Hayatımızda hiç değilse tek bir kişi çok sevmeli bizi. Ama herkesten çok, en çok bizi sevmeli… Ve biz de bunu bilmeliyiz. “En azından biri olsun gerçekten seviyor bizi.” demeliyiz. “Demek ki sevilecek biriyim ben. Varlığım hiç değilse birinin yaşamında önemli bir anlam ifade ediyor. Yani öylesine yaşamıyorum ben. Var olup olmamam arasında koca bir fark var. Demek ki varım gerçekten!”Bu tek kişinin ille de bir sevgili olması gerekmez. Yeter ki gerçekten sevsin, bizi düşündüğünde başkalarını düşündüğünden çok daha farklı bir duygu uyansın içinde. “İyi ki var!” desin. “İyi ki O hayatımda…”O zaman yalnız hissetmeyiz kendimizi. Bu koskoca evrende küçücük bir nokta olmayız. Hatta başlıbaşına bir evren de biz oluruz o bir tek kişi için.Mesela birşeylerle uğraşıyoruzdur. O kişi aklımıza geliverir birden… Ve hemen farklı hissetmeye başlarız kendimizi. Sanki bir anda O’nun yerine geçmiş, kendimizi O’nun gözlerinden seyrediyoruzdur… Ve O’nun sevgisini duyuyoruzdur içimizde.Sonra yine işimize döneriz. Kaldığı yerden devam ederiz herşeye… Ama bu kez O bir tek kişinin bize olan sınırsız sevgisini ta içimizde hissederek… O’nun bize öğrettiği gibi kendimizi severek… Devam ederiz kaldığı yerden yaşamaya.