Eskiden günlük tutardım. Sonra kendimi çok üzgün hissettiğim zamanlarda eski günlüklerimde aynı günü açar bakardım; geçen yıllarda ne yapıyormuşum diye. iyi veya kötü farketmez, her ne yazıyorsa orada içinde bulunduğum andan uzaklaştırıyordu. mesela geçen yıl o gün kendimi kötü hissettiğim bir günse “bak o günde şuna üzülüyormuşum geçmiş, bu da geçer” diyebiliyordum. iyiyse “ay o gün ne eğlenmiştik” deyip içinde bulunduğum andan kopabiliyordum.sonra bir gün bir öfke anımda bütün günlüklerimi yaktım.annem benden daha çok üzülmüştü.canım annem benim.bir daha hiç günlük tutmadım.günlüklerimi yaktığım dönem hafif’ten de sıfırlamıştım kendimi… o dönem yanlış hatırlamıyorsam Serbest değildi ismi bu köşenin.. Günlük gibi birşeymiydi. bugün aklıma geldi, eski alışkanlık ya “ben ne yapmışım” dedim. şöyle bir baktım. üzüntülerimi hatırladım ve yorgunluklarımı… sonra aradan kaç yıl geçerse geçsin hiçbirşeyin nasılda değişmediğini farkettim. günlüklerimi neden yaktığımı hatırladım birden.üzücü tabii ama acaba bu bir tutarlılık örneği olabilirmi? eğer “ben hala kendimi gardroba saklamak istiyorum” ne tutarlı biriyim diye bakarsam bardağın dolu tarafı olur mu?yoksa bu sadece züğürt tesellisi mi, olur.?olsun genede iyiki yazmışım… o günlerde daha üzgünmüşüm. geçmedi ama olsun, alıştım. herşeye alışılıyormuş demekki.