04.02.2007
01:53
Berbat bir gün ve o günü takip eden uykusuz bir gece.Benim de bir çokları gibi “Hüznü yaşamayı seviyor muyum acaba?” sorusunu,kendime milyonlarca kez sorduğum soğuk,karanlık, hüzünlü bir gece ve melankolik bir ben.
Bu gece farkettim ki,benim beynimin unutma veya bir olayı beynimin en dibindeki arşive koyma gibi bir özelliği yok ve farkettiğim diğer şey de,dizüstümün üzerindeki kurumuş gözyaşı lekeleri.Neden böyle…?Neden kendime acı çektirecek kadar acımasızım ben?İnsan özüne nasıl bu kadar vicdansız olabilir? Yine sorular,sorular,sorular.Günlük sayfalarım da sorularla dolu değil mi zaten?Alışmışım soru sormaya bir kere istemesem de.Alışmışım her bir şeyi sorgulamaya.Bu yüzden salağım ben,kafadan kontağım,deliyim…
Evet,ne diyordum…?Beynimin arşiv fonksiyonu iyi çalışmıyor.Neden??Evet,evet öyle.A.K(canım benim,tatlım bitanem,çocukluk arkadaşım) çocukluğumuza dair herşeyi ama herşeyi hatırlıyor.Ben ise,sadece herkesin bize “yapışık ikizler” lakabını taktığını hatırlıyorum.Başka birşey hatırlamıyorum.Neden?? Çünkü onları hatırlasam acı çekmeyeceğim,vicdansızlık etmemiş olacağım kendime.Mutlu çocukluk anılarımız,neden acı çekeyim ki…? Bu yüzden de acı çekmekten hoşlanan aptal Bana yakışmaz onları hatırlamak.Ben ancak Serdar’ın bana yaptığı herşeyi aklımda tutmalıyım.Neden…?Çünkü onlar acı veriyor.Beli ağrıyor diye masaj yapmak istediğim zaman,ellerim soğuk diye bana bağırması neden şuan oluyormuş gibi?Beynimdeki arşive işlememiş henüz ve hiçte işlemeyecek,üzgünüm AŞKIM.İstesem de olmuyor.Günün birinde bunu arşivden,hafızamın derinliklerinden çıkarıp “aa bu da olmuştu,Serdar bana bunu bile yapmıştı.Aman geçti gitti” demek gibi bir olasılık yok benim için.Bu olanaksız tamamiyle.Onlar benimle yaşayacak.Dilimin ucunda olacaklar hep,inan buna.Seninle çıktığım için annemin bana dediklerinin her an kulağımda,dilimin ucuna gelmeye hazır oldukları gibi ve neredeyse her gece o sözleri hatırlayarak ağladığım gibi senin içinde ağlayacağım.
Bir saat uyumuş olsam bile sabah kalktığım zaman,yine de uyku ilacını almayacağım.Onlarsız uyuyamıyorum.Ama salağa benziyorum onları içince…Bırakacağım kendimi yine gözyaşlarımın kollarına.Beni salaklaştıran,başımı döndürüp sonra uyutan o ilacı içmekten men ediyorum kendimi bu gece.Bırakayım kendimi ağlasın…
