bildirgec.org

http://www.fotonkusagi.net/21-12-2012/kahinler-ve-uygarliklarin-2012-kehanetleri.html

hayatıma çıkan en iyi şeysin…

(Oldukça iç bayıcı olduğundan önceden haber veriyorum. Arabesk, bilindik, sıradan, acı içeren, edebi dili az bir aşk yazısı okumak isteyenler içindir sadece…)

En büyük küstah içimizde bulunuyor. Bedenimizin içinde, sol tarafta… En rahat tavrı ve huzur içeren haliyle… Küstah olan bunca aşkı isteyen kalbimiz. Aşk, unuttuğumuz bir kelime. Ne demekti, dilimize pelesenk ettiğimiz; her fırsatta sen ‘bu’sun dediğimiz, son tirene beş kala ortadan kaybolduğumuz…

Hiç şaşırtıcı değil. Yalancı, ‘Ben yalancıyım’ demez. Demek ki, her şey normal.

Gabor Dvornik, Macaristan

Asılı, yükleniyor hayat girdaplarına.
Bir dönüyor, bir duruyor, baş aşağı dünyaya Leyla Leyla bakarken. Çoktan göz yaşları akmışken, kurumuşken; ruhu kurumuş bir okyanusken…

Hala onu bekliyor, istiyor, söylemiyor; söylemeyecek; kendine dahi. (!)
Son nefesini ruhundan evrene üflerken, ‘Şimdi zaman bir kuru yalan.’ diye tekrarlayıp duruyordu, terler içinde kalmışken; kendinden geçmişçesine, gözlerini bir noktaya dikmiş, burada değilmiş ve gördüğü başka bir evrenmiş gibi söylendi söylendi durdu, zaman tersine akarken…

Dokunaklı bir ağıtta, tende son yazının adıydık. Derin dokunuşlarda, az sızılı bir öpücüktük; bir önce… Düştük.

İdrak’tan gizliliğe hatta gize varan; evvelinde sözü şartlayan yazgıydık. Sonrasızdık. Sonramızdık.

Gebermeden bir önce kendi mezarına çiçek diken arızalı iki ruhtuk. Bizdik. Anlaştık. Kaynaştık. Sırnaştık. Bakıştık. Ölmeyi unutup kavgaya tutuştuk. ‘En büyük salak biziz oyunu’nda, bütün kartları kapandık. Koptuk. Fırtınada sağ kalan ağır yaralıların son sarılışıydık.

çoktandır görmediğim bir aile dostumuzdur bedri amca. sağolsun eğitim hayatım boyunca çok yardımını gördüm..
göztepe, özgürlük parkında karşılaştım bedri amcayla; tanımadı beni.. seksenli yaşları sürüyor, normaldir dedim.
“bedri amca selam”

“yahu, daha az önce şuracıkta utanmadan çimlerin üstünde şarap içen sen değil misin? bir de şikayet ettim ne de çabuk salmışlar hayret!!”

dilim tutuldu, elini öpmekten vazgeçtim..
tam o sırada park bekçilerinden biri yanımıza geldi.. adam bana göz kırptı, bedri amcanın koluna girdi. konuşarak yürüdüler onu bir banka oturttu.. benim yanıma geldi..

Son söz uçtu.
Yıllar önce bir kırlangıç konmuştu pencereye yalanmış, rüyaymış…

Düştü pencereden bir kadın. Miyavlayan ve başka şey bilmeyen bir kedi sırnaşarak, sürünerek ahşap sehpanın altına sokuldu, mutlu dünyasını herkese göztermek istercesine…

-Bugün şarkılar çalınmıyor farkettin mi?
-Tabii fark ettim, bugün bizim evlilik yıldönümümüz.
-Ne kadar espritüelsin.
-Hadi kahvaltı yapalım.
-Canım istemiyor.
-Canının istediği birşey var mı?
-Canımın neyi istemediğini söyleyebilirim.
– Neymiş o?
-SEN.

Timothy Treadwell ismini, belgesel severler yakından bilir. Kendini bazı sebeplerden ötürü ayılara adamış olan, belli dönemlerde ayılarla içiçe yaşayan, kız arkadaşıyla birlikte hayatını çok sevdiği bir ayının pençesiyle kaybeden bir ayı araştırmacısı.

Grizzly Man (Ayı Adam) adlı filmde Treadwell‘in hayatı ve ölümü yer almakta. 13 yaz boyunca ayılarla içiçe yaşayan araştırmacı, bir kere bile yanına silah almadı. Alaska’nın boz ayılarıyla barışçıl bir yaşam sürdürecegini düşünerek, kendinden emin bir şekilde her yıl yaptığı çalışmaları, kız arkadaşının da kendisinin de sonu oldu. Saldırının ses kaydı mevcut.

Timsah Avcısı olarak tanıdığımız Steve Irvin yaşamını dikenli bir vatozun ölümcül darbesi ile kaybetti. Sürekli timsahların üzerinde, yılanların dibinde görmeye alıştığımız Irwin’in bu şekilde ölmesi belgesel severleri şoke etmişti.

Ünlü edebiyatçı Honore De Balzac çok fazla kahve içmesiyle bilinirdi, öyle ki çalışma yaparken bir düzine kahve içtiği söylenir. Ölüm sebebi (17 ağustos 1850) koyu kahve olarak belirtilir.

Yazar Jerzy Kosinski intihar ettiğinde 58 yaşındaydı ve intihar notunda şunlar yazıyordu: “Her zamankinden daha uzun bir süre uyuyacağım. Buna sonsuzluk deyin.”

Yine dalgalar gelip yutmaya başlayıncaya kadar geçecek bir boğuşma dönemi. Bu üçüncü oluyor. Her biri hastalıklı bir bedenin ölüm gelene dek boğuştuğu gibi geçiyor. Geçici bir iyileşme alametiyle hırsla saldırıp kendini kurtarmaya çalışan bir hastalıklı dimağın, en sonunda hastalığa da, ölüme de rızası ile başeğmesine dek geçecek olan o alil zaman.

“Ve ben, kavgaya olan inancımı anlatıyorum sana…”

Şeffaflaşıyor. Şeffaflaşmaya başladı, yarabbi. Gitgide ölmeye başladı. Görünmez olmaya başladı. Elini sallıyor, çarpmıyor karşısındakine. Sesini duyuramıyor. Bir ses duymak istiyor. Boğazına bir yumru tıkandı; çığlık atamıyor. Görünmez olduğunu farketmiyor insanlar. Sesinin kısıldığını farkedemiyorlar. Son bir hamle ile ağzından çıkan son tınıları kendisi dinliyor.

beni affet olemp! yoksa gidemem hayatından. kalırım ayıbımla…
bu bahçe,
günahların afaki gömüldüğü,
tam ortasında bir kuyu,
etrafında çocuklar kana kana su içerler
ve fakat dudak çizgilerini boyayan
kan damlaları…
çığlığımdan ecelleri geçer.
kuyunun dibindeyim olemp!
beni bir daha,
son defa affet.
yoksa çıkamam hayatından
kalırım……… alışmış, kudurmuş
bir jilet keser sesimi

http://kosedekigolge.blogcu.com

Kiminden tanıdık bir yüzü
Kimindense vazgeçilmez bir parçasını
Aldı gitti
Kiminin yüreğinin derinliklerindeki bir sevdayı
Ayırdı gitti
Kimininse ruhunu bedenden
Beklenmeksizin