uleeeeann neaaaahdamsınhhhhh…içimdeki adrenalin kıpırtıları…neden mi?5 gün sonra cok onemli bi sunumum var.eee ne mi var bunda?sunum esnasında yaklaşık 100 kişi olacak karşımda.hocalar,öğrenciler vs..bi de en önemlisi sosyal fobim olacak yanımda.birinden birisi olmamalıydı.şu anda yazarken bile heyecanlandım.kısacık bişey olsa da biliyorum ki sesim çıkmıycak başlangıçta,terlemeye başlıycam,kelimeler birbirine girecek…sürekli kendimi telkin ediyorum ama bi işe yaramıyo.ergenlik çağının başlangıcından beri(kendimin farkına varmaya başlamam) özgüven,insan ilişkileri,sosyallik vs. üzerine kafa yoruyorum ve bu dengeyi bi turlu yakalayamadığımı hissediyorum.üniv. son sınıfta olduğum şu zamanda bile bu arayışım devam ediyo ama ümidim gitgide azalıyo.hep bi olayın beni silkeleyip kendime getireceğini,istediklerimi yapacak duruma geleceğimi hayal ederdim.bi tür patlama…bu sunumu biraz da fırsat gibi görmeye çalışıyorum ama bi türlü o filmlerdeki kaybeden’in filmin sonunda kazanan haline gelmesini kendime uyarlıyamıyorum.tabiri caizse sunumda sı.acağımdan acayip eminim.kendimden bu kadar emin olabilsem sorun morun kalmıycak..hiç uzatmaya gerek yok.kendine güvenen bi insan olmak isterdim be gunnuk!
