sevgili yavrum,değişmekten bahsediyoruz değil mi,hep?nasıl olacak diye kafa yoruyoruz.bu kadar isterken niye bişey yapamadığımızı düşünüyoruz…şu anda kollarım ve bacaklarımda karamsar düşüncelerimin etkisini,uyuşukluğunu hissediyorum.hiçbirşey yapmaya mecal bırakmıyorlar.yapmaya kalkarsam yüzüme ter fışkırtıyor,kızarmamı sağlıyorlar.en iyisi yatarak gazete okumakmış.hayaller kuruyoruz değil mi,hep?olmasını beklediğimiz,biran önce içinde yeralacağımız…ama bu uyuşuk bacaklarla orada ayakta durabilmek zor olacak…yolda,bankada,komşuda,yolculukta,aradığımız şey oralarda…mı?hep baktığımız pencerenin dışında mı?düşünüp durduğumuz,lise sıralarında mı?anlık coşkumuzu,yapabilirimimizi sabah uyandıktan sonra da koruyabilsek,olur mu acaba?bu yazıyı başkalarıyla paylaştıktan sonra da yazarkenki ruh haline dönebilir miyiz ki?kendimizi en ufak şeyde aşağılamak mı,bunların insani zevkler,hatalar olduğunu tekrarlamak mı?