kendindem keşke kırıntılar kalsa … hayata dair yaşanmışlıklar olsada tek başına… ne ye yarar bunca esinti içinde yada ruhunda … olmamış gibi hiç birşey sanki birinde kalbini bırakamak yalan …*

kadim zamanlar dan kalan bi orman içinde yaşayanlar ruhun ve sen … birbirinizin yanında olsanızda bi şey ifade etmez …. yanlız kalmak tadır … en soğuk düşler bile üşümekdetir…. keşke kırıntılar kalsa ruhundan yada senden … kim umabilirki böyle … apansız sarılmışken kurtulmaya …. kırıntılar ay ışınğında parlasa .. yada kargalar yemese ruhundan dükülen parcaları … parlamaz lar onlar … çünkü ruhun kirli … ve beden …. girdiğin yoldan cıkmak .. kırmızı cizgiler le dolu 4 bi taraf onları gecmektir tek korkun… ama sen bi şeyi gecemezsin … çizgiler seni gecer ancak … ama hiç aklına gemez … sen durmaktasın …hareket eden evren… nası gecersin çizgiyi… sen durmaktasın … öylece yine yanlız …. ve her parcada biraz daha azalıyor … sahip oldukların…