bildirgec.org

geçen cumartesi delirdim. bütün birhan keskin kitaplarını aldım. iki saat sürdü tüm şiirlerini okumak. öyle iyi geldi ki. hatta pazar günü de “birhan keskin suskunluğu” başlıklı bir deneme yazdım. yayımlayabilirim inşallah.
kim bağışlayacak beni’yi, ba’yı, y’ol’u edinin okuyun. size de iyi gelecek. altın portakal şiir ödülünü aldı ya şair ba adlı kitabıyla, metis yayınları, sempozyumu kitaplaştırmış yayımlamış, dayanamadım onu da alıp okudum. birhan keskin şiiri ve ba, su gibi içtim resmen. zihninizi açıyor, bir şiiri esas nasıl okumanız gerektiğini öğreniyorsunuz..
betty blue’nun peşinden ayrıntı’nın yeraltı edebiyatı’na devam..bu kez eşiktekiler’e başladım. yine çok iyi. betty blue’nun bittiği yerin 5 sene sonrasından başlıyor, eşiktekiler.
buket uzuner’in karayel hüznü adında bir öykü kitabını da okuyorum bu arada, bitmek üzere.
bir kitaptan daha bahsedecektim, silindi gitti aklımdan..

off

…
Başka bir İstanbul sabahı, aklımda şu şarkı vardı. Kirliydim. İçim dışım hem de… Acayip kirli! Herşey çok çabuk kirleniyordu. Kirlenmek sadece çocukken güzeldi.

Sabahın ilk ışıklarında İstanbul’un üstündeki yaraların kabukları yavaş yavaş kalkıyor, gri bulutların altından henüz iyileşmeye yüz tutmuş ama daha bir hayli zaman isteyen yaralar gibi duran o yer yer pembelikler, güneş ışıklarının bulutlara yansımasıyla muhteşem bir görüntü oluşturuyorlardı.

Başımda ise aklım, yerinde ise mantığım son şansım bu: seni unutmaya gidiyorum.
Şimdiye kadarki (ayrılık) benim için çok zordu; ikilemler, yeniden başlama ihtimalleri, unutmak istemeler, nefretler, yalanlar, hatıraların üşüşmesi bir anda, ağlama krizleri, telefona bakıp dalmalar, mesaj beklemeler, uzun mailler yazıp gönderememeler, tüm dünyanın seni sorması…
Şimdi senin arkaya attığın (yada öyle olmasını umduğum) tüm ihtimalleri yıkmaya gidiyorum. İnan seni unutmak için elimden ne geliyorsa yapacağım.

Hala gitmemişken söyleyeyim, sana veremediğim son mektubumdan…

AŞK__ SA, NE RENKTİR?…

Şimdi size aşktan bahsedeceğim… Gidip de dönmeyenden, arkasına bakmadan yürüyenden, güneşe sırtını dönüp aya yüz sürenden, ne gidebilen, ne kalabilenden, yaşanmış ve yaşanılamamış sevdalardan, sevda deyip de geçilmeyenden söz edeceğim… Belki dokunmadan yüreğinize, gözlerinizden süzülüverecek ahlar, belki bir parça olup akıp gidecek birkaç dakikası yaşamın içinde, var olacak belki yoksulluğunuz… Belki belli belirsiz bir gülümseme yerleşecek dudaklarınıza… Eğer başlayışla bitiş arasındaki o çizgiyi yaşamışsanız, ‘tabii varsa?’ diyeceksiniz… Neredeyse?..

google map sistemi üzerindeki yolları kullanan bir araba simulasyonu. isterseniz gitmek istediğiniz bir yere gerçek arabanızla gitmeden yolları öğrenin, isterseniz arkadaşlarınıza yol tarifi yapın. yapmanız gereken tek şey arama kutusuna şehrinizin ismini girmeniz. konu ile alakalı şu bildiride işinize yarayabilir.

Eğer araç kullanmaya yeni başladıysanız veya yollarını bilmediğiniz bir yere gidecekseniz yolları önceden öğrenin. Aksi takdirde yollarda saatlerce dolaşabilir veya trafiğe takılabilirsiniz. Yolları öğrenirseniz hem zaman hem de yakıt tasarrufu sağlamış olursunuz. Trafik stresinden kurtulamazsınız belki ama en azından azaltırsınız. Tabii bu yazdıklarım İstanbul için geçerli farklı şehirler için farklı önerileri yorumlarda paylaşırsanız sevinirim.

1-Yol isimlerini, bağlantıları, sapakları, önemli caddeleri öğrenin

http://www.milliyet.com.tr/Default.aspx?aType=YazarDetay&ArticleID=505814&AuthorID=77

Yukarıda gördüğünüz resim bir fotoğraf hilesi değil. Bolivya’nın La paz bölgesine giden tek yolun resmi. Yol zaman zaman 1.5 metreye kadar daralabiliyor. Yolun kenarındaki uçurumun yüksekliği 400 m. Yol “ölüm yolu” olarak adlandırılıyor. Bu namını da hakediyor. Senede ortalama 100 kişi ölüyor. Ne diyelim, halimize bin şükür…

Kaynak

Toyota tarafından dünyaya duyrulan bu çarpışma öncesi güvenlik sistemi, bir kamera yardımıyla sürücünün yüz ve göz hareketlerini izliyor. Eğer sürücünün göz kapakları arasındaki mesafe olması gerekenden az ise sistem devreye giriyor ve sürücüyü uyararak olası bir kazayı önlemiş oluyor. Kaynaklar: 1, 2

Bu sabah hava sevdiğim gibiydi. Evden çıktım, Salacak’a doğru yürüdüm. Bir zamanlar yeryüzünün en büyük imparatorluğunun yönetildiği sade sarayı görüyordum. Topkapı Sarayı bina olarak dünyanın herhalde en gösterişsiz sarayı. Ama nedendir bilinmez, o yarımadanın üstüne çok güzel kurulmuş görülüyor. Ben çok baktım oraya. Ama bu sabah bir şeyi farkettim. Bildiğin güzelliklere farklı yerlerden, farklı yüksekliklerden baktıkça, onları daha çok seviyorsun. Zamanın sevgiye kattığı şeylerden biri bu olsa gerek.

Hayat çok kısa. Bir o kadar da uzun. Bitmiyor bitmiyor gibi. Ama sonra bir bakıyorsun.. Bitmiş. Sonra tekrar bitmiyor bitmiyor.