bildirgec.org

http://www.bugday.org/article.php?ID=2211

http://www.haber5.com//haber.php?haber_id=293626

orjinali için bkz.

bu aralar Himmet Abi ile takılıyoruz, oh ne iyi
Himmet Abi’yle kafaları çekip sarhoş oluyoruz her akşam, ne güzel
hoşuma gitmiyor bazen muhabbeti yavşağın
ağzına acı biber sürüyorum susuyor
şarkılar söylüyoruz birlikte
ama şarkı söylemek kim o kim, böğürüyor adeta ibne
şiir okuyorum Himmet Abi’ye bazen
anlamıyor öküz, olsun
saat 5’e vurdumu başlıyoruz içmeye
geceyarısına doğru ne yana baksam gördüğüm o
gözümü ovuşturuyorum bakıyorum yine her yerde o

http://speakingoffaith.publicradio.org/programs/play/audiogallery/soundseen.shtml

Ben kara bir ışıktım. Uzak diyarları terk edip gelmiştim buralara. Katran karasıydım çünkü hayatımda beyaza yer yoktu. Can kırıklarına tıklıyordum, fikirleri süzüyordum. Sizleri duyuyor, yorum yapıyordum. Sonra bir tını geldi kulağıma bana sesleniyordu. Hem yakın hem uzakta idi. Görmüyordum onu çünkü kara olduğumdan beri kaybetmiştim bu özelliğimi.

“Senin gölgen yok” dedi bana.
Doğruydu, gölgesizdim ben.”Neden” demedi,”niye” hiç demedi.”Olduğun bu ise, sen olmaya devam et” dedi.

“Ben” mi?
“Ben”
Sonra hatırladım “ben”i uzak diyarlarda “gölge”mle bırakmıştım.

http://www.mucahityilmaz.com/yalnizligin-tarifi/

Bana tarif edin, hiç olmazsa biraz. Mesela mutluluktan bahsedin. Nasıl bir şey sizin için? Bir çocuk gibi masum ve saf mı? Aşkı da tarif edin bu arada. Ama şu son model aşkları değil. Hani şu her önüne gelene “Seni Seviyorum” diyen sahte âşıklardan da değil; Gerçek olarak içinizden geldiğince inanarak ve karşılık beklemeyen çıkarsız aşklara örnek verebilir misiniz? Var mı çevrenizde hiç?

Bari dostluğu tarif edin. Hani şu unuttuğumuz var ya? Hani şu her zaman yanınızda olan, omzunda rahatlıkla ağlayabildiğiniz arkadaşınızı diyorum. Var mı sizin? Onun yanında güvendesinizdir de? Güveni anlatın o zaman. Hani gözünüz kapalı olarak güvenebileceğiniz kişileri, var mı etrafta?

zamandan çalıyorum. dostlarımsa benden… ne kadar kolaymış meğer yarı yolda terk edip gitmek ve ne kadar kolaymış insanları dost bilmek de yanılmak.
şimdi bir kadehten bakıyorsam dünyaya, şimdi o kadehin arkasına saklanıp seyrediyorsam ışık oyunlarını, yansımaları, anlıyorum ki yanılsamalarımdanmış… gözyaşlarım öylesine süzülüp yanağımdan, kalbimden akıyor her yerime. ve içimde külçelerce bir ağırlık

değer ne ki değersizliği bilip uzak durayım
doğru neredeki yanlışı görünce uzaklaşayım

hadi gel sen de geç üstümden, geç içimden, yak, yık, sök, çiz, yırt, parçala
duyumsamak? algılamak?
yok öyle bir dünya artık buralarda, yok, kalmadı
çektiğim acılara değmiyor bile
teğetim dünyaya çünkü ben
teğetim
geçip gidiyorum işte
her gün biraz daha,
birazları biriktirip eski ve büzgülü bir kesede oldukçalara, onca mesaiden sonra oldukçalardan çoklara terfi edip,
çoklardan da hiçlere sapıp aniden, refleks ustalığı ile direksiyonu kırıp, hemen az ilerden? yoksa oldukça mı? çok mu ilerden?
boş veriyorum artık:
ileri bile yok
………………..

lion

Sevginin, ilginin, şefkatin neler yapabildiğini Dünya’ın en vahşi hayvanlarından olan aslan insanlığa gösteriyor. Bu kadar vahşi olan bir hayvanın, bakıcısının ona gösterdiği sevgiden ve ilgiden olsa gerek, kafesin içinden bile olsa, bakıcısının yanağına bir öpücük konduruyor, ona sarılıyor. Tıpkı bir çocuk gibi masumâne bir öpücük. Sevgi, saygı, ilgi, hoşgörü gibi kavramlar varken, nedir insanların alıp veremediği anlamak güç.

“Bunu okuyacağını biliyorum dostum. Belki söyleyemediklerimi artık söylemem gerekiyor “
Beni yenemediler dostum. Onlara yenilmedim. Güçlü olmak zorundaydım ve oldum da. Senin sayende. Bir seneye yakın zamandır senin yardımınla ayakta durdum. Yıkılmadım. Aklımı kaçırdığımı hissettiğim anlarım çok oldu. Sen sadece gülüp geçtin. Söylediğin iki yâda üç kelimeyle bütün ruh halimi değiştirebiliyordun çünkü.

Bana asıl kaybetmenin ne demek olduğunu öğrettin. Senin sayende öğrendim; neyi kaybedersem ağlamam gerektiğini. O zaman anladım kazandığımı. O zaman anladım bu kazancımın kardeşim olduğunu.