bildirgec.org

Ordunun en güzel ilkbahar gunlerinden birinde, sabahın köründe tüm dünyaya taze gevrek bir simit gibi, yeni sıkılmış portakal suyu gibi, uykuyu açmak için koyulmuş bir çay gibi, sabahın serinliğinde camı açınca alınan derin nefes gibi bir GÜNAYDIN demek istedim.

Eğer günaydın diyebiliyorsam size şimdi bilinki;
evimde hala elektrik var, lap topum hala bozulmamıs, size selam yazacak kadar sağlıgım yerinde, size selam yazacak kadar zamanım var, aklım yerinde… ve sizi dusunuyorum…

eğer okuyorsanız sizde iyisiniz demektir:)
sağlıcakla, umutla kalın

Başımda ise aklım, yerinde ise mantığım son şansım bu: seni unutmaya gidiyorum.
Şimdiye kadarki (ayrılık) benim için çok zordu; ikilemler, yeniden başlama ihtimalleri, unutmak istemeler, nefretler, yalanlar, hatıraların üşüşmesi bir anda, ağlama krizleri, telefona bakıp dalmalar, mesaj beklemeler, uzun mailler yazıp gönderememeler, tüm dünyanın seni sorması…
Şimdi senin arkaya attığın (yada öyle olmasını umduğum) tüm ihtimalleri yıkmaya gidiyorum. İnan seni unutmak için elimden ne geliyorsa yapacağım.

Hala gitmemişken söyleyeyim, sana veremediğim son mektubumdan…

Ben kimim?
Kimi görüyorsunuz şu anda benim profilimde?
Seçilmiş bir avatar mıyım ben?
Seçtiğim kullanıcı ismim miyim?
Eğitim öğretim hayatım mıyım?
Cebimdeki cüzdanım mıyım?
Siyasi düşüncem miyim?
Bildiğim yabancı diller miyim?
Takıldığım arkadaş grubum muyum?
Gezindiğim internet siteleri miyim?
Aynada gördüğüm müyüm?

Her yerde bir sıfata sahip olmak , isteyerek veya istemeyerek aldığımız sıfatlarla geziniyoruz hep. Bankada cebimizdeki cüzdanız mesela, iş yerimizde aldığımız eğitim,…

Sıfatlarımızla bu kadar çok ilgilenince kendimizi unuttuk.
Benliğimizi, isteklerimizi, hayallerimizi unuttuk.
Ve karakterimizi kaybettik.

Bir mesaj;
bir papa öldü hristiyan oldular, bir hrant öldü ermeni oldular, 2 gunde 15 sehit verdik hangisi Turk oldu?

insallah bir gün hiçbiri ölmez, devlet denen düzenin başındaki insanlar yüzünden…
Allah aşkına savaş ne zaman çare oldu kanayan yaraya?

Evet Türküm ama öncelikle insanım. öldürülen papazda insandı, hrant dink de, dağ başında birbirini öldürmeye çalışan askerle pkkli da.
ne deyim, insanları bu hale getirenler utansın;
15 yasındaki çocuğa esrarla silah verenler
öldürmeyi marifet sayanlar
öldüreni övenler, klipler yayınlayanlar

sana belki çok uzaktan belkide çok yakından ne anlami var, sesleniorum sana. dunyanın öbür ucunda yada burnumun dibinde olman ne farkeder, kim oldugunu bilmedikten sonra. bayram öncesi gecenin bi yarısı, köyde bi dağın basındayım. kulağımın biriyle etrafı dinliorum; sessizliği bıçak gibi delen havlamalar, dikkatli dinlersen derenin sesi ve meltem. diğer kulağımdan ferhat tunc sesleniyor sana vurgunum hasretine.
daha nelerine vurgunum bir bilsen, daha ne düşler kuracağım bizim için. ama sen lazımsın önce. tek tarflı aşklarda bile muhatap var. nerdesin ey sevgili. 22 koca yıl geçti. sen sandıklarım oldu, yanlışlar yaptım, sutten cıktım demiyorum, ama artık beklemenin tadı kalmadı. ve bundan cok sonra gelirsen sanki doğru insan olacağından kusku duyacakmısım gibi geliyor gel ey sevgili nerdesin. neyi bekliyorsun beni bulmak için. sıkılmadınmı beklemekten sende. istemiyormusun sevilmek, gel ey sevgili….

Defter…

Yaşam defteri.. yaşamın kerteriz defteri… anı defteri… hatıra defteri…

Yeni doğana verildi defter önce… eline aldı ağırlığa zar zor baktı bebek. Çok ağır geldi ona. Daha okumayı bilmiyordu, nasıl yazacaktı o defteri… ağlamaya başladı…

İnsanoğlunun ilk öğrendiği şey ağlamak. Umudumuz gülmek ise ancak 1-2 ay sonraya kalmış. İnsan mahkum ağlamaya diyesim geliyor.

Deftere yazmaya ağlamakla başladı. Sonra ağlamalarını çeşitlendirdi bebek. Acıkınca ayrı ağlıyor, sevgiye ihtiyacı olduğunda ayrı.
Sonra gülücükler kondurmaya başladı deftere. Bahtına iyi bir aile çıkmış ise cesaretlendirildi gülmesi. Defterdeki gülücükler ağlamalarla başa çıkmaya başladı.

Soru işaretlerim tembelliğimin önüne geçti bugün ve sahilde buldum kendimi. aklımda türlü şarkı ve şiirler hepsi yanlızlığa dair.
Bu tür zamanlarda daha çok anlıyor insan seveceğinin kıymetini, artık beklediğim yeter diyesim geliyor.
sabah sabah yanlızlık vuruyor sahile, çıkaramıyor dalgalar beni bunalımdan; dört tarafım yanlızlık, kendimle yapayanlız.
başımı kaldırdığımda okul çocukları görüyorum. körpe bedenleri ilk derse girmeyi değilde sahilde koşmayı yeğlemişler.
sol tarafımda bir elinde gazete diğer elinde de tespihe benzettiğim kırk elli yaşlarında eşofmanlı bir amcam yaklaşıyor. anlam veremiyorum tespihe. sonra gülüyorum elindeki köpeğinin tasması.
bu kadar kalabalık yeter diyorum. dünyama dönüyorum.