Seninleyken hem havalarda uçtum, hem yerlerde süründüm. Hem sevinçten ağladım, hem acıdan, çaresizlikten, günahtan..Şimdi bir noktada, Dönülmez Akşamın Ufkundayım.Ne bir kapı kaldı ardımda yarı açık, ne de bir umut.Sadece ne kadar süreceği bilinmeyen bir bekleyiş var bugünümde.Dilerim yanında yaşadığım pişmanlıklardan büyük olmasın sensiz yaşayacağım günlerin pişmanlığı.Hiç diyemedim sana “sevgili”Adını anamadım dost sohbetlerinde. Adlarınızın anıldığı işittim, dinledim, duymak istemeden, bilmek istemeden.Ama n’aparsa yapsın kaçamıyor insan kendinden. Her şeye boşverebiliyor ama kendine asla. Her şeyden vazgeçebiliyor ama kendinden asla.İşte bu yüzden acıyor içim bugünlerde. Çünkü sen “kendi”msin benim. Bende ben’sin. Bedende Ben.Hiç diyemedim sana “sevgilim”. Hiç hissedemedim. Hiç akamadı yüreğim yüreğine doya doya, kana kana, çağlaya çağlaya. Yarını düşünmeden sarılamadım boynuna. Hep son sarılmaymış gibi yarı hasretle.Sana hiç “sevgilim” diyemedim ben. Yanındayken bile olmayacağın günleri düşündüm, üzüldüm, ağladım, yalvardım. Öznelerin yerlerini değiştirerek dinledim “hiçbir erkek hiçbir kadını bu kadar sevmeyecek” şarkısını.İlkokula başlamadan ilk öğrendiğim şiir, ilk ezberlediğim şiiri söyledi içimdeki minik durmadan “bir sabah uyandım ki gitti dediler, ne bir haber ne bir selam bıraktın seni başkasına verdiler”. Hoş uyanılan bir sabah ya da başkasına verilen bir sen yoktu ya ortada. Ama yine de sen oldun şiirde her bir mısra. Senle bitti cümleler, noktaları sen. Bekleyişler bitişler sen.
yorumlar
bir lokma ekmekse ümit! sen onu çoktan yiyip bitirmişsin de, sofranda kalan kırıntıları topluyorsun…
tersten başa doğru okumayı deneyin farklılaşıyor anlam. ve gülümsüyorsunuz nedenini bilmeden.
şimdi denedim zorkedi. iki taraftanda başlasan ortası kördüğüm yazının. umutsuzluk girdabı gibi görünüyor…
doğrudur.
bana daha farklı geldi ama, sen öznesinden ben öznesine doğru ilerliyor insan sondan başa doğru okuduğunda, baştan sona dorğu okuduğunda ben öznesinden sen öznesine doğru ilerliyor. sanırım böyle daha açıklayıcı oldu.
🙂 anladım demek istediğini… ama benim penceremden orta tarafa “biz” öznesi hakim. hemde tamamen negatif.
öyle olsun, pelitas seni mi kırıcam…
kapsamlı bir analiz yaptım üşenmeden sevgili zorkedi. her paragrafta “ben” öznesi var. kendini anlatırken, onu anlatırken vs.
estağfirullah zorkedi:)
benim ki yalnızca yorumcuk…
bende ayrılalı 2 gün oldu ama senin gibi perişan olduğunu düşünmek yerine kendimi daha güçlü hissediyorum. Hem terk edilen benim hemde mutlu olan da benim. Kendimi çözmüş değilim başkasını nası çözeyim. Nese karı kız peşinde koşma vakti geçti şimdi kriyer zamanı..
“Kendine iyi bak” derler ve giderler. Seni suskunluğa mahkum edip giderler. Seni parçalara ayırıp, en büyük parçayı yanlarına alıp giderler. Seni senden alıp giderler.
sevgili Acuıstıc ,yazımı yanlış değerlendirmiş olableceğini umuyorum . ortada perişan olan ya da edilen kimse mevcut değil. sadece yaşanmışlıkları dile getirme durumudur bu. insan her zaman mutlu mu ki.. “zehir dışarı akmadan can dayanmıyor” diyorlar ya.esasında yazıyı yazarken suratımda hep bir tebessüm vardı.
alıntıilave etmek istedim izninizle…