Bazı rüyalar görüyorum.Bir uçurumun kenarında yapayalnızım, tüm çevremdekiler gri bir toz bulutu gibi soluk.Bir ben rengarenk.Düştüm düşeceğim.Dengem alay geçiyor benimle.Tutunsam diyorum bir ağaç dalına.Korkudan gözlerim kapalı, ellerim açık saldırıyorum etrafıma.Avuçlarımda koca bir hiçlik.Yolun sonu diyorum kendi kendime.Bırakıyorum ısrarcı bedenimi uçurumun kollarına.Bir hayli uzun geldi bu yolculuk.Daha görünmedi boşluğun dibi.Hala yaşama ihtimalimin olma olasılığını hesaplıyorum.Öyle ya daha ölmediysem yaşıyorum demektir.Tek gereken tutunacak bir dal.Hayata dönmem için yeterli.Sonra uyanıyorum.İçimde inanılmaz bir umut, inanılmaz bir enerji.Evin içinde dört dönüyorum kimi görsem tutuyorum elinden.Gülüyorlar, gülüyorum.Kabus gibi görünen bir rüyanın hayatımda yaptığı bu güzel etkiyi ve beni inandırdığı fikri düşünerek.Neden hep karamsardım ki sanki? Sorun paramı? İşsizlik mi? Aşk mı? nedir bu hücrelerimi dolduran arabesk şarkı.Oysa tutunacak nekadar çok dalım varmış.Yokluklarını düşenmeden , varlıklarından mutlu olamadığım.Yaşamak için tek bir dal yeterliyken ölümü özlemek neden?Tutundukça tutundum , bir çiçeğin sendelenişinde bile umut üreterek.Hem zaten ölüm kaçınılmazken birde koşmak neden.Üstelik kendimde bir daldım, bensiz eksik kalırdı birşeyler eminim.Şimdi yaşamak daha anlamlı.Bugünde gece sinmeye başladı odama.Gözlerim yine uyku ister gibi.Dalıyorum rüyanın koynuna.Vücudumdan renkler uçusuyor, bana benziyor herşey .Dudağıma yapışmış ıslığım, yüzümde hep bir tebessümle yayılıyor.İşte hayata dahil olmak bu.Kimi görsem artık TUTUN diyorum.Nasıl yani diyorlar.Tutun işte..