Yıllar önce Aziz Nesin in bir kitabını okumuştum.Adı ben de çocuktum.Bu kitap usta yazarın Böyle Gelmiş Böyle Gitmez adlı iki ciltlik kitabının içinden seçilen kısa anılar.Çocuklar rahat okusun diye onların ilgisini çekecek bir bölümü farklı bir kitapta toplanmış.Geçenlerde kızım Nare okusun diye yeniden elime aldım .Onun pek ilgisini çekmedi ama ben tekrar okudum.Fark ettim ki Aziz Nesin in çok uzun yıllar önce yaşadığı ve benim hayatıma hiçte benzemeyen çocukluğunda benim çocukluğumu çağrıştıran pek çok nesne var.Mesela dikiş makinesi.onun annesinin de bir dikiş makinesi varmış,bir gün evlerinde büyük bir yangın çıkmış herhalde o elle çevrilerek çalışan bir makineydi.Kadın 2 çocuğunu ve dikiş makinesini kurtarmış ilk önce yangından.Benim annemin de dikiş makinesi vardı ama ayaklı bir Singer. Siyah parlak metalden sanırım üzerinde sarı desenler de vardı.Ahşap bir konsola oturtulmuştu, konsolun altında birde minik çekmecesi.Orda iğne iplik falan dururdu.Eskiden her anne dikiş mi bilirdi acaba? hemen herkesin evinde bir dikiş makinesi olurdu.Kızlar evlenirken çeyiz olarak koca evine götürürmüş.Benim annemin makinesi benim hatırladığım ilk evimizde misafir odasında sonraki evimizde kendi yatak odasında dururdu.çalışmadığı zamanlar üstü masa örtüsü gibi özel bir örtü ile kapalı duru,.bazen bir sehpa ya da masa vazifesi görür üstüne ıvır zıvır konurdu.Ben ve kardeşim Haluk içinse bir oyun aracıydı ben ve o örtünün altına girer ellerimizle pedalına basar,yandaki büyük demir tekerleğini döndürürdük.Ne kadar hızlı basarsak tekerlek o kadar hızlı dönerdiO dönen tekerleğe de ses çıkarması muhtemel bazıobjeler sürterdik ve hani bileyciler vardı eski onlar bıçak bileylerken çıkan bir ses vardır hah işte o sesi elde etmeye çalışırdık .Bulduğumuz çeşitli en ve boyda ki makas, kaşık, çatal( bıçak değil tabi bıçakla o yıllarda tanışmamıştık henüz.şimdi düşününce ne korkunç bir sesti diyorum.) hepsini o büyük demir tekerleğe sürterdik ve o sesi dinlerdik.Bazen Haluk pedala basar bazen ben öyle uğraşır dururduk.Annem dikiş dikerken biz de tepesine üşüşürdük.Kumaşın o minik ayaktan çıkmasını iğnenin hızlı hızlı kumaşa batışını izlerdik.Bundan da anlaşılacağı gibi hep annemin dibinde olurduk.Annem çok korkardı bize hep eline iğne batmış insanlar oduğundan söz ederdi.Bayramlarda bana etekler, jileler kendine elbiseler dikerdi.Ama söylediğine göre dikişi ilk öğrendiği zamanlarda kız kardeşine ve kendine çok şık ve süslü kıyafetler dikermiş.Kloş etekler çok modaymış.Etek ölçüsünü alırken kardeşi ayakta durmaktan yorulur tek ayağı üstüne yüklenirmiş, öyle durunca da doğru ölçü alamaz,ölçü cetveliyle kardeşinin bacağına vurur düz durması için uyarırmış.Teyzem ablasının sonunda ona çok güzel bir şey dikeceğine emin olduğu için ses çıkarmaz provanın bitmesini beklermiş.Çok uğraşırdı bir şey dikmek için bunu da çok çok iyi dikiş bilmemesine bağlardı.Büyüdüğüm de benim zorumla bana etek filan dikerdi.Sonra bir gün kardeşim evlenirken istedi makineyi alt ayaklarını alıp üstüne cam kestirdiler.Evlerinin girişinde duruyor antre de üstünde Telefon,duvarda ayna dekor oldu.Ama hala ayakta.
yorumlar
yüksük deniyor ona anamda hala vardır
Aynı makinenden bizim evede vardı hala duruyomu bilmem.Üzerinde “sangu mangu” yazardı, ben hayali oyunlarımda bunu fatality yaparken kullanırdım :).Çok ilginç senin bahsettiğin oynlarını hepsini de oynamıştım.En son oynadığım oyunu hiç unutmam heralde makara konulan yerdi dümesine basınca 2cm lik bi sütün pat diye fırlıyo onun üstüne 2 -3 tane para koyup havada hepsini yakalamya çalışırdım..
ben şu an o makinenin üstünde taşıyorum, evin eşyalarını yenilerken kayınvalidem makineyi sakın atma annemden hatıra dedi, bende kıza bilgisayar aldıgımda onu masa olarak kullandım, kapalı haldeyken dolap gibi ya o bakımdan. bilgisayar nineden kalma dikiş makinesinin üstünde ne tezat ne hoşluk:) taşınınca belki kendiminkine masa yaparım belli olmaz ama sonuçta dikiş makinesi olarak degil ya kıza ya bana bilgisayar masası olarak hayatını idame ettirecek
yazıyorum yerine taşıyorum yazmışım
benimde babaannemin vardı, antika değildi ama benim için en az o kadar değerliydi. babannemi görmemişim pek ama dikiş makinesi tek hatırasıydı, taşınırken ilk hatıralardan vazgeçiyoruz sanırım. annemde o dikiş makinesinden vazgeçmişti.
Her gelin kızın rüyası,zetina dikiş makinası diye bir reklam vardı,hatırladınızmı?
Elinize sağlık çok güzel olmuş.Önemli olan okuyucunun yazıyla beraber aktarılmak istenen sahneyi gözünde canlandırması.Saeyenizde çocukluğuma bir nebze de olsa döndüm.
kızım anne şu dikiş makinesini kendi bilgisayarınıza koyun sıkıyorsa dediginde ona babaannesine hatıra oldugunu anlatıyorum. Çalışsa dikiş dikmeyi bile deneyebilirim ama bozuk.
çok teşekkür ederim. yorumlarınız için. bende tam şunu amaçlamıştım yazarken.bizde bu yılları öyle boş geçirmedik farklı tatlar vardı hayatta yakaladığımız ve bazen sadece eski bir dikiş makinesi bile o eski tatları yakalamıza yardımcı olur.ve benimle aynı zaman diliminde yaşayıpta bu yazdıklarımı anlayanları bulmak nasıl sevindirici anlatamam.ailemde bana çocukluğumu anlatabilecek pek kimseler kalmadı kendi hatırladıklarımı paylaştım sizlerle