bildirgec.org

Açtım, dinledim, güzelmiş. En çok katıldığım sözdür; hayat geriye dönmez..

Hayır pink floyd, hayatımızda bizi karşılıksız seven tek canlı sözüne katılmıyorum. Karşılıksız sevmek diye bir şey yoktur bence. Seni hiç sevmeyeceğini bile bile bir insanı sever misin, ona bağlanır mısın? O sana kötü davransa bile ona saygı duymaya ve sevmeye devam eder misin? Bu kim olursa olsun. Elbette hayır. Ebeveynlerimizi neden severiz, onlara ait olduğumuz duygusu bizi onlara bağlar, ellerinden gelenin en iyisini bizler için yapmaya çalıştıklarından, ve bunun gibi. Hatta köpeğimizi bile neden severiz, onu besleriz, gezdiririz, o öylece orada yatsın uyusun, bir iş yapmasın diye mi? Bizi korumasın, yanaşmasın diye mi? Ona sahip olmamızın karşılığında ondan bir şeyler bekleriz, isteriz ki kedimiz kucağımıza gelsin, onu okşayalım, sevdirsin kendini. Bir insanı sevmenin karşılığı da ondan seni sevmesini beklemek ve istemektir. Kadınlar olarak anneyiz yada anne adaylarıyız, elbet annelerimiz değerli. Bizi seviyorlar, çünkü, bedenlerinden birer parçayız ve bu dünyaya kendi isteğimizle gelmediğimize göre de bizlere karşı sorumluluk duyuyorlar. Bir yaşlı kadıncağız var tanıdığım, şöyle diyordu çocuklarına; “ben sizi niye dünyaya getirdim, niye baktım, korudum yıllarca. Beni bırakıp gidemezsiniz. Ben size baktım siz de bana bakacaksınız”. Bu kötü bir dayatma, bakım sevgiyle olur. Ancak belki de onun bir anda içinden gelenleri söylediği bu an, aslında herkesin içinde olan ama yanlış anlaşılma korkusuyla söyleyemediği, kendini tam ifade edemeyeceğini bildiği bir konuda sustuğu andı.Annelerimiz yaşlandığında yardım ve bakıma muhtaç olduklarında, tıpkı bizim küçükken olduğumuz gibi, kaçımız ona ölene kadar bakmaya, belki pek çok özelimizden fedakarlık edip onunla sonuna kadar ilgilenmeye varız. Herkesin kendine ait bir hayatı var, kendi düzeni ve alışkanlıkları. Hele evlendikten -ele karıştıktan- sonra (bu olayı hiç evlenmemişler bilemeyebilir belki) kimisi karısı kimisi kocası korkusuyla kaçımız annelerimizi yanına alır, ona bakar, ister de yapamaz, yada eşlerini bahane eder, istemez ve yapmaz, yada imkanım yok der. Konuyu dağıttım belki, şunu söylemek istiyorum; annelerimizin bizden ileriki yıllar için beklediği, onları anneler gününde sevindirmemiz, doğum günleri hatırlamamız değil, şimdiki yani ihtiyacımız olduğu zamanlardaki gibi, arayıp sormamız, onlara bakmamız, hasta olduklarında bir sıcak çorbayı esirgemememiz ve gerektiğinde yanımıza alıp, onu kapı-telefon çalsın da birisi gelsin diye bekletmememiz.Şunu biliyorum ki, annelerimiz bizlerden bunları yapmamızı beklemez belki, elbette bunları düşünerek de bizlere bakmamışlardır -belki-, ancak annelerinizi arkadaşlarıyla şu şekilde konuşurken duymuşsunuzdur; ben çocuklarımı şöyle zorlukla büyüttüm, böyle sıkıntılarla büyüttüm, eh artık onlarda ben yaşlanınca bir bardak suyu esirgemezler benden, nankör yetiştirmedim onları ben, iyi çocuklardır onlar.Bekledikleri yada beklemedikleri karşılıkları, isteselerde istemeselerde onlara vermeliyiz diye düşünüyorum.Karşılıksız sevgi diye bir şey yoktur, ancak karşılık beklemek de o insanı çıkarcı yapmaz, asla. Yanlış da düşünüyor olabilirim, ama işte bu konuda benim fikirlerim de bunlar.

zaten kendimle ilgili yazmadım, genel anlamda yazmıştım.Ancak, burnu sürtsün haylazın da diyebilir ki bence böylesi daha doğru. Annelik eğitmektir aynı zamanda. Hep affedici olmak asla doğru bir eğitim tarzı değildir. Bir yanlışın içinden nasıl çıkarız? Doğru bize gösterildiğinde ve onu kabullenip uyguladığımızda. Şu da var; yaşlanınca bana sırf baksın diye sevmez anneler çocuklarını, ancak onca emeğin sonunda karşılık beklemesi de olası ve doğaldır, bu onları sevmemizi etkilemez, gözden düşürmez, bize bir gerçeği daha hatırlatır ki bu gerçek de bizi hayata hazırlar.