bildirgec.org

sevgili yavrum, değişmekten bahsediyoruz değil mi,hep?nasıl olacak diye kafa yoruyoruz.bu kadar isterken niye bişey yapamadığımızı düşünüyoruz… şu anda kollarım ve bacaklarımda karamsar düşüncelerimin etkisini,uyuşukluğunu hissediyorum.hiçbirşey yapmaya mecal bırakmıyorlar.yapmaya kalkarsam yüzüme ter fışkırtıyor,kızarmamı sağlıyorlar.en iyisi yatarak gazete okumakmış. hayaller kuruyoruz değil mi,hep?olmasını beklediğimiz,biran önce içinde yeralacağımız…ama bu uyuşuk bacaklarla orada ayakta durabilmek zor olacak…yolda,bankada,komşuda,yolculukta,aradığımız şey oralarda…mı?hep baktığımız pencerenin dışında mı?düşünüp durduğumuz,lise sıralarında mı?anlık coşkumuzu,yapabilirimimizi sabah uyandıktan sonra da koruyabilsek,olur mu acaba?bu yazıyı başkalarıyla paylaştıktan sonra da yazarkenki ruh haline dönebilir miyiz ki?kendimizi en ufak şeyde aşağılamak mı,bunların insani zevkler,hatalar olduğunu tekrarlamak mı?

sevgili günnük,az önce hayatımın en kötü sınavlarından birinden çıktım.kalem oynatamamak deyimini yaşayarak öğrendim.sınavdan çıktım mümkün olduğunca sınavdan ve geyik arkadaşlarımdan uzaklaşmak istedim.otobüse bindim,geçmişten tanıdığım ve beğendiğim bi kız da otobüsteydi,onu görmezlikten gelerek yerime oturdum.böyle de bi huyum var,heyecanlanmamak için çok konuşmak istesem de görmezden geliyorum.ama sonra onu gördüğüm için mutlu oluyorum,bu yüzden ne fırsatlar kaçırdım be günnük.sokaklar canlılıkla dolup taşıyor,biz de vohaley diye erkek erkeğe geziyoruz,ne olacak bizim halimiz…güzel ve hoş bi kız gördüğümde heyecanımı gizleyemiyorum,bu yaşta bu tecrübesizlik olacak şey değil…geçen her boş zaman tanesiyle kendime güvenim de azalıyo,en basitinden çekici biri olup olmadığımı asla anlayamıyorum.bir kızın bana hangi gözle baktığını çözemiyorum.geyik arkadaşlarıma takıldığımda güldürmenin hazzını yaşıyorum,ama kof bi haz bu..şu ortamların doyurucu birlikteliklere dönüşmesini isterdim.ama olmuyo,hiçbişey mükemmel olmuyo,ben en azından biraz güzelleşmesine,renklenmesine razıyım.sinemayı çok seviyorum,müzik dinlemek beni uçuruyo,basketbol oynamaya bayılırım ama bunları arkadaşlarımla süslemek isterdim.kızlı erkekli hoş bir arkadaş grubuydu benim en büyük hayalim,üniversite biterken bunu yakalayamadığımı görüyorum.bölümümün de etkisi var bunda..ince düşünmek ilişkilerimde beni çok zorladı,hala zorluyor.yeni tanıştığım insanlar üzerindeki şöyle yapsam ne der vs. vs. türü düşüncelerim beni onlardan uzaklaştırıyo,çok iyi insanlar tanımama rağmen,görünen o ki onları da benden uzaklaştırıyo..eee insan rahat insanın yanında olmak ister tabii..bu da eski arkadaşlarımın yörüngesinden çıkamamamı,dış dünyayı tanıyamamamı ve iç dünyamı tanımaya dönmemi sağlıyo,bu da,iyi bir gözlem yeteneği,ince düşünceler demek..sağlam bir kısır döngü…ne desem ki daha fazla, bu kadar döküldüğüme bile şükür,kendini güzel anlatamayan bi insan olarak benden dağınık cümleler okudunuz,kusura bakmayın,kendinize iyi bakın…

vizeler çok kötü geçiyo,sıfır motivasyon içimde hiç istek yok dersler için.okul da bitti bitiyo,ne yapacağım belirsizliği var,beğendiğim bütün kızların erkek arkadaşı olduğunu görüyorum,müthiş bi yalnızlık var içimde onca gülmeme güldürmeme rağmen,değişmeyi beceremiyorum,kararlar alıp uygulayamıyorum,sorular hiç bitmiyo,kendimle barışık olamıyorum,zaman geçiyo,galiba boş geçiyo,..

uleeeeann neaaaahdamsınhhhhh…içimdeki adrenalin kıpırtıları…neden mi?5 gün sonra cok onemli bi sunumum var.eee ne mi var bunda?sunum esnasında yaklaşık 100 kişi olacak karşımda.hocalar,öğrenciler vs..bi de en önemlisi sosyal fobim olacak yanımda.birinden birisi olmamalıydı.şu anda yazarken bile heyecanlandım.kısacık bişey olsa da biliyorum ki sesim çıkmıycak başlangıçta,terlemeye başlıycam,kelimeler birbirine girecek…sürekli kendimi telkin ediyorum ama bi işe yaramıyo.ergenlik çağının başlangıcından beri(kendimin farkına varmaya başlamam) özgüven,insan ilişkileri,sosyallik vs. üzerine kafa yoruyorum ve bu dengeyi bi turlu yakalayamadığımı hissediyorum.üniv. son sınıfta olduğum şu zamanda bile bu arayışım devam ediyo ama ümidim gitgide azalıyo.hep bi olayın beni silkeleyip kendime getireceğini,istediklerimi yapacak duruma geleceğimi hayal ederdim.bi tür patlama…bu sunumu biraz da fırsat gibi görmeye çalışıyorum ama bi türlü o filmlerdeki kaybeden’in filmin sonunda kazanan haline gelmesini kendime uyarlıyamıyorum.tabiri caizse sunumda sı.acağımdan acayip eminim.kendimden bu kadar emin olabilsem sorun morun kalmıycak..hiç uzatmaya gerek yok.kendine güvenen bi insan olmak isterdim be gunnuk!

sevgili gunnuk,kendimi hic iyi hissetmiyorum.ozguvenim min.a kendime saygısızlıgım max.a dogru hızla yol almakta…onceden de belirttigim gibi soytarı gibi hissediyorum kendimi.insanların eglenceli zaman gecirmek icinkullandıkları biri..allahın belası okuldan da insanlardan da bıktım.insanlara guvenememektan bıktım.herkesi iyi niyetli yorumlamaktan bıktım.yarın tez sunumum var.5 kisi aldıgımız tezi bi turlu beceremedik.herkes en az ben çalışayım diğerlerinin yaptığının üzerine konarım mantığında…bu lanet olası mantık zaten herkeste yok mu bu devirde??nası köşeyi dönerim yata yata???çalışarak bişeyi başarmanın tadı nerde kaldı?menfaat,menfatt,menfatt…cok sıkıldım.ben hep insanlara guvenmeyi ogrendim.karsımdaki en ufak nezakette ne yapacagımı sasirdim karsılık verme telasından…niye silip atamıyorum boyle insanları?niye beni kullanmalrına izin veriyorum?aptal iradem nerde kaldı?cok canom sıkkın sonra devam edicem…….

sevgili günnük,nasılsın?hiç komik olmanın pişmanlığını yaşadın mı sen?insanları güldürmenin hazzının yanında tasshakk oglanlıga terfi etmenin ezikligini yasadın mı?seviyeyi bi turlu ayarlayamadıgın icin 2 arada 1 derede kaldın mı?zor bu isler be…insan ilişkileri..bi turlu kendine guvenen,yerinde ve zamanında hareket eden,davranıslarını kontrol edebilen bir insan olamıyorum..her gunun ardından eve gittigimde yazma ihtiyacı duyuyorum,mutlaka istemediğim şeyler olmuş oluyor mutlaka..kişiliğimin çoktan oturması gereken bir yaşta kişliğimi arıyorum 4 bir yanda hararetle…(23Ün kıyısı)insanların hepsiyle iyi geçinmeye çalışıyorum çok gerekliymiş gibi..bu zorlama tutum gerektiğinden daha şiddetli kavgalarla sona erdiriyor bazen arkadaşlıklarımı… o,piyasada yuzlerce bulunan degisim kitaplarını okuyup kendimce bi rota cizmeye calısıyorum..ama olmuyor tabii..cevremde hic gercek arkadasım olmadıgını goruyorum,yeni arkadaslıklar kuramıyorum-risk alamıyorum galiba-,en sonunda kendimle basbasa kalıyorum.insanların yuzune baktıgında gulmesi guzel bisey mi sence?cok guzel ama ciddi bisey konusamaz duruma gelmek olmasa..hep neseli,eglenceli,dertsiz,tasasız cocuk olarak tanındım bugune kadar…cok sıkıldım…ne yapacagımı bilmemekten..son sınıfa geldigim halde…yıllarımı bos gecirmekten..sosyal manada..insanların umrunda bile olmayan seylere kafamı takmaktan..her olada kendimde bi kusur aramaktan..ergenlik cagında yaptıgım aptallıklardan..her hareketimde soyle mi dusunurler,boyle mi derler diye dusunup durmaktan…ders calısmamaktan ama kafamdan atamamaktan…hep erkeklerin olduğu ortamlardan..vs.vs.vs.kendine iyi bak sevgili gunnuk,daha cok bulusacagız senle…

29 Ağustos 2002

18.45…Otobüse bindi.Şoför hizasındaki koltuklara oturdu.Çünkü o kısmın manzarası onu fazlasıyla ilgilendiriyordu.Kalbi dışarıya çıkacakmış gibi oluyor,kendi kendine ne söylerse söylesin etkilenmiyordu.Boğazı tıkanıyor,elleri terliyor,kendini çok garip hissediyordu.Bu daha önce de bir çok kez başına gelmişti,benzer durumlarda…Ne ki,15 dakika sonra ya olacak ya olacaktı.Başka bir ihtimal düşünemiyordu.Olmazsa bir çok kez kıyısına geldiği çılgınlığın öte yanını göreceğinden emindi.

18.50…Yolculuk devam ediyordu.Mesafe azalmıştı.”Ya bugün çıkmazsa…” diye düşündü.Bu olasılık da vardı ve kafasını duvarlara vurmasına yetecek düşünceydi.Ya çıkmazsa…4 gündür bu anı beklemişti.Cesaretini toplaması için tam 4 gün geçmişti.O sihirli günün üzerinden 4 gün…Tesadüfen karşılaşıp kekelediğinin üstünden 4 gün…Karşılaşmadan sonra 3 gün üstüste aynı saatte onu orda görmüş ve yıllardır beklediği fırsatın elinden uçup gitmesine sadece adrenalin salgılayarak karşılık vermişti.”Yarın,yarın,yarın,yarın,mutlaka…”diye sayıklayıp kendini avutmuştu.Ama bugün yarın olmayacaktı.Bugün o gündü.