Şimdi ne kadar yalvarsam sana boş. En iyisi içimdeki yalnızlığı paylaşayım. Tarif edeyim senin için.
İlk gün hiç birşey değişmemiş gibiydi. Herşey aynı gidiyordu. Sabah kalkışım aynı, kahvaltım aynı, haberler aynı. Sokağa çıktım. İşe kadar yürüdüm hergün gibi. Hatta hergünden daha güzeldi. Göğüs kafesime çöreklenmiş olan ağırlık yoktu. Ne zamandır alamadığım kadar derin bir nefes aldım, göğsüm acımadı. İçeme dolan nefesin huzur dolu olduğunu düşündüm.
İkinci gün ilk günü aratmayacak kadar güzeldi. Güneş parlıyordu, sokaklar cıvıl cıvıldı, insanlar hiç olmadıkları kadar dost görünüyorlardı. Herkesle konuşabiliyordum.
