Bir süredir okula gitmiyorum sadece sınavlara girdim onlarada çalışmadım zaten,bir iştede çalışmıyorum,faydalı birşeylerle de uğraşmıyorum,bol bol uyuyorum,bol bol sigara tüketiyorum,hergün aynı şeyleri yapıyorum,kız arkadaşımdan ayrılalı uzun bi süre geçmesine rağmen yeni birini bulmayada çalışmadım elime geçen fırsatları da geri teptim,gelecek kaygısıda taşmıyorum,sadece yaşıyorum,belirli bi süre önce monoton yaşamaktan çok sıkılacağmı düşünürken şimdi nedense o kadar eğlenceli geliyorki sabah kalktığımda(ne zaman uyandıysam o zaman sabahtır benim için) o güne dair hiçbir planım olmuyor acaba ne yapsam diye düşünüyorum,aynı insanlarla sürekli görüşür olmayıda sevmiyorum çünkü birileriyle sürekli görüşüyorsanız ister istemez ona karşı sorumuluk hissediyorsunuz dost olmak fedakarlık gerektiriyor arkadaşınızı incitmemek için çabalamanız gerekiyor sadece yalnız kalmaktan sıkıldığımda işe yaramaları benim için yeterli,en basit alışkanlıklarımı sürdürebilmek için herşeyi boşverebiilirim,sorumluluk almak canımı sıkıyor birilerinin benden birşey yapmamı beklemesi korkunç,bu istekler belirli bir saatte belirli bir yerde olmam kadar basit olsa bile beni bunaltmaya yetiyor,kimseye bağlı olmadan istediğim anda ne istiyorsam onu yapıyorum sadece boşluk hiçbirşey yok birşey düşünmeden saatlerce yatıp tavana bakmak gibi,sorun yok sorumluluk yok sıkıntı yok olsa bile zamanı geldiğinde bir çaresine bakarım şimdi anı yaşamalıyım yazarken bile çok yanlış gelsede hiç bu kadar mutlu hissetmemiştim.
yorumlar
Psikiyatride buna kısaca “depresyon” deniyor:)
Boş ver psikiyatriyi, adamın babası ölüyor, doktor depresyon diyor, üzülmenin adı depresyon oldu.Bazen insan iyice dibe vurmadan yukarı çıkamaz, şöyle bir bunalıcaksın iyice, tepende güneş varken bile hava karanlık gibi hissediceksin, yolda yürürken kafanı kaldırıp uzaklara bakmıyacaksın uzun süre ki dipten hız alıp yukarı çıkabilesin.Bir de bakmışın hava bugün daha aydınlık. Daha yeni teptim o dibi ayaklarımla ordan biliyorum.
@redogre ender olarak hemfikir olduğumuz durumlardan birisi sanırım ;)Gerçekten dibe vurmadan insan daha iyi ye daha güzele ulaşma gayreti içerisine giremiyor.HAyatın sıradanlığı içerisinde boğucu bir tek düzeliğe kaptıuyor kendisini.Ne zaman ki dibe vurur ve hatta bir süre de orda kalırsa ciddi bir sıçrama ile isteiği her noktaya ulaşabilecek bir zıplama yakalayabiliyor.Ancak cevval portakal ın şu an anlattıklarını yaşamanızı gerçekten tavsiye ederim. Bende şu günler hayatımda bir temizlik yaptım ve herhangi bir saatte herhangi bir yerde olmamı gerektirecek kimse kalmadı. Güzel bir duygu…
Zaten bir gün seni tutup zorla ortaya karışık bir kaç ermeni/yahudi/rum ile tanıştıracağım, o zaman hırsın, bencilliğin ırk ile ilgili olmadığını anlıyacaksın 🙂
cevval portakal içnde bulunduğum durumu o kadar iyi tarif etmişsin ki, sanırım ben biraz daha diplerde kalacağım. okuldan çaktım, işte de çalışmıyorum, hatunda şutladı bizi :), evde yalnızım ve dışarı çıkmak istemiyorum, arada sırada kalkıp kediye yem veriyorum bir de kendime de yem alıyorum. uyandığımda son dört ayımı farklı senaryolarla hayal edip saatlerce tavana bakıyorum. daha mutlu olamam ama geçmişimden sanki biraz pişmanım!