04.02.200701:53Berbat bir gün ve o günü takip eden uykusuz bir gece.Benim de bir çokları gibi “Hüznü yaşamayı seviyor muyum acaba?” sorusunu,kendime milyonlarca kez sorduğum soğuk,karanlık, hüzünlü bir gece ve melankolik bir ben.

Bana yakışmaz onları hatırlamak.Ben ancak Serdar’ın bana yaptığı herşeyi aklımda tutmalıyım.Neden…?Çünkü onlar acı veriyor.Beli ağrıyor diye masaj yapmak istediğim zaman,ellerim soğuk diye bana bağırması neden şuan oluyormuş gibi?Beynimdeki arşive işlememiş henüz ve hiçte işlemeyecek,üzgünüm AŞKIM.İstesem de olmuyor.Günün birinde bunu arşivden,hafızamın derinliklerinden çıkarıp “aa bu da olmuştu,Serdar bana bunu bile yapmıştı.Aman geçti gitti” demek gibi bir olasılık yok benim için.Bu olanaksız tamamiyle.Onlar benimle yaşayacak.Dilimin ucunda olacaklar hep,inan buna.Seninle çıktığım için annemin bana dediklerinin her an kulağımda,dilimin ucuna gelmeye hazır oldukları gibi ve neredeyse her gece o sözleri hatırlayarak ağladığım gibi senin içinde ağlayacağım.
Bir saat uyumuş olsam bile sabah kalktığım zaman,yine de uyku ilacını almayacağım.Onlarsız uyuyamıyorum.Ama salağa benziyorum onları içince…Bırakacağım kendimi yine gözyaşlarımın kollarına.Beni salaklaştıran,başımı döndürüp sonra uyutan o ilacı içmekten men ediyorum kendimi bu gece.Bırakayım kendimi ağlasın…