedıgı zaman deli oluyorum..sızın kat görevlıllerını buraya transfer etsek..sevdım onları birden .)
Darjeling yazına sözüm yok bir solukta okudum evet haklısın ama anlamamalısınızlar da maalesef insan hep tersini yapıyor. Para para diye hayatı bir kuyudan çıkarıp öbür kuyuya atmak. Sevdiklerine vakit bile bulamamak neden iş,para, peki nasıl olacak böyle … ekonomiye dayanıyor yine mesele bu seferde paramız olunca dayanışma azalacak bu da olmadı. :)) saygılar
sizde bir sigara verin ne olur?ne kadar doğal bir insanlık halidir birinden sigara isteyebilmek,işte tam da bunu anlatmaya çalıştım böyle insanlar hesap sorar, ihtiyacını söyler, maskeli değildir çünkü
hı hı öyle sanınız..
bizim burada çalışanlardan özellikle bir hanım benim arkadaşım oldu. ecürisi var bir erkek. o da çok beyefendi biri. 7-8 yıldır bizimle beraber çalışıyorlar. bazen işim yokken şu an olduğu gibi onlara yakalanırsam inanın utanıyorum ve suçluluk hissediyorum. daha az evvel kadın olanı yanıma geldi aramızda birinin bize verdiği bir sır var. birbirimize söz verdik. aman boşboğazlık yapıp kimseye söylemeyelim diye. o anda poaça yiyordum onun da ellerinde eldivenleri olduğundan ağzına bir lokma poğaça sokuşturuyordum ki kapımın birden çalınmasıyla açılması bir oldu. içeri giren çaycı çocuğumuz bana tuhaf tuhaf baktı. o böyle bir yakınlığı dostluğu yadırgadı adım gibi eminim. hep o hanıma şöyle söylerim ve o da bu sözlerimden büyük mutluluk duyar “… hanımcığım, sen var ya sen tahsil görmeden böyle hanım, yaptığın işte başarılı bir kadınsın okusaydın var yakariyer sahibi oludun”derim. ama onun gönlünü hoş etme eğilimi içinde olmadım hiç bir zaman. bazen bana dışarıdan şımartma ikazları gelsede laf ağızlarında kalır. şimdi burada “ben mükemmelim” imajı yaratmaya çalışmıyorum. demek istediğim, bu hanım benim annem olabilirdi veya akrabam veya komşum… benim iş yerindeki statüm havam civam burada söker dışarıda değil. iş yerinde ise zati beni tanıyan tanır. kime hava basacam basacam da ne olacak. asıl şimdi bundan sonra eşe dosta ihtiyaç var. ne diiimm işte kimse kimseden üstün değil bana göre… sadece işlerimiz ve işgücümüz farklı. saygı çok önemli… saygı gösteririm saygı görürüm.. bazen benim saygımı gevşeklik olarak algılayıp yavşaklık yapan varsa haddi bildirilir o ayrı konuuuuuuu…. öğle yemeği vakti bayyyyy….
fazla samımıyet yavşamalarına yol açabılıyor..
beni karıştırma @sahinden, ben @darj’ ın sadık okuyucusuyum, okurum darj’ı, karışcak bişey varsa karışırım yoksa karışmam,
hımmm..oysa darj’ın butun yazılarını okurum ve beğenirim..yazdıgı her yazıdaki duygusallıgı sevıyorum..şarapovanın şarapsı guzelliği kadar etkıleyıcı yazılar..neyse,azar işitmeden konudan uzaklaşmak lazım
🙂 hepinize yazdığınız güzel yorumlar için teşekkür ederim.