Yanılıyorsun çocuk!Hiçkimse seni benim kadar sevemez, hiç kimse sana bu kadar değer de vermiyor!Hiç bir arkadaşın senin en kötü(!) olayında yanında benim kadar olmadı,bulunmadı.Ve sen bunu anlamamakta inat ediyorsun.Arkadaşlarının dediklerini fazla önemsiyor, erkeklik egolarına yenik düşüyor,beni kırıyor,onlara değer üzerine değer katıyorsun.Yanlış yapıyorsun.Benden başka kimsenin senin için uykusuz kalmayacağını anlamıyorsun.Senin etrafında pervane olan bir ben varım ve sen bunu görmek istemiyorsun çünkü görürsen benim davrandığım gibi davranma zorunluluğu içinde hissedeceksin kendini ve bu seni gerecek,boğacak.Ben isterdim ki terazinin kefeleri eşit olsun.İnsanlara ne hak ediyorlarsa onu ver.Bir arkadaş uğruna seni seven kalbi kırmamayı 28 yaşına kadar öğrenmiş ol.Ama dedim ya,egon çok yüksek,burnundan kıl aldırmazsın,oturup düşündüğünde bu dediklerime hak vereceğini biliyorum,hatta bunları kimseyle paylaşmayacağını bile biliyorum.Sen beni başkalarına savunmaya devam et ama bu bir görevmiş gibi değil,içinden geldiği için olsun.Seni seven insanı yüceltmeyi bil.Bu hayatta az şey biliyor olabilirim ama bana ilk öğretilenlerden biri başkalarına karşı erkeğimi yüceltmek ve savunmak gerektiğiydi.Bunu sen de yaparsan aslında ilişkimizi dışarıya karşı nasılda koruduğumuzu görüyor olacaksın.Ve son olarak.Yanılmaya devam edeceksin,ta ki bir gün ölümcül bir hastalığa yakalanana, ya da iflas edene, ya da sakat kalana dek.Çünkü o günlerde herkes sana geçmiş olsuna gelecek,senin için umut dolu dileklerini belirtecek ve GİDECEKLER. Ama ben eğer hayattaysam yanında olacağım ve GİTMEYECEĞİM.Babam da yaşadı bu günleri ve etrafındaki onlarca insan yok oldu birden bire.Bir tek annem kaldı yanında, o paylaştı üzüntüsünü.Annemden öğrendim fedakarlık yapmayı ve son nefesime kadar sevmeyi.İşte bu yüzden yanılıyorsun Özer!Hiç kimse seni benim kadar sevemez!!!