Uykusuzdum .. Ama yorgun , asla! Huzursuzdum.. Ama mutsuz , asla! Bir yolculuk yaptım. Bu yolculuk beni nereye götürmüştü? Neredeydim ki ben? Arkamda , bıraktıklarım .. Önümde ise beni neyin beklediğini bilmediğim yarınlarım.Evet , beni neyin ya da nelerin beklediğini kestiremiyorum. Bunu çözümlemeye çalışmak zor.Her an süprizlerle dolu. Belkide bunu bilmemek en iyisi. Yanılıyor muyum? Bilinmeyen herzaman daha cazip gelmemiş midir insana?Bu duyguyu seviyorum..Tam herşeyin monotonlaştığı noktada neler çıkmıştı karşıma.Sahip olduğum bir “ben” yoktu. Yaşadığım anlar boşluk doluydu. Dolacağından ümidi kesmiştim. Çünkü doldurmak adına çabalayacak gücüm yoktu. Oysa ki küçümsediğim noktalar çoktu..Beni üzdüler , çünkü “ben”i koruyacak güçlü bir ben yoktu içimde. Uzun zaman önce izlemiştim gidişini sessizce. Öyle bir an yaşadım ki kaybettiğim “ben”i görmüştüm gözlerinde. Yapmam gerekeni biliyordum.Korktuğum noktalar var aslında . Güçten şüphe duyduğum için değil ; varolan gücün “ben”i savunmasız kılışıydı..”ben”i gördüm. Kelimelere ihtiyaç duymadan. Gözlerimde .. Onun gözlerinde.. Kaybettiğimi bir çift aşık gözde buldum. Dediğim gibi yapmam gerekeni biliyordum ve biliyorum.O gözler bana o aşkla baktığı sürece “ben” bana ait olması gerektiği yerde ; bende… Ardımda bıraktım belki o gözleri.. İşte o gözler dönüp tekrar baktığımda bana yeniden aşkı öğretir mi?
yorumlar
kaybolan bir ‘ben’ i tekrar yerine koyan, olması gerektiği yere, sana döndüren o bir çift göz hep sana baksın…çok samimi bir yazı…
yorma bizi lıquidlightening kafa zaten bulanık, zaten her defasında afyonu patlamamış uyku hali. bilinmeyen yarınlar, yaşanmayan bu günler, yaşanmış ama mutlu etmemiş dünler. deliliğin ön koşulumuyuz biz ya. neden.cunta harekatı var sanki bu satırlarda. isyan etsede yalnızlığın bütün hallerine, iktidarımdaki yine benim yine benim diyor. bilmem ihtilale katılıp tezahuratta mı bulunsak, yoksa sokaklara dökülüp karşı mı çıksak. yoksa eve kapatıp kendimizi sihay perdeler eşliğinde mi oturtsak. kapı bacayı kilitleyip son kertede hiç tanımasak.ama mümkün değil, benim evim savunmasızdı, ne penceresi var ne kapısı, anahtarlarımı boynuma asıp gezsemde. mecburen; bilinmeyenin cazibesini kabul ettik, bizim olmasından uzak tutunca.yüreğine sağlık samimi bir yazı olmuş.
Eline sağlık gerçekten dürüst ve farkındalık kokan bir yazı. Kendinin, sahip olduklarının, kaybettiklerinin, kaybedeceklerinin ve çıkış yolunun farkındasın. Buda mükemmel bir varlık bence.
bu burda dursun uyum sağlayışını sevdim….
yorumlarınız için çok teşekkür ediyorum
Geç olsun(da), güç olmasın..