bildirgec.org

Kelimelerin arasına sıkıştırdım noktayı . virgülü , ünlemi !…
Boşlukları ( parantezle )kapattım.
Terimler anlatacak var oluşumu.
Virgül çoğaltacak hasreti ,
Ünlem şaşıracak gidişine !
İki nokta açıklayacak sensizliği :
Soru işaretleri cevap bulacak bilinmezliklere ???
Üç nokta betimleyecek benzer duyguları…
Tırnak işaretleri ” iz “ bırakacak parmak uçlarında.
Düz – çizgiler sınırları belirleyecek.
Sınır bende başlayıp sende son bulacak.
Bir kelime…
Kelimelerin anlattığı kadar olacak,
Bir işlem…
Pi sayısına eşitlenecek

Mutlu eden,mutsuz eden ve olan ben
sensiz yaşayamayacak olan ama
bal gibi de yaşayan ben..

Sevgiden sıkıldım
aynı tas aynı hamam
severek yeniden doğmak
severek seni boğmak
arasında fark yok sanki
Bir karar aldımyürekten çıkartılacak
ve bir daha içeri alınmayacak.

Dedim ya ben,
bir kedi misali ben
sokaklarda dolaşan,çöplerde dolanan
bu hayattan bıkmış
Allah’ın belası çöplük hatıralarıyla yaşayan
yutacak bir aşk arayan kılçık misali
midesi ve kalbi isyan etmiş
nankör olan ben.

Düşlerle mırıldanan ben,
kalbinin kapısını kapatmış gibi görünüp
aralık bırakmayı ihmal etmeyen,
aralıktan sinsice bakınan
gözlerine batanı görünceusulca kapıyı kapatacak olan
pisboğaz kalpli ben.

Gün gelir
Hangi gün
Sen gelir
ben bilmiyorum kim
O gelir
Bu gelir
O ve Bu derken
Şu gelir
inan bilmiyorum daha kimler
Biz geliriz
Siz gelirsiniz
Onlar gelirler
Hala bilmiyorum başka neler
Bambaşkalık gelir
Hayatın bittiği an gelir
Nerede olduğunun anlamsızlaştığı an
Senin ne olduğun an
Senin ne olacağın an gelir
Ne olursun da gelirsin?
İŞTE ONU HİÇ BİLMİYORUM 🙁

Gecenin ayazı vurduğunda gündüzün günışığına
Kimdir kaybeden?
Gece karanlığından vazgeçer mi?
Ne gece vazgeçer yıldızlarından.
Gündüz günışığından vazgeçip karanlığa döner mi?
Ne gündüz kapatır ışıklarını güne.
Bu kadar acımasız değildir zaman.
Merhem olur ruhuna ne koku hissedersin ne de bir yanma.
Terk eden bir sen değilsin ki.
Çocukluğum, gençliğim ve sonra geleceğim…
Bir tek ruhum gitmeyecek benden.
Ve sen de gitmedin, seni ruhuma hapsettim.
Gittin.
Gelecek misin zamanında?
Geçmiş zaman hatırlatacak mı şimdiki zamanı bana?
Zamanla başım dertte.
Başlarım böyle zamana ne çok zaman var şu hayatta:
Geçmiş,gelecek,geniş…
Bir tek zamanı yaşasak.
Zaman hep şimdiki zaman olsa.
Geçmişi hiç hatırlamasak.
Gelecek zamanı düşünmesek
Bu mümkün mü?
Hayır!
Sen şimdiki zamanda gittin.
Geçmiş zamanda seni hatırlıyorum.
Gelecek zamanda özlüyorum.
Bir de hayatıma sonradan eklediğim beklenen zaman var.
Sanki zamanlar çuvala girdi.
Her zamanı yaşıyorum.
Buna rağmen tüm zamanların bana seni yaşatması…
Hayır!
Sensiz geçen hiçbir zamanı yaşamak istemiyorum.
Bu mümkün mü?
Hayır!
Ya o zaman…
Ölmeli miyim peki nasıl?
Ne yaparsam çabuk ölürüm?
Beynimden mi başlamalıyım yok etmeye?
Bunu yapamam seni düşünüyor.
Kalbimi mi söküp atmalı mıyım göğüs kafeslerinden?
Bunu yapamam kalbim hissediyor.
Gözlerim, ellerim bir de bütün benliğimi taşıyan ayaklarım.
Bunlardan da vazgeçemem.
Gözlerim senin ışığınla görüyor etrafını.
Ellerim sana uzanmak için hareket ediyor.
Ayaklarım sana gelmek için beni taşıyor.
Ben gitmemeliyim senden.
Ne geçmiş zamanda gelişimi hatırlayacaksın.
Ne gelecek zamanda gidişimi bekleyeceksin.
Ne de şimdiki zamanda gideceğim.
Ve sana hiçbir zaman şimdiki zamanı yaşatmayacağım.
Hayır!
Bunu yaşamalısın.
Sen gittiğin an,
Ben gittim.
Ama senden değil kendimden gittim.
Ansızın kalakalacağım.
Duracak her an.
Ve başlayacak sonsuz zaman.
Geçmişimle geleceğim şimdi geniş zaman!

Sen göz kapaklarımsın
Başını kaldırıp bana her bakışında gözlerim görmeye başlar,
Güzel boynunu büküp darıldığında her yer karanlık…

Sen güneşimsin
Ama yalnız bana ışık veren
Ve o ışığı yalnız sana yansıtan ben…

Sen bir kumrusun
Kanatlarında sevda var
Ve ben o kanatlar altında bir tüy…

Sen benim her şeyimsin
Ben senin bir şeyin
Sen olmazsan ben hiçbir şeyim…

Sen bir günsün
Dünüm, bu günüm, yarınım
Dünde bugün, bugünde bugün, yarında bugün…

Şeytan korkularım naçizane sevaplarımdı insanlığa, sen olmadan akıttığım gri kan’larıma
Girdim düşüne hayal sandığım karnene notu düşük hayatın gülümse birazda kahpece…
Yazım dilim kaprisli birazda cinayet meyilli, rüyanın sonunda hep ben ölüyorum ama…
Onca katlettiğim gülün anısına kabuslarına ben sahip olmalıyım oysa…
Paranoyak bir çözümleme…

Sessiz kaldırımlarına düşürdüğüm onca gölge herkese karışıp seni ararken kendimde kaybolmuşluğun hesabını ödeyemedim sen yokken hayatımda. Hep bir palyaço oldu hayatımda bazen tanrı olmasını da diledim bize yaptığı şakadan sonra ne yazık ki sonunda o ağladı…
Biz güldük

Bugün ömrümde yeni bir sayfa açmak istiyorum seninle, günlerin bu değişmez çarkına bir çomak sokup, eskisi gibi içim ateş dolu, başımda ise kavak yelleriyle dolaşmak.Her gün yeni bir şey keşfetmek sende ve her gün bir yenilik umudu.

Yastığımın altındaki karabasanı çöp torbasına doldurup, beni kurtarsın diye beklediğim süper kahramandan ümidi kesip , karanlık hayalleri lavaboya kusmak istiyorum. Seni korkulardan uzak, öpücükleri tüketerek sevmek istiyorum ve hayallerde bile yalnız kalmamak..

En gerçek sevgi bu olsa gerek diye düşünür ya insan her aşık olduğunda, bu kez milyon kere milyar gerçek diyorum. Çünkü kendi sevgimi kıskanıyorum, sevmenin uyumak gibi sıradan bir iş olduguna karar veren kalbim şimdi tıka basa aşk istiyor.Mide bulantısı olma olasılıgı olmadan.

Kalbimin ayarı yok artık,
sevebildiğimce seveceğim seni,
yüreğimi kesip öldürmeme az kala,
kafam karışmış, içim bulanmış
kalbim dağınıkkken,
bozdun tüm cinayet planlarımı.

Her sabah küsüp, her sabah barışmak,
hep vazgeçmek isteyip,
her seferinde daha da yaklaşmak,
seni yaşamanın tadına varmak.
Yüreğimi ortadan kaldırmamama sebep.

Artık çözdüm umutlarıma taktırdığım ipleri,
ne zamandır çiğnemiştim üstlerini
bomboş ve bombok olan kafam
alabildiğine dolu artık.
Artık kalbimin sesini kısmıyorum,
gözlerim de alabildiğine açık.
gece oldugu zaman, ayda yok yıldız da,
sadece sen varsın bundan sonra.
gözlerimi açmaktan korktugum anlar bitti
bildiğimi okuyorum şimdi.
Bildiğim gibi seviyorum.
Hayatım paramparçayken
parçaları yapıştırdım.Sadece iki büyük parça var şimdi.
sen ve ben dememi bekleme.
Senden önce ve senden sonra.

Önce ‘ben’ vardım. Kendime bir ‘dünya’ oluşturdum ve ‘bendeki dünya’da yaşamaya başladım. Sonra ‘sen’ çıktın karşıma. Kalacak yerin yoktu, dünyamdan bir yer istedin, ben de verdim. Nasıl olsa dünyam genişti, sana da yer vardı…

Dünyamı dolaşmaya başladın. Tabi farklı bir dünya olunca ilgini çekti, hoşuna gitti. Her yeni keşfinde heyecanlandın. Hayalini kurduğun şeylere rastladıkça dünyama daha da bağlandın…

Sana verdiğim yerle yetinmedin, hep daha fazlasını istedin, ben de verdim. Neden bilmiyorum, sana hayır demedim, diyemedim. Belki de güvendim sana, korkmadım dünyamı teslim ederken. Dünyam senin olmuştu, sen ise dünyam…

Resim:”Kence” “eartline”

Uyanıyorum bu şehre.
Gün…
Daha kara…
Gözlerinden bile kara.
Yağmur kokusu var havada….
Her sabah ki gibi yine,
ve yine,
Kimse yok buralarda….

Yağmur yağıyor,
İnceden inceye.
Garip bir çekingenlikle.
Not düşmeden akıl defterime,
Üstü açık bir sır fısıldıyorum şehre….
“Günaydın” diye…

Demin koptum geceden,
Döküldüm mermer yalnızlıktan.
Uzandım günün kantaşına,
Söz değildi bildiğim “Günaydın“.
kesilen yerlerim de inattı…
Sadece,
Sensiz şehire,
AL’ına mavi bir rüyaydı….