bildirgec.org

İnsanın çabalarından bir tanesi de kendini ifade edebilmektir. Kendini ifade ettiği kadar özgürdür. Ne istediğini, ne yaptığını, ne yapabildiğini ifade edebildiği kadar hâkimdir kendine ve kelimelerine.İfade etmenin tek yolu konuşmak değildir. İfade aracı yalnızca dil ile sınırlandırılamaz. Konuşarak olduğu gibi insanoğlu kendini yazarak da ifade edebilir. Hatta dilin anlatamadıklarını da anlatır. İnsanoğlunun kullandığı en muhteşem iletişim aracıdır. Yeri geldiğinde dilimizden, kılıcımızdan bile daha keskindir.Kalem insanın en büyük silahıdır. Tarihlerin, topların, tüfeklerin deviremediği dağları, padişahları iki çift söz ya da iki satır yerle bir edebilir. Gücü eşsiz, yetkisi sınırsızdır kalemin. Dilin anlatamadıklarını iki satırlık bir yazı çok basit bir şekilde açıklayabilir. Yazdıklarımız, yazacaklarımız bizi bize anlatmaya yeter aslında. Ben beni bana konuşarak anlatamam. Kendi kendime konuşamam. Ben içimde, aklımda ne varsa kalemimle paylaşırım. Kalemimde zamanı geldiğinde unuttuklarımı bana tek tek hatırlatır. Benim tek güvenilir dostum kalemimdir. Ben anlat demeden anlatmaz, ben yaz demeden yazmaz. Sahip olabileceğimiz en sadık arkadaştır. Kalem insanın gerçek yoldaşıdır.

Sokak, geçilen yer kadar geçmişte kalan duyguların canlandığı mekanlardır aslında. Hepimiz ayrı sokakların yolcusuyuz fakat adı hep aynıdır: sokak. Bir düzen içersinde giden caddenin, bir sokak kadar ayrıntıyla insan yaşamını daha sıcak yansıtamayacağı yegane yerdir. Komşuluklar, aşkları ve sevdaları ya da en azından selam verdiğimiz birinin varlığı ile dolan bardağın boşudur. Onlara verilen isimlerle şanları ve şöhretleri hak etmişlere ödülü işte tam da bu sokaktır çünkü ismi artık farklıdır ve artık o sıradan bir sokak olarak kalamayacaktır. İşte bu yüzden her çağın yükünü ustalıkla yürütmüş oldukları bu insanlığın ve tüm canlıların sunduğu ödüldür geçtiğimiz bu daracık tatlı yollar.
Bir zamanlar sokak iken cadde olan yollara karşı, sokak özelliğini zamana boynunu eğmeden taşıyabilen yolları görürüz ki insanlığın kattığı bir değer ile asla yok olmayacak ve tarihi dokusu bozulmak istenmeyecektir. Belkide nice yollar zamanla yıkılan evlerin üstünden süreceği yollarla geniş geçiş alanları olurken bu kadar yolların birbirine girdiği duygusuz bir şehre anlam katacak böylesi bir sokağa hep gereksinim olacaktır kim bilir. İnsanlığa olmasa bile birbirinden farklı her bir insana yine birbirinden farklı bir sokak vardır. Hatırlayabilen için farklı, unutan içinse çoktan sadece isimsiz sıradan bir geçiş yolu olarak kalan bu daracık yolları takip ettikçe göreceksiniz ki bir insanın tonla düşüncelerini savurduğu bir yerden bir başkası hiçbir şey düşünmeden geçmiş ve biri için silinmeden diğeri için daha yazılmamış bir kağıdın beyaz yüzü gibi kendini temize çekebilmiştir sokaklar. İşte sokak böylesi bir anıdır: geçtiğiniz yol da bir sokak olabilir vardığınız bir durak da.
Her sokağa doğa, mevsim ile kendi rengini katar. Ağaçları, kuşları börtü böceği olmayan bir kentin sokağı nasıl mevsimin yaşansa dahi görülemeyeceği siyah beyaz hayatlardan ibaretse onları bütünleyen canlılığı bozan yine parçası olan bu topraktan ayrı tuttuğu betonlardır. Mevsimler, penceresi açılan evin dünyaya bakarken ki ilk yüzü ise sokaklarıyla; ağacı dallarıyla yeşil gösterense yapraklar, şehirlerin rengini işte ayrıntılarıyla girip çıktığımız bu sokaklar taşıyacaktır yine ve her zaman.

İnternette öyle bir servis olsun ki, gideceğimiz iki noktayı girelim,
o bize hem en kısa rotayı bulsun,
hem yol tarifi vesin – rotayı harita üzerinde görüntülesin –
hem yakınımızdaki taksi duraklarını göstersin,
hem de en güzeli, taksi ücretini sizin için hesaplasın!

Google Haritalar Servisi üzerinden hizmet veren, böyle bir site var..
Bu servis ile gideceğiniz yerler arasındaki mesafenin ne kadar olduğunu, ne kadar tutacağını, durakları görebildiğiniz gibi, alternatif yol güzergahı da sorgulayabiliyorsunuz..
Yazının devamında, ilgili siteyi ve sitenin diğer fotoğraflarını bulabilirsiniz..

sabah, 28.09.10

Bazen görmediğin yerlere gidersin. Bir aşk bir tılsım olup, rüzgar olup konar kanadına, kendini ıssız bir yerde bulursun. Öyle ki, sonu bucağı olmayan bir sonsuzluğun ortasındaki bir huzur gibi.

Bir kızıllık, bir şafak vakti; çoktan ve çoktan götürmüş olurmuş seni, rüya gibi mekanlara. Öyle ki, zaman da akmazmış, o an ölsen kanın da…

Bir varlık, öyle mutlu edermiş ki; tekrar Tanrı’ya binlerce şükredermişsin.

Kendini başka başka yerlerde, ‘keşfetmeyi keşfetmiş bir çocuk’ kadar eğlenceli, dünyanın en büyük su parkında; seninle birlikte…

Her gün üzerinden milyonlarca araba geçen asfalt yolların birer solar panel olması durumunda bunlardan ne kadar fazla enerji sağlanabileceğini hiç düşündünüz mü? Siz düşünmeseniz de GE’nin Ecomagination yarışmasına giren bir grup bu projeyi düşünmüş. Proje 3 parçadan oluşuyor ve bu parçalar şu anda yarışmada 4, 7 ve 8. sıradalar.

Muaf şiir dergisinin kıpkırmızı altıncı sayısı yayımlandı. Beğendiğim şiirleri onlarca fotokopileyip iplere asmak gibi bir hayalim vardı. Bu yeni sayı buna imkan tanıyor. Peki hangi şiirleri asmalı ipe? Sayalım. Yusuf Alper’in Yol, Veli Düdükçü’nün Bahçesizlikler Bahçesi III, Kaan Koç’un İç Ses ve en çok da Küçük İskender’in Azılı Aşklar Şatosu isimli şiirlerini. En çok Azılı Aşklar Şatosu’nu. Ben bu sayıda en çok bu şiiri sevdim.

Geceleri aydınlatma bulunmayan yollarda giderken şöförlere rahat bir görüş sağlayan uzun farlar karşıdan gelen sürücüler için de bir o kadar rahatsız edici oluyor. Birçok kazaya da neden olan uzun farlar Japonlar tarafından geliştirilen bir sistem sayesinde artık karşıdan gelen sürücüleri rahatsız etmeyecek.

http://sarptas.wordpress.com/2010/08/12/google-earth-yukseklik-profili/

Büyük sandıklarını küçülterek,kendini büyütmektir gitmek

melodi

Maziden kalma hazımsızlıkların, fesatlıkların, erdemsizliğe dair ne varsa rengi soluk bayatlamış hissiyatların kulaklarımın zarlarına çarptığı bir öğle vaktindeyim.Alnım, durduğum yerde salgıladığım ter damlacıklarını, kapılarını aralayıp tüm vücuduma buyur ediyor, bunalıyorum,sıkılıyorum,yazmak istiyorum,olmuyor.
Ben yazınca ılık rüzgarlar eserdi ensemden taraf;
Arka arkaya dizilmiş söğüt ağaçları şarkılar söylerdi kulaklarıma;
Nadasa bırakılmış topraklar yalnızlıklarından dert yanarlardı toprağa hasret ruhuma,
Ben dinlerdim oturup onları üstüme saldıkları kokularını içime içime çekerek,
Kokladıkça severdim yalnızlıkları,dert yanmaları dinlemeyi,
Çıplak ayakla bir yaylanın kutsal bir noktasına ayak basarak sanki, kendi bayrağımı dikerdim tepede bir yere,
Avaz avaz bağırırdım özgürlük diye kollarımı iki yana açıp etrafımda dönerek.
Yazınca ben,uçar giderdim işte, her harf kurtuluşum olurdu, tutunup üstlerine ayaklarımı sallandırırdım,şöyle bir bakardım aşağıya, minyatür bir ben görürdüm orada,gülerdim sonra,büyümeye doğru kapardım gözlerimi,dinlemeye koyulurdum söğütlerin şarkılarını, toprakların yalnızlıklarını,toprakların kokularını…

Gitmişti İstanbul’a.Ne bir tanıdığı ne bildiği bir yer vardı.Birileriyle tanıştı İstanbul sokaklarında dolaşırken ve tanıştığı biri kendisinin çalıştığı fabrikaya işçi olarak girebileceğini söylemişti.Hiç düşünmeden kabul etmişti.Başka çaresi var mıydı ki?

Onun için yeni bir hayat başlamıştı ama hiç çıkmıyordu içinden sevdası.Yurtdışına çıkma fikri girdi bir yerlerden aklına.Ne kadar uzağa gidersem o kadar çabuk unuturum diye düşünüyordu.Evet kesinlikle yurt dışına çıkmalıydı,kaçmalıydı sevdiğiyle kaçmayı planladığı yerlere. Bir başına…