Erkeklerin ağlayıp ağlamaması konusu yıllar boyu kişilere meşguliyet vermiştir. Erkek adam ağlamaz, delikanlı adamın gözyaşı olmaz türünden söylemlerin yanı sıra çekinmeden ağlayan erkek türleri de mevcuttur.
Evet ağlarız , hemde bazen kadınlardan daha güzel ağlarız, çünkü gözyaşlarımızı silah olarak kullanma kabiliyetimiz olmadığı için bizim gözyaşlarımız tamamen gerçektir. Ağlamayan varsa da ağlasın tavsiye ederim Ağlamak ne babalığa, ne paşalığa, ne otoriteye nede erkekliğe zeval getirir.
Konuşmaya başlasam bağırıp çağıracağım, ama kendi kendime susmaya mecburum, kendimi buna zorunlu kıldım. Sevginin sadece bize değil, tüm dünyaya yeteceğini zanneden nesli tükenmekte olan Akdeniz Foku gibi bir insanım işte.
Ayrılan her insan gibi bende yorgunum, hemde bir hayli yorgun, kısacık zaman diliminde tarihin pek çok dönemini yaşamış, uzun uzun yolculuklara çıkmış gibiyim, hem geçmişi, hem geleceği hem sevgiyi hemde acıyı gördüm. Yüreğe inanmanın işe yaramadığını öğrendim. Onunla olurken kendimi öldürmüşüm anladım.Onun zevkleri, mutluluğu, uykusu bile aldığım nefesten önde gitmişken, şimdi oda aldı başını gitti,yavaş yavaş öldüm.
“Beni uzaktan sevdiğini söyledin ya, beni sevebileceğin uzaklığa gittim bende. Kayboluyorum, bir gün seni bulurum diye ya da kaçıyorum beni bulursun diye…”
İkilediğimi fark ediyordum artık. Ufak harf hatalarıyla başka anlamlar kattığım ya da keşfettiğim kelimeler yetmiyordu. Sessiz veya nefessiz bir harf gibi, sesli veya ilgiden yoksun bir gülümseme gibi. Bakışlarım ve ağız hareketlerim birbirini desteklemiyordu bir türlü. Kuruluk olduğunu söylüyordu arkadaşlarım, vardı benim de duyduklarım, hala cebimde taşıdıklarım, avucuma alıp okuyamadıklarım…
Bir serçe kadar narin ve ürkek duygularım; hayatın anlamını ararmışcasına bakıyor etrafa,izliyor olanları…Düşünüyorum, anlamaya çalışıyorum. Yapamıyorum kalbim buna izin vermiyor. Seviyordu çünkü. Seviyordu sevmesine de; karşılık bulabilir miydi? “Belki bir umut!” diyordu hep.Olan olmuştu çok geçti artık birşeyleri telafi etmek için.Son sözü son cümlesi “Seni bir serçenin gözyaşı kadar seviyorum sevgilim.”demek oldu. Karşısındakinin şaşırdığını görünce; düşünmesini beklemeden açıklama gayretine girdi.”Çünkü…” dedi durakladı birkaç saniye. Sonra devam etti baştan alarak tek bir seferde söyledi. “Çünkü sevgilim serçeler ağladıklarında ölürler!” dedi ve sustu.Artık gözler konuşuyordu.O anlam dolu bakışlar karanlıktan aydınlığa çıkmaya yeter miydi? Yetmedi…Çocuk hiçbirşey demeden arkasını döndü ve çekti gitti…
Neydi beni böylesine sana bağlayan,
Gülüşünmü yoksa çocuksuluğunmu,
Bana bakışınmı yoksa güzelliğinmi,
çözemiyorum.
Belkide hepsiydi beni budenli bağlayan.
Bağlayan ve koparamayan,
Senden uzak kalmama engel olan,
Bunlardı heralde.
Bedenim yirmilerinde,
Ruhumsa kırkını geçmiş,
Neydği beni bu denli yaşlandıran çözemiyorum.
Vurdumduymazlığınmı yoksa ihanetlerinmi,
Aramıza koyduğun engellermi yoksa takıntılarınmı,
Soğukluğunmu yoksa benden herşeyi gizlemenmi,
Çözemiyorum.
Belkide hepsiydi beni bu denli yaşlandıran.
Çokmu zordu,
Beni umursamak,
Sadık kalmak,
Sıcak olup hiçbirşeyi gizlemeden yaşamak,
Sevmek,
Adam gibi sevmek,
Çokmu imkansızdı.
Bu aşkı özgürce yaşamamız.
Sınırlarını kendi çizmekten neden bu denli korkar insan,
Özgürlük değilmidir bizim kişiliğimizi yaşatan.
Sen sana çizilen sınırlar içinde yaşamaya çalış bakalım.
“Sen dizime yattın, ben bir hikaye anlattım ve sen büyüdün…”
Son günlerde hemen her yerde, bu sözler gözüme çarpıyor. Nedenini bilmediğim bir şekilde beni hüzünlendiren, içime tarifsiz bir sızı salan bu satırların Çağan Irmak’ın son filmi “Issız Adam” a ait olduğunu öğrendim. Ve sırf bu satırların bende bıraktığı etki sebebiyle dün akşam filmi izledim.
Yakışıklı olmayan ama karizmatik Alper ile Güzel olmayan ama çekici Ada’nın aşk hikayesinin çarpıcı anlatımı…
Bir aşk bu kadar mı güzel, bu kadar mı sahici, bu kadar mı dokunaklı anlatılır ya rabbim?
Hiçbir tanıtım, reklam yapılmamasına karşın “Babam ve Oğlum”a yakın oranda izleneceğine eminim “Issız Adam”ın.
Gidiyorsun diye kızamıyorum sana
Çünkü seni ben dahil ettim hayatıma
Gitmek istediğinin farkındaydım aslında
Hep bir umut belki seversin diye
Bencillik miydi benimki?
Bilmiyorum ama kızmıyorum sana
Aslında hep hazırdı bavulların
Sen hep hazırdın gitmeye
Seni ben dahil ettim hayatıma
Sevgili’den ayrı düşmüş bir aşığın söylenişi…
Gecenin karanlığında, sessizlik tam istenen noktada. Müzik sesi kulak tırmalamadan, net bir şekilde duyulabiliyor. İnsanın içini okşayacak düzeyde yazmaya teşvik ediyor, ilham veriyor.
“Andım seni yine her şey yadımdan silindi.” bu dizenin kastettiği mana ile benim hissettiklerim uyuşmasa da bunun kadar anlamlı başka bir dize bilmiyorum halimi anlatacak. Tek bir kıvılcım yetiyor ateşlere kapılmama.
Seninle olmaya o kadar alışmıştım ki sensiz zaman geçmiyordu. Bilmiyorum bu sensiz kaçıncı gün. Yokluğunun azabı gittikçe artıyor. Sana olan özlemim taşıp çağlıyor, sevgim gün geçtikçe artıyor.
KALBİ KIRILMIŞLARA İŞ İZNİ
Bu yazıyı patronsanız özellikle okuyun. Patron değilseniz, okuduktan sonra patronunuzun okuyabileceği bir yere bırakın. Çünkü bu haberde, patronluğu bağırıp çağırmaktan ve işçinin haklarını yemekten ibaret görenlere büyük bir ders var. Tabi alıcıları hala açıksa!
Haber şöyle:
Japonya’da bir pazarlama şirketi, eş, dost ve sevgili tarafından terk edilmiş, kalbi kırık çalışanlarına “ayrılık izni” veriyormuş.
Ben sana en çocuksu duygularımla
Sevdalar biriktirdim yüreğimin kumbarasında
Sen benim hevsle koştuğum tek şeydin
Bütün dünyadan ilişiğimi kesmiştim
Hatta hayattan bile istifa etmiştim
Sende yaşamak için
Öyle büyütüyordum ki seni gözümde
Hiç kimse hiç bir şey umrumda değildi
Ben sensizken seni sayıklıyordum
Yanındayken deliriyordum
Ta ki sen gidene kadar
Bir umutla belki döner dedim
Hiç bir şey olmamış gibi çalar kapıyı
Sarılır boynuma girip içeri
Umutsuzluk yaklaştıkça umudum azalıyordu
Adım adım karanlığa yalnızlığa yürürken
Güneş gözlerini göremiyordum
İçim donuyordu kanım çekiliyordu
Kas katı bir halde baka kalmıştım
Ölüyordum herhal
En son gördüğüm şeyde
Bir yan etki görüldüğünde doktorunuza baş vurun
Şu ilaçlar her derde deva
Aşk acısına bile
