içinde bulunduğumuz durum ahval şerait..şikayet için sebep çok..cehalet..görgüsüzlük..onursuzluk..hırsızlık..kaynak israfı..beklenen seviyeye bir türlü ulaşamama..kısıtlı hak ve özgürlükler..sosyal sınıflar arasındaki dengesizlik..kültürel yozlaşma……..düzeltmek için uygulanan çaba yok denecek kadar az.. çabalayanlar ise sistemin kendisi tarafından yok edilmekte..”sistemin kendisi” denilen uzak diyardaki bir bilgisayar sanılmasın.. aynıyla bizleriz “sistem”..peki herkes bir şeylerden memnuniyetsiz ve herkes (kendi mezhebince) birşeylerin eksik veya yanlış olduğunu söylüyor ise, nasıl oluyor da “sistem”e bu derece bağlı karakterler olarak devam ediyorlar hayatlarına.. ya da sadece sözde kalıyor isyanları..? bu çelişkinin sebebi ne olabilir..?sadakat..?korku..?ne cevap verirsiniz bilemiyorum.. ama belki aşağıdaki deneyler bir fikir oluşumuna ön ayak olabilir..Öğrenilmiş Çaresizlikdenen bir kuram var..bu kurama göre; eğer bir canlıyı kontrol edemediği zorluklar ile karşı karşıya bırakırsanız, bir süre sonra denemekten vazgeçiyor..ilki 1967 yılında yapılan hayvan deneyleri çok ilginç.. 1970 li yıllarda bu model geliştiriliyor.. link vermeyeceğim.. zaten kamyonla yazı çıkıyor google da aratınca.. aramak isteyen bulacaktır..1967 yılında Overmier ve Seligman tarafından yapılan bir deneyde kullanılan melez köpekler 3 gruba ayrılıyor.. birinci grup “kaçma grubu”, ikinci grup “çaresizlik grubu”, üçüncü grup ise “kontrol grubu” olarak isimlendiriliyorbirinci gruba, herhangi bir ön uyarı yapılmaksızın, arka ayaklarından elektrik şoku veriliyor.. eğer hiçbir işlem yapılmazsa 10 saniye sonra şok kendiliğinden kesiliyor.. bulundukları ortamda elektriği kesebilecekleri bir de pedal bulunuyor.. köpekler bir kaç denemeden sonra şoku kesebileceklerini öğreniyorlar ve her seferinde daha kısa sürede olmak üzere pedala basıp şoku önlüyorlar.. 64 kez uygulanıyor bu şok..ikinci gruptaki köpekler de aynı ortamdalar fakat onların elektriği kesebilecekleri herhangi bir düzenek bulunmuyor.. başlarda canı yanan hayvanlar hopluyor zıplıyor inliyor fakat devam eden şoklardan kurtulamadıkları için bir süre sonra tepkileri azalıyor.. aynı sayıda şok bunlara da veriliyor..üçüncü gruptaki deneklere ise herhangi bir işlem yapılmıyor..deneyin ikinci aşamasında köpeklere kaçıp kurtulabilecekleri bir ortamda, bu kez bir ön uyaran kullanılarak (ışık,ses..vs) elektrik şoku veriliyor.. birinci ve üçüncü gruptaki hayvanlar bir kaç denemeden sonra şoktan önce kaçmayı öğreniyor ve güvenli tarafa geçiyorlar..fakat ikinci gruptaki hayvanlar aynı başarıyı gösteremiyor büyük oranla yatıp şokun gelmesini bekliyorlar..

benzer deneyler insanlar üzerinde de yapılmış.. aynı şekilde üç gruba ayrılan insanlar yüksek sese tabi tutuluyor.. odada ise düğmeler var.. birinci gruptaki düğmeler sesi kontrol edebilirken ikinci gruptaki düğmeler çalışmıyor..daha sonra kontrol edebilecekleri (çalışan) düğmelerin bulunduğu bir ortama konduklarında ikinci gruptakilerin tepkilerinin çok düşük olduğu ve büyük oranla kalkıp düğmeye basmak yerine oturup sesin geçmesini bekledikleri kaydediliyor..çaresizlik öğrenilen ya da daha güzel bir ifadeyle “bellenen” bir kavram..buradan çıkacak olan sonuçları sizin inisiyatifinize bırakıyorum..