Hala yalnızım bu akşam, gelen giden yok, çalan telefon da yok. Kendimi yamyam gibi hissediyorum, sevgiye aç, bulsa kemigine kadar yiyecek, bitirecek sevgiyi. İnsan ayrılınca öyle mi oluyor? Yoksa ben mi sırf böyleyim. Sanki çevremde kimse kalmamış, sanki hiç ayrılmayacakmışım gibi herkesi uzaklaştırmışım, dostluklarıma ara vermişim, ona odaklanmışım. Kısaca onu yakalamak için bir çok şeyi kaçırmışım. Sadece beni sevsin, bana baksın tek amacı ben olayım diye bencilce düşünürken, aslına o benim dünyamdan koca koca parça koparmış, bunu yeni anladım.Oburca isteklerimle onunla bağlanırken, dünya ile bağımı koparmışım. Belki o şu an benim kadar çaresiz değildir, kendini dünyadan soyutlayan benim çünkü. Kalkıp ışıgı yakmak bile içimden gelmiyor, kutu gibi odada yalnızım.Severken başka hiç bir şey yapılamazmış gibi yabanileşmenin cezasını çekiyorum şimdi, kaldım çırılçıplak gibi ortada, dertleşecek, laflayacak adam yok, sadece ben varım.Ot gibi ben.Çöp gibi ben.Zamanında aşkım, bahçem, hobim, kalbim,eglencem,herşeyim olan o, şimdi o yok kafesteki mahkum gibi ben.Gözlerimin içinden ateşler çıkarken, hırsımı yazmaktan çıkarıyorum, herkes kendi yolunu çizmiş, ben debelenip duruyorum, o bile kendi aleminde ben yanlış yerne yanlış adımlar atmış olmanın acısıyla aç,susuz,yalnız bakınıyorum.Karar verdim yarından tezi yok artık yapmadıklarım için değil yapabildiklerim için yazacağım, ilk iş balkona çıkacagım şimdi, soğuk demeden etrafı seyredecegim, temiz hava alacagım. Onunla doğmadım ki onsuz kalınca çürüyüm. Eski arkadaşlarıma mesaj atacagım yarın, kendime alışveriş te yaparım indirim başladı artık. Kollarımda o olmadan deliksiz uyku uyumayı, onsuz huzurlu olmayı öğrenecegim.Onla kavga ederken bile aldığım tadı başka yerlerde arayacagım, sadece onunla kurdugum ailesiz, dostsuz dünyama anlam kazandıracagım.Onunlayken herşeyi yapacak günü kendimde buldugum günler geride kalacak, o yokken de sevecegim, dünya da sevilecek bir şey kalmadı mı? hayvanda mı yok. Sevmek için yaşar insan belki de kaşınır, ne kadar boş atarsam atayım. En kısa zamanda kesin aşık olurum, dünyamı ona odaklarım ayrılınca sap gibi kalırım. Bu kaçınılmaz sanırım, sevgi ertelenmez ,insanlar sürekli aşık olur, acı çekecegini bilse de olur. Eger her acıdan ders çıkarılıp vazgeçilseydi, herkesin bir tane çocugu olurdu. Öyle ya doğum sancısı gibi zor olan var mı?