Dakikalar boyunca gözlerimin içine dolan,ama ısrarla akıtmadığım yaşları görmezlikten gelerek ameliyattan kalmadikişlerini anlattığına inanamıyorum.Buna inanmak istemiyorum.Neden kimseye laf anlatamıyorum ben? Şu bir haftadır sürekli insanlara birşeyler açıklamak istiyorum,birşeyleri açıklamam gerekiyor ama kimse beni dinlemeden istedikleri etiketleri yapıştırmaya kalkıyor. Olmadığım şey kalmadı. Birileri de beni anlasın ve öyle değerlendirsinler istiyorum. Birileri de bana istedikleri etiketi yapıştırmasınlar istiyorum.Bugün de agresif biri oldum. Buna inanmaya zorluyorum kendimi. Ama ben agresif değilim gerçekten, sadece birşeyleri açıklığa kavuşturmaya çalışıyorum ve sürekli susturuluyorum.Sonra da agresif,nankör,hatta bence psikopat bile diyecek dereceye geliyorum.Hayat niye acımasız bazılarına karşı.Ben doğalı kaç yıl daha oldu ki? Kaç yıl oldu ben bu lanet olası dünyaya geleli.En sevdiklerim bile bana istedikleri muameleyi yaparken ben nasıl hayattan zevk alabilirim? Neymiş efendim,kendime yeni hobiler bulmalıymışım.Hiç bir hobi,yaptığım güzel denebilecek hiç bir aktivite beni rahatlatmıyor, içimdekileri yazmak dışında.
Bir aralar “susma sustukça sıra sana gelecek” diye birşey vardı herhalde.Tam hatırlayamıyorum şimdi.Eğer yoksa da ben buldum işte.Sustukça sıra yine bana gelecek.Bu günü susarak atlatırım belki.Ama birgün daha geçmez suskunlukla.Anlatmak istediklerimi anlattırmıyorlar.Sonra suçlu benim,niye anlatmadın veya niye haber vermedin,niye söylemedin? Konuşmama kim izin verdi ki? Kim bir kere de beni dinledi ki? Yanlış anlıyormuşum herşeyi ben.Neyi yanlış anlayabilirim? Anlattım da, yorum yapıldı da, onu mu yanlış anladım ben? Tek yapabildikleri,diyorum ya işte etiket yapıştırmak.* Yanlış anlayan anlama özürlü insan* Agresif* Geveze* Nankör* Sivri dilliNe kadar güzel etiketler değil mi?Hiç birşey anlatamamış olsam da, leb demeden leblebiyi anlayan insanlar bunlar.Daha ağzımı açamadan surat ifademden agresif ve sivri dilli olduğumu anlayabiliyorlar.Ve yanlış anladığımı da tabii.İnsanlara dert anlatmaya çalışmaktan öylesine bıktım ki.Ne ailem, ne başka biri…Hepsi aynı bu insanların.Ve benim kimseye tahammülüm yok artık.Başka ülke desem, daha ne kadar başka bir ülkeye gidebilirim ki? Uzak ülkeler…Okuluma devam etmeye başka yerlere mi gitsem acaba? Buraya da okuluma devam etmeye gelmedim mi zaten? Saçma…Kaçsam mı herşeyden,uzaklaşsam mı? Yeni insanlar, yeni yerler, yeni bir dil, yeni bir hayat gerisi bayat. Belki o zaman kimseye laf anlatma, birşeyleri açıklama durumu da olmaz. Herkes yabancı… Doğru ya…Niye uğraşayım birşeyleri açıklayacağım diye. Anne ayrı dert,baba ayrı dert,arkadaş ayrı, sevgili ayrı dert. İnsanların hepsi çeşit çeşit dert,laf anlatmak öyle zor ki insanlara.Birini karşına alıp laf anlatabiliyorsan gerçekten, kendini dinletebiliyorsan bence bu tebrik edilesi bir durum.Bütün kendini anlatmak isteyipte anlatabilen herkese saygılar ve tebrikler diliyorum kalpten.
yorumlar
* İyi güzel yazmışsın ama bunlar çözüm olmaz ben öyle düşünüyorum ve ayrıca insanları kendin gibi görme içerisinde ve senin verdiğin değeri almak istemen vs.. Bunlar her zaman mümkün olmuyor fakat gerçek şu ki kim ne kadar hak ediyorsa o kadar değerini vereceksin.*
iyi güzel de sen ne kadar anlatırsan anlat, anlattığını karşındaki insanın anlama kapasitesine bağlı. Duvara karşı konuşmak daha doğru gelir o zaman.* iNSANLARI olduğu gibi kabul edip ilk önce kendimize çeki düzen verecek ve hayatı daha olumlu yönlerini görerek yaşamak daha uygun Sungurcan saçmaladım belki ama yazdım işte..
Yaşadığın çevreye entegrasyon sorunu derler buna. Ne sen o kadar tü kakasındır, ne çevren… Ortada durduğu açık bir problemi halletmeden nereye gitsen seni bulacaktır…
bu bölüm bana yaklaşık 3 4 saat önce yaşadığım bi olayı anlattı bende dökiyim içmide tam olsun işte dediim gibi yaklaşık 4 saat önce uyurken telefonum çaldı uzun bi süre çaldı aslında telefon sesinin bi bölümü rüyama karıştı sonra gerçek dünyayla biraz bağlantı kurmayı başarınca telefonu açmayıda başardım sevgilim napıyosun mesaj attım dedi uyuğoorğhmm gibi bişe sööledim ki iki gün uykusuz kaldıım için akşam üzeri onun ısrarları üzerine gidip yatmıştım zaten sonrada ben burda senin için ağlıyorum sen orda uyuyomusun dedi bende heeğğh uyuğorrhhmm die tekrarladım en azından hatırladıklarım bunlar kapatalım istersen telefonu die sordu bende bir an önce rüyama kaldıım yerden telefonun zil sesi olmadan devam edebilmek için yarım şuurla kağpathharmm dedim bu seferde ağlamaklı bi sesle kapatalımmı die tekrarlayınca ben bi süre uyuya kaldım soora şiddetli bi küfürle uyandım küfürün ardından ses gelmeyince telefonun kapatılmış olduunu anladım uyudum ohhhh yazdım rahatladım ii geldi lan valla demekki neymiş insanlara bişeyler anlatmaya çalışırken zamanlamada çok önemliymiş
inanmıyorum ya ne kadar erken pes ediyorsun.Nereye kaçacaksın suugguurrcann….yok öyle kaçma falan.hayatı o kadar basite alma daha ne olduki .Aslında daha başlangıçççç
Biraz sakallı yaşlı amcalar gibi konuşcam ama k.bakmayın. İnsanlarla anlaşamadığını düşünüyosan aslında kendinle anlaşamıyosundur. Kendini objektif bi şekilde sorgula derim. Bide eminim sende insanlara etiket yapıştırıyosundur.Tedavisi: İçki iç ve kafan güzel olsun
Sana da yapıştırdıkları etiketler biraz ağırmış be yav! Bazen insanlarda “anladım bozukluğu” sorunu baş gösterir. Herkes anladım der, ama sen sorunu anlattıktan sonra bahsettiği konuya bakınca bir bok anlamadığı ortaya çıkar. Bu biraz bencillikle bağlantılı ya da karşı tarafın içinde bulunduğu psikolojiyle bağlantılı. Etrafındakileri her ne kadar aynı ortamda bulunsanız da, içinde bulunduğu durumla değerlendir. Sağduyulu davranmak belki bir yere kadar ama seni de pek tanımadığım için ben bu kadar söyleyebilirim. Belki biz de seni anlayamadık, biz de sana etiket yapıştırdık ne malum. Sağduyulu davranmak en temizi…
Merhabalar biraz gec oldu ama geldim iste…Herkese tesekkür ederim yorumlar icin.Ya benim sorunum aslinnda basitt.Ben icimde yasadigim herseyi kelimelere döken bir insanim.Belki karsimdakileri SIKIYORDUR bu.Aglamakli oluyorum SIK SIK.Cünkü kimse birsey anlatacagim zaman önemli olsa bilee beni dinlemiyorrrrrrrrrrrrrrrrr.Kimsenin beni dinlemedigine su olayla emin oldum.Gecenlerde resmi bir isimiz vardi babamla.Hangi belgelerin gerekli oldugunu anlatmaya koyuldum gitmeden önce.Daha önceden bilgi sahibi olmustum.Anlattim anlattim anlattimm sonra babam yok öyle birsey yanlis biliyorsundur.O belge gerekli degil dedi bana.Ertesi gün islemleri halletmeye gittik.Belgeyi istediler.Babamin bana dedigi sey su”neden söylemiyorsun kizim daha önceden madem biliyordun” o gün sanki bir acilis oldu bu seri dinlememe olaylarina.Buna benzer bir kac sey daha yasadim.Ve farkettim artik insanlar ya birbirlerini dinlemekten bikmislar ya da kimse kimseye inanmiyorum,illa gözümle görecegim diyor.Bu sadece bir örnekti.Yaziyla pek alakasi yok.
Acuistic belki ben de birilerine etiket yapistiriyorumdur arada sirada.Ama ben en azindan insanlari dinlemesini biliyorum…
Simdi ben birsey söylemek istiyorumm.bu aralar böyle yazilar cok yaziyorum.Ve hep tepkiler ayni kendini birakma filan…Arkadaslar ben öyle yazdigim gibi biri degilim ki.Hatta beni taniyan bir cok insan ne kadar neseli oldugumu söylerler.Dikkat ederseniz yazilari ben hep geceleri yazarim.Geceleri de ruh ve uyku halim ancak bu kadar oluyor:) Ve yazi yaziyorum ya hanii biraz birseyler katayim istiyorum ekstradan.Sizde dogal olarak ben hep böyleyim hayattan nefret eden nemrut bir kizim diye düsünüyorsunuz:)
:))
bence kimse böyle düşünmüyor. Bunalım buhran içinde olmayan insan sayısı çok az bence… önemli olan sürelerini kısa tutmak. Hayat her zaman istediklerimizi vermez ve bunu bekleyemeyiz de saygılar.
benim zaten buhranlarim yazi yazip yollamamla geciyo bu aralar.önceden de günlük yazardim gecerdi:)
ne güzel işte bu şekilde yapmaya devam et. Buhranı nı atamayan insanlar … Allah yardım etsin diyorum.
Bence de Allah yardim etsin.Öyle öyle intihara sürükleniyorlar zaten.Ben insanin en iyi psikologunun kendisi oldugunu düsünüyorum.Eger bir kiside yasama sevinci kalmadiysa ve kendini motive edemiyorsa hic bir konuda, psikologlarin, psikiyatrlarin yapacaklari hic bir sey kalmiyor o saatten sonra. Denenmis örneklerini gördüm. Birini tanismistim, sürekli psikiyatra gidiyordu, agir depresyon ilaclari kullaniyordu. Iki senedir gidiyor ve tik bile yok.Neden? Cünkü kendi kendisini iyilestiremiyor. Ve bu cok zor bir durum, insanin kendini motive edememesi cok zor.Ben de bir ara intihar hakkinda bir yazi yazmistim. Uyuyup uyandigimda bir gün önceki gibi hissetmedigimi ve sacmaladigimi farketmistim.
Peki kendini anlatma biçiminin net ve anlaşılır olduğundan emin misin? Çoğunlukla iletişiyoruz sandığımızda sözcük sarfiyatını artırır ve hedeften şaşarız.Ses tonun, ifaden, anlatmaya çalıştığın şeyden emin duruşun, beden dilin… bunların hepsi çok önemli.Bir de tecrübeyle sabit deneyim. Hiçkimse, depresif kişilere veya durumlara, sandığımız kadar ilgi göstermez. İlkinde dinler, ikincisinde dinlemek istemez ama dinler, daha sonra dinler gibi yapar, sonra da dinlememeye başlar. Bu bir gerçek. Burada okumak ve yorumlamak farklı, gerçek hayattaki paylaşım farklı.
Bizim iletişim hocamız hep derdi ki: iletişimin %25 dinleme,%25i konuşma,%25i yazma, %25i okuma. suguurcan sayesinde hepsini tamamladım:)
:)) acuistic ömürsün valla.