Konuşmak isteyip de ne anlatacağını bilemez ya insan…Kafası çok karıştığından mı?Düşüncelerini bir araya getiremiyor mu?Bazen bütün düşüncelerim aynı anda aklıma geliyor.Hangisini düşüneceğimi şaşırıyorum.Ne zaman çeki düzen vereceğim bu aklıma?Cevabı basit aslında:Hemen! Yoksa böyle gider bu beyin bulanıklığı.Peki neden yapmıyorum?Beni tutan ne?İnsan ne yaşarsa yaşasın ayakta durabilmeli.Yaptıklarım (yapmadıklarım) ile hayata bakışım, beklentilerim neden uymuyorlar birbirilerine?Belki de kendimi tanımayı beceremedim daha.Tembellik? Umutsuzluğa kapılma? Gücünü yitirme? Belki biri, belki hepsi ya da hiçbiri…İnsan bazen sonsuza kadar yaşayacakmış gibi aptalca bir hissizlikle hep erteliyor…Dünyanın nimetlerinden yararlanmak için tek bir şansım var.Elime geçenler ve kayıp gidenler beni ben yapan şeyler oldular.Umutsuzluğa kapılsam da hayatıma şekil verme, öğrenme, hissederek yaşama arzularım daima içimde varoldular.Beni engelleyen tek şey benim.Beni tutan yine ben…Eğer ben ben olamazsam hiçbirşey olamam.Ben ben olayım ki “biz” olalım…..İnsan olmak o kadar kolay bir şey mi sanki? Herşey nefes alıyor değil mi?