VICTOR HUGO’ DANLEONIE BIARD’ ACumartesi- sabah saat 03.00Eve şimdi geldim. Mektubunu aldım. Bugünkü bakışların, bu güzel mektubun habercisiydi. Bugün ne kadar güzeldin, Tuilleries’nin bahçesinde, ilkbahar gökyüzünde, yeşil ağaçların altında ve başındaki leylaklarla. Bütün doğa çevrende bir şenlik havasındaydı. Görüyor musun meleğim, ağaçlar ve çiçekler, seni tanıyor ve selamlıyorlar. Benim kalbimin kraliçesi olduğun gibi, bu hayatı renklendiren bütün güzelliklerin de kraliçesisin.Evet, bu zarif, tatlı, nefis mektubunu o güzel gözlerinden okumuştum ve bu akşam, büyük bir mutlulukla yeniden okuyorum. Kaleminden dökülen o güzel kelimeleri, o tapılmaya değer olan bakışların söylüyorlar ve beni büyüleyerek başımı döndürüyorlar.Seni böyle güzel görmek, beni ne kadar da gururlandırıyordu. Seni bu kadar şefkatli görmek, beni ne kadar da mutlu ediyordu.İşte, senin için kopardığım bir çiçek. Sana ulaştığında solmuş ama kokusu hala üstünde olacak; yaşlılıkta yaşanan aşkın simgesi gibi. Sakla bu çiçeği; otuz sene sonra bana gösterirsin.Otuz sene sonra sen hala güzel olacaksın, otuz sene sonra ise ben sana hala aşık olacağım.Birbirimizi seveceğiz, değil mi meleğim, bugünkü gibi, ve Tanrı’ ya diz çökeceğiz ve şükredeceğiz.Ne yazık! Bütün pazar gününü seni görmeden geçirmek! Ancak pazartesi günü benim olacaksın. o güne kadar ne yapacağım? Seni düşünmek, sevmek, kalbimi ve ruhumu sana vermek. Sen de benim ol!Pazartesi’ye!!Sonsuza dek..!!