şoray uzun yoldayı seyredıyordum yurdum insanı için.bir şeyi farkettim. gülen tüm köylü kadınların ; teyzelerim nınelerım gençlerin hepsi gülerken ağızlarını ellerı ıle örtüyorlar.bu kendı halınde yaşayan bır çok şeyden haberi olmayan yürakleri içine girilince yangın yeri gıbı olan,saf temiz yurdum insanı o kadar mütevazi ki herkesten önce öğrenmiş nezaket kurallarını. gülerken dişindekı çürüğü,olmayan dişlerini,ağzından gelebılecek kötü kokuları yansıtmamak için tarlada çapa çapalarken nasırlaşmış elleri ile örtüyor ağzını…