bildirgec.org

Gönlüme hergün bir gül dikiyorum senin için
adını sevgi bahçesi koydum
görünmez duvarlar ördüm her yana
kapında sıralansa da bülbüller
sen bir beni görürsün
sakın seni hapsettim sanma
sevgi hangi gönülde kalır zaraki
kalırsa gönüllü kalır
tedirginligim korkudan çaresizlikten
hazan zamanı geldiyse ne gelir elden

“Sevgi dediğin, aşk dediğin kendinden feragat etmektir, samimiyettir” bu gibi sözler hemen herkesin dilindedir ve çoğu insan birilerini delice sevdiğini düşünür; annesini, babasını, eşini, sevgilisini, kardeşini, arkadaşını, vesaire… Ama tüm ilişkileri, küçük-büyük sayısızca yalanla yürür. Hiçbir ilişkisinde zerre samimiyet yoktur, fakat bin çeşit kurnazlık vardır. Hep idare etmek, geçiştirmek üzerinedir. Kişi “o yalanların hepsi öyle gerektiği için, onlar ufak şeyler; ben gerekirse canımı bile veririm” diye düşünür sevdikleri için. Canını verir mi bilemem, seven canını verecek diye bir şey yok; ama benim kafamdaki asıl soru işareti: sevginin samimiyetten uzak olup olamayacağı. Yani samimiyetsiz bir sevgi de var mıdır yoksa o adına “sevgi” dediğimiz başka bir şey midir?

İnsan sorunlarıyla ve içine girdiği çıkmazla yıpranıyor, ayrıca samimi olmanın da zorluklarını görüyor. Samimiyet çoğu zaman daha fazla karışıklık doğuruyor, öyle olmasa da insan bunu düşünüyor. “Kimseye anlatamam derdimi” gibi… Kalabalıklar içindeki yalnızlık biraz da bu… Yalnızlık, samimiyetsiz, çıkarcılık; peygamber gibi insanda bile bunlar kökleşiyor zamanla. Tabii bunun yanında hala samimi, dürüst ve sevgi dolu olma iddiası var. Bu çelişkinin sebepleri belli, biraz sorgulayan her insan görür.

Ta ki, aşk onu buluncaya kadar. Aşk onu buldu ve yok etti. Kendi girdabına alıp yok ettiği ruhların yanına birini daha kattı böylece, aşk…
—

Eskilerden kalma bir zaman. Fakat o an ki, eski olduğu hissedilmiyor. Bir melodi. Derinden ve her şeyi etkileyen. ‘I fell you.’

Bu şarkı ne zaman çalsa kadının gözüne o geliyordu ve daha da ötesi şarkıyı o söylüyor gibi geliyordu.

An değişti ama bir yandan da hiç değişmedi. Gecenin karanlığında anılar geldi kadının önüne.

Ey kafası az çalışan dostum kır şu önyargını, şu bunu giymiş, bu şu takımı tutmuş, bu şuna oy vermiş, bunun şeyi uzun, onunki kısa deme, isterse herkes tutsun kendi takımlarını sanane, sen tercihlere değil yüreğe bak, yürek yürekse eğer kılıfı önemli değildir, seveni sev, selam veren ver , hakedene hakettiği gibi davran ama görünüşünün, aksanının, güzelliğinin hakettiği değil, kalbinin hakketiğidir kastım. Bak o zaman topuğun kıçına değecek mutluluktan.

Buraya gelip iki satır yazalım havamızı bulalım, kafamızı bulalım, bir iki kelam edelim diye gelmişken, cadıların bile haklarını savunan yazıları okurken, kaliteli şarapları övüp lezzetli yemekleri severken, lezbiyenlerin, gaylerin özgürlüklerinden dem vururken dibe vurma ey dostum.

SENSİZ GÜNLERİMİ SAYAMIYORUM,

YERİNE KİMSEYİ KOYAMIYORUM,

GÖNLÜMDEN BEN SENİ SİLEMİYORUM,

BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE .

GEÇMİYOR GÜNLERİM BİR TÜRLÜ SENSİZ,

BİTMİYOR BU ÇİLE SEVGİLİM SENSİZ,

CENNET BİLE BANA ZİNDANDIR SENSİZ,

BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE.

BEKLERİM SEVDİĞİM DÖNERSİN DİYE,

BELKİ BU HALİMİ GÖRÜRSÜN DİYE,

DERDİME BİR ÇARE BULURSUN DİYE,

BEKLERİM, BEKLERİM, BEKLERİM SENİ…
(bozoklu)

Alt Başlık: S. Hanım’ın Kocasına İthaftır

06.42

Gel bakalım, otur önüme şöyle. Anlat bakalım güzel gözlü sevgilim, neden yaptın bunu bana? Her zamankilerden farklı olsun söylediklerin. Korkma.

‘Hayri… İnsan yanılabilir. Kızmıyorum kendime yanıldığım için. İnsan üst üste de yanılabilir. İnsan yanılmaktan bıkmayabilir de. Kırıla döküle yaşayabilir insan. Her defasında yeniden, yeniden bu kez yanılmamak, ümidedebilmek için yaşamalı. Öyle değil mi Hayri? Yoksa asıl yanılgım bu konuda mı…’

Beyaz bastonuyla merdivenleri ağır ağır indi adam, bir eliyle de korkuluklara tutunuyordu. Herzamanki oturduğu ağacın gölgesini bulmakta zorlanmadı. Boş gözlerle bir yerlere bakıyor, ama göremiyor…

Sadece, kuş sesleri sokakta oynayan çocuk seslerine karışıyordu. Ama adam bunları hayalinde canladrabildi, derin bir nefes aldı. Otuz beş – kırk yaşlarında, oldukça da yakışıklıydı. geniş omuzları, kuvvetli kasları yaşlı annesinin özenle temizleyip ütüleyerek giydirdiği kısa kollu gömleği ile daha bir canlı görünüyordu. Saçları özenle taranmış bakımlıydı.

Adam sırılsıklm aşıktı, her yanından şehvet fışkırıyordu.
Bakışları ile, hareketleriyle yatağa davet ediyordu .
Olmaz dedi kadın;
-Ben o yolun yolcusu değilim….

Oysa tanıştıkları zaman atılmıştı adamın kollarına.

Bu ne perhiz, bu ne lahana turşusu demek geldi içinden .

demedi…

Ya sabır diyerek, saygı duyarak bekledi günlerce.

Kadın;

– Sadece arkadş arıyorum, bana yoldaş olacak sırdaş olacak birini bekliyorum diye ekledi.

hayali bir arkadaşım var uzunca bir süredir… canımın en sıkkın olduğu zamanlarda onunla konuşuyor ve dertleşiyorum… ona ne tafra edersem edeyim , nasıl çıkışırsam çıkışayım sesini hiç çıkartmıyor… tam bir kara gün dostu…

hayali bir arkadaşım var… evet , gerçeklerinden çok daha vefakar… bana sırtını dönmeyen , hayal de olsa bana hep gülümseyen… hüzünlü anlarımda yanıma gelip üzüntümü bütün içtenliği ile paylaşan… beni hiçbir zaman umutsuz , kimsesiz bırakmayan…

hayali bir arkadaş… ama dostluğu sahiciden daha sahici… çıkarına göre davranmayan kötü gün dostu… almak istediğini aldıktan sonra yüzüne bir kere bile olsa dönüp bakmayan nankörlerden değil o…

Seni hayal edemediğin bir sevgiyle sevmiştim. Sana kucaklar dolusu mutluluk sunmak istemiştim. Ama tutmadın elimi, bir defacık olsun gülmedin yüzüme. Sakladın nurlar saçan gözlerini benden. Kilitli tuttun kalp kapılarını. İzin vermedin gönlünü fethetmeme. Yaşatmadın bana özlemini duyduğum hayallerimi. Ağlattın durmadan, için için ağlattın. “Daha erken.” dedin hep, büyüdüğümüzü görmedin.
Ama ben büyüdüm artık, hem de yalnızlığımı, acılarımı katık ederek büyüdüm. Anlıyor musun büyüdüm! Büyüdüm!