İçimdeki yumrunun sebebi sensin.Yutkundukça acıyan ve acıdıkça seni hatırlatan bana…Dertlerin sıkıntıların asla bitmek bilmedi senin.Hayat hep sana kötü davranırdı ve sende bu kötülüğü egoistliğinle harmanlar beni de bu batağın içine çekerdinHayat bana göre,herşeyerağmen yaşamaya değer ve gülümsemeyi hak ederdi.Gülümserdim,yaşardım.Sonrasında sen dahil olurdun içimde oluşturduğum lunaparka bütün kasvetinle.Lunaparkımın siyaha bürünürdü,bütün renkler seninle solar;boğazımda düğümlenen hıçkırıklarla sana teslim olurdum.Mutlu olmayı hakediyorum ben.Gülümsemek bana hiç olmadığı kadar yakışıyor.Senin o kasvetin beni cehenneme çeviriyor adeta.Canım yanıyor,Boğazıma çöken ellerinden kurtulamıyorum.Nefes alamazken,renklerim de benimle ölüyor adeta…Lunaparkımın çocukları birer birer uçurumdan atlıyor.Kasvetinden kurtaramam ki ben seni…!Çocuk ruhum buna dayanamaz ki.Zayıfım ben…Kötü acımasız ve egoist olmanın o gücü yok ki bende…Ben mutluluk dağıtırım.Mutluluk benim adım.Kasvetini beyaza çeviremem ki….!Hayatın bana verdiği bu lunaparkı feda edemem ki sana…Yaşayamam ki o zaman.Acı bana sevdiğim,çocuk ruhumu bana bırak.Büyümeyen ve beni yaşatan ruhumu siyahlarınla alma benden.Senle ben çok farklıyız.Bir olamayız ki zaten.Ben alabildiğince beyazım ; seni se karanlığın ürkütücü rengi siyah.Seninle lacivert olmaya ne cesaretim ne de feda edebileceğim bir lunaparkım var.Bana yansıtma dertlerini; çözemedikten sonra daraltma ruhumu ve alma benden renklerimi,hayatımı….Eriyorum sanki seninle…Kayboluyorum sanki karanlıklarında…Gülümsememi soldurma…Yaşamayı seviyorum ve bunu lütfen benden alma…Lunaparkım ve içimdeki çocuklarım bende kalsın…