bildirgec.org

http://www.haberturk.com/haber.asp?id=28985&cat=200&dt=2007/07/13

http://www.haber7.com/haber.php?haber_id=253869

http://www.sonsayfa.com/news_detail.php?id=48363&uniq_id=1184084681

Hayatta pek çok insanla karşılaşırsın.Ama sadece gerçek dostlar senin kalbinde bir iz bırakır.İstenmeyen şeyler bir tehlikeyle ilgilidir.Eğer birisi seni aldatmışsa bu onun suçudur.Eğer o kişi seni pek çok kere aldatmışsa bu senin suçundur.
Akıllı insanlar yeni fikirleri tartışırlar.Normal insanlar sonuçları tartışırlar.Küçük insanlarsa başka insanları tartışırlar.
Kim para kaybederse çok şey kaybetmiştir.Kim bir dost kaybetmişse daha fazlasını kaybetmiştir ve kim inancını kaybetmişse herşeyini kaybetmiştir.
Başkalarının hatalarından öğren,kendi hatalarından öğrenemeyecek kadar kısa bir hayatın var.Hiçbir zaman bir başlangıç yada son yoktur.Dün geçmiştir.Yarın bilmece.Bugün ise hediye…

Hayat yarin nasil bir süpriz hazirliyor olabilir hic birimiz bilmiyoruz…bazen oturup hayallerimize dalariz nadiren sahip olduklarimizla seviniriz..az güleriz cok dert ederiz…insanlar sekil sekil,yasamlar birbirinden farkli….
isabel ve roberto da yasamini sizden yada benden farkli yasayan insanlar degiller..ikiside lisans egitimi yapmis egitimli kültürlü insanlardir..üniversite yillarinda baslayan arkadasliklari ..üniversitenin basketbol turnuvalarinda aska dönüsür mezun olduktan sonra birlikte ayni evi paylasmaya baslarlar…..aradan gecen bir kac yildan sonra evlenip cocuk sahibi olmak isterler..okuldan arkadaslarinin ve iki tarafinda tüm sülalesinin katildigi muhtesem bir dügünle evlenirler….
iyi günde ve kötü günde …yasam onlari ayirana dek birlikte olup evlilik kurumunu koruyacaklarina yemin ederler….
asiklardir…..
hayalleri vardir…
ikiside kariyer yapip bir ev alacaklar dogacak couklarina saglam bir gelecek olusturacaklardir…….
aradan gecen ikinci yilda isabel hamile kalir……
roberto cok mutludur….karisina kristal bir cicek gibi davranir…hamileligi boyunca esine elinden gelen destegi gösterir……birlikte okurlar ve birlikte kendilerini egitirler..
cocuklari dogar…..uykusuz gecen mutlu anlar…acemilikler…sevgi paylasimlari….cogu geceler bebegi aralarina alip uyurlar…..
derken isabelin dogum sonrasi aldigi izin biter istemeye istemeye ise dönmek zorundadir….
bebek lora 6 ayliktir artik
evlerine ve islerine cok uzak olmayan bir yuvaya gitmektedir… her sabah uyanip anneyi ise , bebek lorayi yuvaya…birakan roberto, ordan isine gider….bu 2,5 yil ….hafta sonlari ve yaz tatilinde sahip olduklari 3 haftalik tatil disinda istisnasiz aksatilmayan bir otomatik istir….
güne öyle baslar roberto, karisini ise kizini yuvaya birakarak….
mutlu ve hepimiz kadar kaygilari olan saglikli bir ailelerdir…ay sonu borclari yada yatirimlarindan dolayi arada daralsalarda öncelik bebekleri ve mutluklaridir…sosyal yasamlarida bebeklerinin yaklasik 3 yasina gelmesiyle yeniden hareketlenmistir……hatta yakinlari
-arayi fazla uzatmayin gencler ikinci cocugu yapin birlikte oynayarak büyüsünler demeye baslarlar ..
robertoyla, isabel de evet seneye düsünüyoruz kari koca calisiyoruz üstünde diyip gecistiriler vekendi aralarinda gülerler ….
roberto karisina cok asik bir erkektir…
isabelde bunun farkinda olan ayni derecede kocasini ve ailesini cok seven cok tatli bir es…..
bir sabah uyanirlar gene, o gün robertonun evde kalip yarinki toplantisi icin hazilamasi gereken bir konusmasi vardir…. roberto garip bir bas agrisiyla uyanir , yarinin sitresinemi girdim acaba diye düsünür…..!!!
isabel de lorayi hazirlamistir…
bes dakka sonra geliyorum roberto diye selenir
roberto kizini arka koltuktaki korumali sandalyesine oturtur,emniyet kemerini takar bebegin .
elleriyle basini tutarak
-nedir bu agri yahu bu yasima kadar böyle garip bir agri yasamadim….tamda gününü buldu deyip arabaya biner ,
isabel gelmistir..yola cikarlar….
hava sabahin o saatlerinde bile sicaktir…
isabel
-uufff bu sicak günlerde calismak cok zor geliyor …hadi bu gün sanslisin koca bebek der kocasina

Ben bir kanguruyum.Tıpkı diğer kangurular gibi ben de fiziksel olarak geriye zıplayamam, yaradılışım bu benim, hep önüme bakmak zorundayım. Önümde de kocaman bir cebim var, dolu; ama siz içindekileri ben göstermeden göremezsiniz; çünkü onlar benim düşüncelerim. İsterseniz bir kısmını size gösterebilirim:

Düşünüyorum da ben çok bencil bir kanguruyum; kendimi düşünmeyip başkalarını düşündüğüm için. Bunun neresi bencillik demeyin; çünkü beni düşünen kangurular da var, tıpkı benim başkalarını düşündüğüm gibi. O zaman ben kendimle ilgilenip her şeyi yoluna sokarsam hem ben mutlu olurum, hem beni düşünenler, hem de benim düşündüklerim- bendeki değişimi görüp ‘isterlerse’ onlar da değişirler.

“suphi” isimli arkadaşımızın “Bir ülke nasıl güçlü olur?” başlıklı yazısına yorum olarak başladım bu satırlara. Baktım ki sonu gelmiyo bi türlü, ben de başlık açayım dedim. Arkadaş orda ülkemizin güçlenmesi için uyması gereken formülü vermiş kendi tespitlerine göre. Formül aşağıda gördüğünüz gibi altına da teker teker bu etkenlerin naçizane eleştirisini yaptım.

Güç=(Tarih+Coğrafya+Nüfus+Kültür)+(Ekonomi+Teknik Kapasite+Ordu)x(Siyasi zihniyet+Siyasi İrade+Siyasi Güç)

Tarih: T.C. Devlet olarak ve yetiştirmeye çalıştığı zihniyet olarak tarihimizin büyük bir bölümünü reddeder. Geçmişimizle bağlarımız büyük ölçüde koparılmıştır. Halkımız şahsi girişimleri olmasa pek de bir şey öğrenebilecek imkana da sahip değildir ki okulda ne öğretilirse onu bilmektedir.

Geçmişe özlem duyuyor nedense tanıdığım bütün insanlar.Herşeyin kötüye gittiğini,yaşlar ilerledikçe hayatın zorlaştığını,aşkların güzelliğini yitirdiğini,arkadaşlık bağlarının inceldiğini…
Evet bunlar doğru belki.Ama hiç düşünüyor muyuz bugün içinde yarın aynı şeyleri söyleyeceğiz…Neden bugün dünün özlemiyle yaşıyoruz ve mahvediyoruz?Hayat daha da zorlaşmadan neden tadını çıkarmaya çalımıyoruz.Kim geçmişi geri getirebilir ki?Kim zamanı geri çevirebilir ya da zaman makinası üretebilir?Kimse yapamaz bunları..Ama ben yarınım için bi yatırım yapailirim.Ben keşkelerden yada ahhh lardan sıyrılıp ‘buda güzel’ diyebilirim.Ben geçmişimden ders çıkarıp onları anılarımın arasına koyabilirim.Ben bunları yapabilirim.Ya sen?

29 Ağustos 2002

18.45…Otobüse bindi.Şoför hizasındaki koltuklara oturdu.Çünkü o kısmın manzarası onu fazlasıyla ilgilendiriyordu.Kalbi dışarıya çıkacakmış gibi oluyor,kendi kendine ne söylerse söylesin etkilenmiyordu.Boğazı tıkanıyor,elleri terliyor,kendini çok garip hissediyordu.Bu daha önce de bir çok kez başına gelmişti,benzer durumlarda…Ne ki,15 dakika sonra ya olacak ya olacaktı.Başka bir ihtimal düşünemiyordu.Olmazsa bir çok kez kıyısına geldiği çılgınlığın öte yanını göreceğinden emindi.

18.50…Yolculuk devam ediyordu.Mesafe azalmıştı.”Ya bugün çıkmazsa…” diye düşündü.Bu olasılık da vardı ve kafasını duvarlara vurmasına yetecek düşünceydi.Ya çıkmazsa…4 gündür bu anı beklemişti.Cesaretini toplaması için tam 4 gün geçmişti.O sihirli günün üzerinden 4 gün…Tesadüfen karşılaşıp kekelediğinin üstünden 4 gün…Karşılaşmadan sonra 3 gün üstüste aynı saatte onu orda görmüş ve yıllardır beklediği fırsatın elinden uçup gitmesine sadece adrenalin salgılayarak karşılık vermişti.”Yarın,yarın,yarın,yarın,mutlaka…”diye sayıklayıp kendini avutmuştu.Ama bugün yarın olmayacaktı.Bugün o gündü.