Yalnızlığı göğüsleyebilirim yalnız olduğum anlarda.Hasret türküsü söyleyebilirim kalbine, kalbini acıtsın diye hasretim.Umut tohumu toplayıp yüreklerden,Aşk meyvalarıyla sarılmış umut ağacı dikebilirim kalbinin en ücra yerlerine.Sevgi ile işlenmiş hançerlerle kalbine saplanabilirim.Siyah gökyüzündeki incilerle umuda göz kırpabilirim.Ufuk çizgisinde umutlarımı çizeceğim ufkun sınırlarına.İz bırakırsam ufukta,Fark yaratabilirsem kalbimde ve kalbindeBeklerim umutlarımla sonsuzlukta.Eğer sonsuzluk toprağında umut ağacı meyvalarını sunacaksa bana cömertçe.Gökyüzü güneşle aydınlandığında donmuş kalbimin umutlarını ısıtacağım günışığıylaDimdik duracağım yalnızlığın, karanlığın, hasretin, umutsuzluğun karşısında.Üşüyen bedenimi içimde var olan senle ısıtacağımEs deli rüzgar toz duman içine kattığın umutlarımı getir banaMeğer sevgiyi büyüten alışkanlıklarmış.Dayanılmazlıklara dayandıracağım alışkanlıklarımıÜzerine düşeni yapacak bu yaşadıklarım.Eğer bu kalp unutursa iç seslerini, seslenişleriniŞiir mısrasında, kafiyesinde,ölçüsünde her seslenişinde sessizce sende kalacak hissettiklerin.