Şeytan korkularım naçizane sevaplarımdı insanlığa, sen olmadan akıttığım gri kan’larımaGirdim düşüne hayal sandığım karnene notu düşük hayatın gülümse birazda kahpece…Yazım dilim kaprisli birazda cinayet meyilli, rüyanın sonunda hep ben ölüyorum ama…Onca katlettiğim gülün anısına kabuslarına ben sahip olmalıyım oysa…Paranoyak bir çözümleme…Sessiz kaldırımlarına düşürdüğüm onca gölge herkese karışıp seni ararken kendimde kaybolmuşluğun hesabını ödeyemedim sen yokken hayatımda. Hep bir palyaço oldu hayatımda bazen tanrı olmasını da diledim bize yaptığı şakadan sonra ne yazık ki sonunda o ağladı…Biz güldükKendimizden kaçarken büründüğümüz tüm suretler kendisini eksiltip siluet olmuştu. Sadece rüya olmasını dilemediğim bu kaçıncı gerçekti senin korktuğun bunun cevabını bilmiyorum işte.İnan ki sende bilmiyorsundur.Notasında eksik kalmış kırık bir piyano edası hep vardı, yakamozlara karşın papatyayı yeşertmeye çalışan oysa ki ben bilmiyordum notalarını kalbinin hep mi yanlış tuşa bastım…Gitti dönence bitti gülüşün. Aynalarda ben yoktum sadece arkada saklanan siyah sırça asla bakmadığın. Karanlıktı korktuğumuz gelecek gibiVe biz gelecekteyiz aydınlık gözünü maskelemişBenim ise yüzüm yok….