bildirgec.org

eklenecek çok parça var gerçi. ayrıca Joe Dassin, Yves Montand, Gérard Lenorman gibi daha birçok ünlü ses de var. külliyata dönmesinden çekindiğimden, bir de insanların fransızca şarkılara bakış açısını bilmediğimden yazıyı şarkı linkleri ile boğmak istemedim. yoksa “Belle” tabii ki o eserin müzikal anlamda incilerindendir. fransızca bilmeyip de parçalara ilgisi olan varsa katılımın ne düzeyde olacağını göreceğiz. kendilerinden arzu ettiğim sadece ne hissettiklerini yazmaları zaten, ne anladıklarını yazmalarını istemem biraz garip düşerdi.fransız vatan şairlerinin şiirleri bazı şarkılara konu olmuştur aslında. o konuyu da atlamak istemem. ayrıca şair olmasa da hemen aklıma gelen Enrico Matias okuduğu birçok vatana dair beste ile de yer alır müzik dünyasında. çok şey var da. biz aşk dedik azıcık ucundan işte.

sizi unuttum sanmayın! gün içinde bakamadım blogda ne yaptığınıza. kusura bakmayın.başlıyoruz.La Bohème seslendirmesi Charles Aznavour tarafından gerçekleştirildiği kadar kendisi ve Jacques Plante’ın beraber yaptıkları bir parçadır. 1966 yılından beri söylenegelir ve insanı her dinlediğinde pis hislerle maziye götürür. “herkes kendi mazisine gider” demek istemedim. şarkının kendisi bir maziyi anlatmaktadır zaten.söz konusu dış ses parçada bir ressama aittir. göya kendi yirmili yaşlarını hatırlar ve çevresindeki gençlere kendi gençliğini anlatmaya başlar. ama anlatırken sözleri kayar ve parçada sanki eski sevgilisi karşısındaymış gibi hissedip bir kaç saniye sonra direkt gençliğinden detayları ona anlatmaya başlar, öyle devam eder parça. kendisine poz veren sevgilisi ile acayip bohem/derbeder bir hayat yaşamışlardır. o anlattıkça bizim usumuzda detaylar canlanır. o hayatlar ki; Paris’in kuzeyi sayılan ve artistlerin, ressamların çoğunlukla bulundukları Montmartre’da geçmiştir. pencerelerden leylaklar sarkar. insanlar o bölgede ev, apartman dairesi değil de oda kiralarlar. odalar son derece mütevazıdır… o zamanlar eğer odaların sahipleri kiralayanların tanıdığıysa ücreti ödemeden de yaşanır. fakat çoğunlukla açlıktan ağlanır. ressamın sevgilisi ona çıplak poz verir. bu halde bile mutludurlar. iki günde bir yemek yeseler dahi, aç karna gidip kahvelerde oturup eserlerini satın alacak insan beklerler, inanmaktan vazgeçmezler. sefilliğin gerçekliği ve şöhret hayali hep bir arada yaşar. bazen tablolarını bir tabak sıcak yemek için restoranlara bırakırlar. kış ancak şiirlerden mısralar okunurken ve o sıcak kaplardan içilen çorbalarla kısa süreliğine unutulur. sevgilisi güzeldir. kendi yeteneklidir. genellikle tuvalinin önünde bir kalça kıvrımını rötuşlarken uyuyakalır. ama sabahlara yine de mutlu uyanırlar, öyle ki, bir kahve yeter tebessümlerine. o zamanlar öyledir. ressam şimdilerde Montmartre’a ara sıra gezintiye çıkar. ne leylaklar kalmıştır artık, ne duvarlar… ne de sokaklar gençliğindeki gibidir. eski adresini bulamaz bir türlü. derbederlik içinde Mortmartre o zaman hakkıyla yaşanmış şimdi ise geriye birşey kalmamıştır.

geldik Coupable hakkında iki satır açıklamaya:coupable: “suçlu” demek.parçadaki karakter bir zamanlar sevdiği kadını sevdiği için, onun tarafından sevildiği için, saçını okşadığı için, onu kollarında uyuttuğu için ve sonra da birgün unuttuğu için kendisini suçlu hissettiğini itiraf etmektedir. artık o kadınla onun hayatındaki adamın arasında kalmış bir gölge olmaktan, eski bir anı olarak yer almaktan kendini suçlar. aslında bunları söyleyip “suçluyum, suçlu” diye haykırırken hiç de o kadını unutamadığını anlarsınız. bu bakımdan parçanın satır araları oldukça etkileyicidir.