akşam gazetesi‘nde “2 yıl önce çıkan” bir habere göre 2008’de Marmara Denizi’nde 8.0 büyüklüğünde bir deprem meydana gelecek. Bu deprem 3 – 13 Ağustos 2008, 4 – 14 Eylül 2008 ya da 21 – 31 Ocak 2009 tarihlerinden birinde olabilir.
peki bunu kim söylüyor? mike lee. 17 Ağustos Marmara depremini önceden bilen deprem tahmincisi Mike Lee, dört ay önce gönderdiği mail’de şöyle demişti: “Güneş tutulmasından sonra, İran’da deprem bekliyorum”.
http://www.ntvmsnbc.com/news/429385.asp
http://www.ntvmsnbc.com/search/Redirect.asp?id=429324
İşimi seviyorum.
Bir şeylere katkıda bulunmak, yardımsever insanların bağışlarına vesile olmak hoşuma gidiyor. Biliyorum bir gün düzenim bozulacak şartlar değişecek ve ben bir gerekçe belirtemeden bu işten de ayrılmak zorunda kalacağım. Şimdilik herşey yolunda sayılır.
Bu meydan da gündüz kimse olmaz ki. Akşamları dolmaya başlar burası, hava karardığında. Ben de meydanın ortasındaki büyük beyaz çadırda yerimi alırım. Bu durumdan herkes memnun sayılır. Normalde gündüz çalışan arkadaşım ile haftada bir çalışma saatlerimizi değiştirmemiz gerekli, ancak gündüz bomboş meydanın ortasında, serin çadırın içinde, koli koli dizilmiş vişne sularını tüketip gazete okumaktan gayet hoşnut olacak ki, benim sadece akşamları çalışma isteğimi sevinçle karşıladı. Bu kıyağın üzerine çokta sıkı dost olduk.
Ankara’dayken hep söylediğim bir şey vardı. ‘Burayı asla ama asla özlemem ben’
O zamanlar cıvıl cıvıldım. Kuş gibi.. Yerimde duramaz, her yere hızlı adımlarla yürürdüm. Lakabım bile atom karınca idi. Hem üniversitedeki derslere yetişirdim, hem okulun çalışma programına kayıtlıydım ve para kazanırdım hem de sosyal hayat devam ederdi bende. Güzeldi tabi. Ama nedense bir tek etraf güzel gelmezdi. Kampüsten çıkasım pek gelmezdi. Ankara’nın kışın o soğuk ve kasvetli havası ve sağa baktın mı bir bakanlık sola baktın mı bir askeri karargah görmek nedense bana hiç cazip gelmiyordu. Gittiğim belli yerler vardı elbet. Tunalı’yı şöyle mutlaka bir gezerdim. Mısır kafe vardı ,hala var mı bilmem, orda mutlaka bir nargile içerdim. Ordan Kızılay’a doğru yürürdüm. Cebimde az para varsa yemek durağı kitapçılar çarşısının ordaki dönerciler olurdu. Cebimde çok para varsa Sıhhıye’de ki mantıcıya giderdim. O anda yapılıp, anında sıcak sıcak önüne gelen taptaze mantı. Cuma akşamıysa Ssk işhanındaki Gölge bara giderdim. Orada çok sevdiğim bir grup vardı hatta şuan kasetleri çıktı, ünlü oldular. Onları dinlerdim. Bazen benimle kimse gelmezdi yurttan. Tek başıma gelir, onları izler, geri dönerdim. İşte genelde hayatım bu kısır döngünün içindeydi şehrin merkezindeyken. Ve belkide bu sebeplerden kampüs daha güzel gelirdi bana. Bir de tabi İzmir’den çıkıp gelmişsin. Ankara’da deniz yok. Burayı neden sevmiyorsun diyenlere yapıştıracak bir cevabım vardı ‘Burada deniz yok’ Sanki dünyanın sonu..
İstanbul vardı hep akılda,
hayallerde. Nerden bileceksin burada yaşamanın bu kadar zor olduğunu! Yaşadım öğrendim. Buradaki hızlı hayat ve karmaşaya yetişmek için hem para hem sabır gerekiyor. Ankara ise öyle değildi. Düzenliydi ve düzen beni rahatsız ediyordu.
Şimdi mi?
Ankara’yı suçladığım hatta o zamanlar onu sevmediğim, onu özlemeyeceğimi yüzüne yüzüne haykırdığım için biraz pişmanım.
Şuan daha oturaklı bir ruha eriştim. Belki bu sebeple.. Düzen istiyorum ben. Ve huzur. Ve bu orada vardı biliyorum. Şuan yaşantımı külliyen değiştirmek için yaşayacağım şehri sorsalar önce İzmir derim , başka seçeneğim varsa da Ankara derim..
Bu sebepledir ki, o şehrin kıymetini bilin dostlar…
http://www.youtube.com/watch?v=o0TMgDIJoeY
Bu gün elime iki yazı geçti. Sizlerden de fikir almak istedim. Benim düşüncelerim Köşe yazarı Yılmaz Özdil gibi Tabiî ki diğer düşüncelere de saygım var ama Yöneticileri hak etmiyor Kızılay’ın. Dünya ne kadar onları konuşsa da. Yönetimi içler acısı bence.
Dünya Kızılay’ı konuşuyor ve
Sayın Kızılay yöneticileri. .. Başka kapıya!
Bir inceleyin
sadece sitelerine girerek (orayı burayı tıklamadan, takla atmadan) çocuk esirgeme kurumuna ve diğer kurumlara bağış yapan, sponsorların kazandırdığı reklam gelirlerini bağışlayan, google’dan arama yapmak yerine artık burayı tercih ettiğim(sayfalarında google arama motoru var), yaptıkları iş ile ayakta alkışlanacak internet sitesidir.
alıntı:”bagis.net hiçbir sekilde kar amacı gütmemektedir.
bu sayfanın tüm kazancı “çocuk esirgeme kurumuna” bağışlanmaktadır.”
kendileri ile ilgili daha fazla bilgiye http://www.bagis.net/blog/ adresinden ulaşılabilir.
kardeş ülke pakistan, yüzyılın en önemli felaketlerinden biriyle karşılaştı. gelen haberlere göre en az 30bin kişinin öldüğü, 50bin kişinin de yaralandığı kesinleşti.
felaketin büyüklüğü ortada. kızılay ve diğer sivil toplum kuruluşlarımız daha ilk günden pakistan’a dost elini uzattılar.
acılar paylaşıldıkça azalır. hep beraber birşeyler yapalım ki zor günde dostumuzun yanında olduğumuzu tüm dünyaya gösterelim.
