dünyadaki en özel, en güzel, en değerli şey çocuklar olsa gerek.benim iki tane var.onlar büyüdükçe benim yaşlanmam acı bir gerçek olsa da onların büyüyüp değişmelerini, öğrenmelerini izlemek bana müthiş keyif veriyor.sadece paylaşmak istedim.oğlum çok komik oluyor bazen.o beş yaşında.geçenlerde araba ile eve dönüyorduk.biraz trafik vardı ve durduk.tam o sırada arabanın önünden çarşaflı bir kadın geçti. oğlum bağırmaya başladı: anne anne bak yorganlı kadın….
yine başka birgün arkadaşıma gidiyorduk.bolca ineklerin olduğu küçük bir belediye burası.neyse ineklerin çokluğundan tezek kokuları sardı etrafımızı.bizimki burnunu tuttu ve şöyle dedi: öööööööffffff, bu ineklerin popolarını silmiyorlar mı?!….arkadaşıma vardık.bir süre sonra oğlum sessizce yanıma sokuldu ve sordu:anne onun adı neydi?adını yine kaybettim….o gece arkadaşımda kalmaya karar verdik.arkadaşımın kızı(o yirmi yaşında) oğluma, hadi gel beraber yatalım dedi ve oğlumun unutulmaz sözleri hala kulaklarımda çınlıyor.şöyle kabardı bir elini de havaya kaldırdı ve şunları söyledi:erkek adam kızlarla yatmaz….kopmuştuk.ama o kadar tatlılar ki insan bazen hep öyle kalsınlar hiç büyümesinler istiyor.oğlumun ve kızımın tüm güzel anılarını mutlaka yazıyorum .bunları onlar büyüdüklerinde daha güzel birer deftere kendi el yazımla yazıp hatıra olarak saklamaları için vermeyi düşünüyorum.böylece onlar da büyüdüklerinde çocukluklarını istediklerinde daha güzel hatırlayabilecekler.çocuklarımı çok seviyorum….
